bir druid çırağının öyküsü

b: yani?
o: yani şöyle oluyor, siz belli başlı şeyleri görmüş kişilersiniz, gözlerinizi açtık.
b: o zaman siz kimsiniz, asillermi?
o: işte bak oraya gelicektim... o bahsettiğin 'asiller' kaça ayrılıyor peki?
b: bilmiyorum
o: genelde üçe ayrılır... Birisi asilliği kazananlar, bir diğeri asil kan ile sahip olanlar ve sonuncusuda kraliyet kanına sahip olanlar.
b: tahmin edeyim, siz kraliyetsiniz.
<Kafasını sallıyor bana>
o: hayır, bizler asil kanı ile sahip olanlarız.
b: Kraliyet kim?
o: onların bir önemi yok.
b: ...
o: Bilmen gereken tek şey, nerede olduğun, kim olduğun ve ne olacağın.
b: peki beni nerden nereye getirmek istiyorsun bana neden bunları anlatıyorsun?
o: gözlerini açmak istiyorum çünkü sen artık son kalan kişisin, warlowdan sonra kalan tek kişi sensin.
b: warlowun birden fazla çırağı vardı.
o: evet ve hepsinin birer çemberi, bulunduğu tabakada bir yeri var.
b: benimde vardı
<lafımı kesiyor>
o: evet vardı, artık yok.
b: çünkü siz yok ettiniz.
o: evet, çünkü bir amaç için yaptık bunu.

b: yani bana bunların hepsinin aslında önceden planlandığını ve bilerek sahip olduğum yerden beni ettiğinizimi anlatmaya çalışıyorsun?
o: aynen öyle.
b: okadar çırak arasından neden beni seçtiniz peki... yani ne özelliğim var, bukadar planlayıp zahmete girdiyseniz bende birşey görmüş olmanız lazım.
o: sende birşey görmedik, sen sadece uygundun, sen özel değildin, biz seni özel yaptık.
<adama sadece homurdanıyorum>
o: bu boş konuşmaları geçip işin özüne gelelim istersen... seni yukarı çıkartmak istiyoruz.
b: niye istiyorsunuz
o: nedeninden çok bana birşeyin cevabını ver... sokak askeri olmayı seviyormusun?
b: sokak askerimi... ne?
o: evet sokak askeri, olduğun şey bu.
b: ben sokak askeri falan değilim, bu işin içerisinde hayatta kalmaya çalışan birisiyim sadece.
o: yani sokak askerisin.
b: ...
o: bunu kabullen istersen, ne olduğunuzu anla artık, bizim isteklerimiz için birbirinizi öldürüyorsunz, bazı törenler yapıyorsunuz, birbirinizi seçip gizli çemberler kuruyorsunuz. Ve en komiği ise bunları yaparken 'diğerleri' anlamasın diye kendinizi onlardan saklıyorsunuz.
b: çünkü gizli olmamız şart, diğer insanlar yaşadıklarımızı anlayamaz, neler uğruna savaştığımızı neler yapmak istediğimizi anlayamazlar!
o: peki ben seni anladığıma göre... anlat bakalım... ne için savaşıyorsun?
<pis pis gülüyor burada ve ben tek kelime edemiyorum>
o: sizler bir avuç, birbirinden haberi olan ve içinde gruplaşan sokak askerlerisiniz. Modern silahlar yerine eski öğretileri kullanıyorsunuz, bizlerin yarattığı kaosun içinde hayatta kalmak için çabalıyorsunuz. Yolda geçen bir polis senin şu yaptıklarını görse ilk işi seni içeri tıkmak olur.
b: hiçbirimiz bunları istemedik
o: ama hala içerisindesiniz.
b: çünkü çıkamazdık
o: herzaman çıkış vardı, sadece çıkmak için cesaretli değildiniz.

