biliyorum artik ona giden yollar kapalı insanlar aramızda duvarlar gibi
uyandım uyandım hep seni düşündüm yattım seni düşündüm
köpekler gibi bekliyorum seni aslında gururlu bi adamımdır
kaç kez sana uzaklardan baktım hep izledım seni
nasil unutmuşum senin bir başkasını sevdigini

sahilde yürümek istedi ama umduğu gibi olmamıştı.
karadenizin rüzgarı serttir be akdeniz kızı.
eve kaçalım dedik.
içeri girdik, saçları dağılmış öyle masumdu ki alnına doğru yaklaştı dudaklarım.
sanki karşımda ki dünyada cenneti yaşatan bi melek gibiydi.

şu amından sular akarak gibişiyo diyen dallamalar ananız sizi kendi kendine mi yaptı salakmısınız olm gibişmeyi neden bu kadar büyütüyosunuz ? hiçbiriniz am görmedi tamam biliyoruz ama bu kadar belli etmeyin

mutfağa girdik.
yan yanayız.
evlenince yandın derdi yemek yapmayı çok bilmem ben.
senin canını yiyim bi şekilde hallederiz tek sıkıntımız bu olsaydı keşke.
ikimizde birbirimizden sakar.
yemek mi yapıyoruz oyun mu oynuyoruz belli değil.
ağır bi insandım bütün hayatımda oturaklı oldum hep.
ama gardım hep düşüyordu yanında.
çocuk gibi oluyorduk.
böylesi daha güzeldi belki de.

yemek yedikten sonra öylece topladık masayı bi an önce vakit geçirelim istedim.
bi kaç gün sonra memleketine gidecekti.
oturdu yanıma bu defa ben uzandım dizlerine.
o an dünya da ne olup bittiği çokta umrumda değildi.
bembeyaz elleriyle sakallarımı okşadı ben gidene kadar kesme derdi.
işin tuhaf yanı ben o sakalları hala kesmedim.
sırf senin elin deydi diye kıyamadım.
eve geç gelmiştik zaten.
odaya girdik.
benim odanın balkonu vardı denizi gören.
karadenize uzun uzuuun baktı.
sen benim karadenizde ki akdenizimsin dedi.

nerden bileyim o an ömrüme ömür katan sözlerin şuan eriyip bitmeme sebebiyet vereceğini.
sarıldım.
o sevimli yüzünü ellerimin arasına aldım.
hep ezberlelememi istediği şiirin bi bölümünü okudum.
çocuksu şımarıklarıyla nerdeyse saatlerce şiir okuttu.
şiiri çok severdi.
bilmiyordu asıl şiir kendisiydi.

sabaha karşıydı o derin, koyu,içten buram buram mutluluk kokan sohbetin bitişi.
yüzümde gezen öpücüklerle uyandığımı hatırlıyorum.
veda vakti gelmişti.
memleketine gidecekti artık.
buruk bi sabahtı birazda.ne kadar bi arada olsakta.
saçlarını taradım.
evden çıkış vakti gelmişti.
hep bi kız çocuğu isterdim.
kız çocuğum gibiydi. baba gibi davranırdım bazen de.kollayıcı, öğütleyici.
babasını da çok severdi.
aklıma o büyülü cümle geldi
senden güzeli, senden olur.

konuşma bitti.
git dedim artık git.
giderken ruhumu al dememiştim.
yine inat etti ruhumu da aldı zütürdü yanında.
oturdum banka.
etrafta yürüyen insanlar olmasına rağmen yaktığım sigaranın çıtırtılarını duyabiliyordum.
öylesine kaybolmuşum iç dünyamda.
dumanlar ciğerime saplanan bıçak gibiydi.
belki arafta kalacağım bi yola girmiştim.
beynim bomboş.

balıkçı barınakları vardır burda.
hadi geldik deyişiyle yine önümde beliren mutluluk silüetinden uyanmıştım.
arabanın kapısını açtığım da yürümek bile istemiyordum.
içeri girdik.
karşımda rakı sofrası.

evde yalnız kalacağımız ilk gün markete gitmiştik.
içimde bi heves vardı sanki gelecekte gibiyim. evlenmişiz gibi. gerçek değil gibiydi. çocuklar gibiydik şendik.
yiyecekleri aldıktan sonra jelibon istemişti, çok severdi.
marketten çıktığımzda kasvetli, rüzgarlı soğuk bi hava vardı.
haziranın sonlarına doğruydu.

hickimse onun verdiği üsüme hissini kapatamaz onun verdiği sıcaklık dısında elini bi tutusu dısında hicbisey senin üstünü örtmez icin kor gibi yanar ama üsürsün kardes güldüğü zaman benide gülümsetir

eve gidelim artık geç oldu deyişini duyar gibiyim.
gel şu apartmanın merdivenlerinde sırtıma alayım seni, geçmişte ki gibi.
bi anda bırakma korkuyorum dediğin halde bi anda bıraktım yine kızma.
kapıyı açık yuvamıza girdik yine.

@33 ben onun çok fedekarlık yaptım bu sefer bu fedekarlıgı yapmam üzülmek istemıyorum sevmek ıstıyorum ..

ev senin dizayn etmek istediğin gibi oturma odasının duvarları turkuaz.
pencereden içeriye sokak lambasının ışığı vuruyor.
yeterince aydınlanıyor oda.
loş bi ortam.
koltuğa oturayım da dizlerime yat istiyorum yine.
dizlerime yatıyorsun. hani o hıh diye bi gülüşün var ya ömrüme bedel olabilecek yine öyle gülüyorsun.

Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin;
Sen öldürüyorken de vururken de güzelsin!

ben çocuklugumu yaşıymadım o gösterdi bana cocuklugun ne demek oldugunu ben onda öğrendim herşeyimi onlada bitirmek isterdım hayatımı elimden gelenin en iyisini yaptıgımı düşündüm hep meğer ona hiç yaranamımışım ayrılıgın yükü ağır taşıyamam sevgilim bizi deli eden aşkı unutamam sevgilim.

ayrılık belki de hayatının geri kalanını hiç edecek bi ruhun anlık, sinsi ama bir o kadar da güçlü gülüşüne boyun eğmektir.
bi daha asla kendin olamamaktır.
ruhsuz kalmaktır.
dünyanın bütün manevi güzelliklerinden mahrum kalmaktır.
belki de sensiz yaşamaktır.
yaşamak değil mahkum olmaktır..

Öhöö öhö
Ölüm ölüm dediğin nedir gülüm, ben senin için yaşamayı göze almışım ...

devam bin

hiç bi zaman kendimi zil zurna sarhoş edecek kadar içki içmedim.
bu akşam diyorum adımı bile hatırlamayayım.
nerde olduğumu unutayım.
bi yanda kardeşimin tesellileri.
bi yanda şarkılar türküler peşpeşe geliyor.
sarı gelin, mihriban derken o şarkı geldi.
ali kınık - çocuk gibiyim.
bizim şarkımızdı.
değiştirecekti kardeşim dur dedim.
rakı bitmişti son kadehim vardı önümde.
sigaradan bi nefes aldıktan sonra barda ki rakıyı mideme değil yüreğime gitsin diye içtim.
gitsin de ne var ne yok uyuştursun.