konuşma böyle, buradan sonra bana burada yazamayacağım bazı şeylerden bahsediyor ve sonra türkiyeye dönmemi, warlowun bıraktığı çemberin sahip olduğu bölgeleri kullanmamı yeni bir düzen kurmamı istiyor. Hemen ardından ise Mayıs itibari ile şu olaylar geçekleşiyor:

bana bir kağıt bırakıp gözlerimin içine baktı "Değişime hazır olduğun zaman beni ara." dedi ve oturduğumuz yerin çıkış kapısına yöneldi. Gözlerim kağıda takılmış, düşünceler hızlıca gözümde gerçek şekiller haline geliyordu. Kendimi bir an bütün olasılıkları düşünürken buluyordum, diğerinde ise arayıp aramam gerektiği ve söylediği o "Herzaman çıkış vardı, sadece çıkmak için cesaretli değildiniz" dediği ana gidiyordu. Ya çıkışı şimdi bile seçebiliyorsam? Ya çıkış aslında okadar uzak değil ve onun söylediği gibi gözlerimin önündeyse?

hostun gelip "başka birşey?" demesiyle kendime geldim, kart hala koyduğu yerde duruyordu, gözlerimi karttan ayırmada kafamı iki yana salladım ve hala düşünürken yavaş birşekilde "hesap lütfen."

Beyler bu yazacaklarım son yazılardır.

Bildiğiniz gibi son aylarda hiçbir aktivitem yok, geçen 4 aydan beri eskisi gibi yazmıyorum artık, neredeyse 1 yıl oldu ve artık vakit bulamıyorum.

Türkiye bizim dünyamızda parçalanmanın eşiğinde. Son 3 haftadır neredeyse 13 otorite kurulup parçalandı. Dünyadaki düzende aynı şekilde değişiyor.

Size başından beri bazı sınıflardan bazı anlayışlardan bahsetmeye çalışıyordum ki warlowun ölmesine sebep olan şeyde buydu. Bizler sokak askerleriydi, sokaklarda savaşan kişilerdik, ve yukarıdaki insanlar bizim üzerimizden kazandıkları otorite arazilerinden topladıkları "zimmetler" ile birbirleriyle boy ölçüşüyor, pgibopat bir şekilde zevkleri için bizi bir oyuncak gibi kullanıyordu

1 ay kadar onların arasında yer almayı başardım ve görüdğüm şey hiçte içler açıcı değil... Tek gördüğüm şey, zengin, paraya sahip, canı sıkılmış yaşlı insanların bir araya gelip, sanki bir futbol takımını tutarcasına otoriteleri destekleyip, üzerlerinde bahisler çevirdiği ve iddiaya girdiği bir gerçeklik.

anlayacağınız, sizin için futbol ne ise, bizlerde onlar için öyleyiz, biz onların sporuyuz.

size kısaca bazı şeylerden de bahsedeyim...

Size bir ara güney avrupadan bahsetmiştim, feodalmış gibi zilyontane otoritenin olduğundan bahsetmiştim.

Şu an bütün dünya bu şekilde. Çünkü bu iki "süper güç" birbirleri ile yakın zamanda bir savaşa girdi, bünyelerinde sahip oldukları otoriteleri birbirlerine saldırttı, fakat, bunu fark eden otoriteler buna hayır dedi, bunların altındaki çemberler ise aynı şeyi yapıp kendi bağımsızlığını ilan etti.

Olay artık; ülkelerden, bölgelerden ve şehirlerden çok sokaklara kadar taşındı. Her sokak başka bir 'otoriteye' ait.

Bu iki güç hala elinde sağlam ve kör otoritelere sahip ve bu otoriteler sanki bir sonraki gün yaşamayacaklarmış gibi birbirlerine saldırıyorlar. Ölen sayısı yok gibi fakat bir kaç kişinin hayatını kaybettiğini bütün dünyamız duydu.

işin komik yanı, bizler gerçeğin farkındayız fakat onlar hala inatçı bir eşek gibi gerçek bariz olmasına rağmen inandıkları şeyin peşinden gidiyorlar.

aynı zamanda şöylede birşey gerçekleşmekte...

bu gerçeği öğrenen bizler kendi dünya gücümüzü kurmaya çalışıyoruz, ki işte bu noktada bizlere ise bu iki 'süper gücün' koalisyonu karşı çıkmaya çalışıyor.

peki bu nedemek?

Bizler birşeye inanıp birşeyin peşinden gittik. Bazılarımız hayatlarını ailelerini feda etti, sahip olduğu şeylerden vazgeçip sıfırdan yeni bir hayata başladı.

Bazılarımız günlerce, hatta aylarca bir bölgeden diğerine neredeyse yalın ayak yürüdü (Avrupalı kardeşlerimiz çindeki parası olmayan kardeşlerimiz için yürüyerek asyaya kadar gitti. Olay neredeyse 1 yıl sürdü. Gerçekleşmesinde bir çok motorlu taşıt kullanılmak zorunda kalınıldı fakat giden çemberler olabildiğince yürümeye çalıştılar. Bunun amacı ruhsal olarak onlarla beraber olduklarını göstermekti)

Artık herşey değişiyor ve bende kendi hayatım için endişelenmekteyim, ve artık ne yazmam gerektiğinide bilmiyorum. bunların hepsi şu anki bizim dünyamızın gerçekleridir, bildiğimiz herşey yıkılırken diğer yandan herşeyi tekrar kurmaya çalışıyoruz.

ve işin en komik yanı ne biliyormusunuz?

hiçbiriniz bu değişikliğin farkında değilsiniz...

Hepiniz sabah kalkıp o sıkıcı fakat bizim imrenerek baktığımız düzenli hayatı yaşamak için hazırlanıyorsunuz.

Bazılarınız işlerinize bazılarınz ise okullarına gidiyor.

Biz saate bakıp "bana bugün ne olacak" diye endişelenirken siz size çayı geç hazırlayan elektirikli aletlerinize küfür ediyorsunuz.

Dışarıda taksi beklerken saate zırt pırt bakarak "işe geç kalıcam" diye düşünüp hayatınızın sonuna yaklaşıyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz ama biz ara sokaklarda yapılması gereken anlaşmaları hayatta kalmak için yapıyoruz, ve yapamadığımız zaman ne oluyor?

En azından çemberimizden birisi ölüyor.

Benden ne yapılması istenildiğini artık bilmiyorum, bu başlığı neredeyse birsene kadar önce beni bu dünyaya sokan ve gözlerimin önünde hayatını veren kişiyi onurlandırmak adına yaşadığım şeyleri anlatarak sizlere en azından görmediğiniz gerçeklikler hakkında bazı bilgiler vermek ve o 'sırları' size açıklayarak yıktığım kuralların vereceği haz ile intikam duygusunu bastırmak istiyordum

fakat şu an farklı bir dünyada, tamamen farklı bir mevkide ve farklı bir anlayış ile yaşıyorum.

Artık ne yapacağımı da bilemiyorum.

buradan 'senin gibi olmak istiyorum' diyen ve bana hep 'bir çembere nasıl girerim?' diye mesaj atan kişilere sesleniyorum.

hayatınızın değerini bilin çünkü bizlerin artık bir hayatı yok.

buraya geri dönermiyim bilmiyorum, fakat dönersem artık uzun uzun şeyler yazacağımdan emin değilim.

en azından dünyamız bir düzene oturana kadar

eğer dünyamız bir düzene oturursa, işte o zaman size gerçekleşen şeyleri anlatma olasılığım olabilir. Tabii bu hayatta kalbilirsem gerçekleştirebilecğeim birşey.

"Dünyalar çarpıştığı zaman, karşınıza tek çıkacak şey ölümden daha korkunç; işkence."