bi korku büyüyor içimde.
boşlukta kalmaktan korkuyorum.
seneler sonra resmine bakarken başkasının oldumu korkusu çoktan yer etmiş kendine.
oturduğumuz herhangi bi bankı gördüğümde yine karanlığa gömülecek miyim ?
en çok seni kaybetmekten korkuyorum demiştim.
korktuğum ne varsa başıma geldi.
senden korksam sende başıma gelir miydin ?

unutmaktan bahsetsek ya biraz.
sahi neyi unutacaktık ?
en çok seni hatırladım.
en çok kendimi unuttum.

http://www.youtube.com/watch?v=WJqnUplyatU

bi şekilde çıkar hafızadan şeklin şemalin.
aşinalığımı kaybederim.
zaman ezberlediğim ifadeleri siler.
siler mi sahi ?
yoksa tozları halının altına itelemek gibi ifadeleri, aşinalıkları,ezberlenmişlikleri, alışkanlıkları beyinden alıp yüreğin tozlu raflarına mı gönderir.

her gün bi çok yaşanmışlıklarımızın olduğu kampüse yabancı kalıyorum.
her gün biraz daha yabancılaşıyorum.
ilk buluşmamızda yürüdüğümüz o uzunca yoldan yürürken yanımdasın gibi hissediyorum
ama bu sefer farklı.
sen yanımdasın ama ben orada değilim.
farklı alemde gibiyim.
saatlerce beklettiğin otobüs durağında otururken otobüsten başka herşeyi bekliyor gibiyim.
apartının yolundan geçerken yine alnından öpüyorum bu sefer seni uğurlamak yerine içimden parçalar uğurluyorum.
her geçen gün daha fazlası gidiyor.

sağnak yağmur yağdığı zaman sana verdiğim, içinde adeta kaybolduğun hırkaya ilişti gözüm.
o gün sadece hırkayı vermekle yetinmemiştim.
yüreğine yağabilecek her türlü yağmura kendimi siper etmiştim.

şimdi yağmur yok.
kar yağıyor.
insanların neşeyle bekledikleri kar yağışı bize baya erken uğramıştı zaten.
yüreğimize yağdı kar cennet gibiyken buzlar ülkesi olurverdi.

Bu Nasıl Zalim Yaraymış, Aman Annem
Beni Senden Ayırdılar, Aman Annem

http://www.youtube.com/watch?v=exKLbNtwwr4

nihal atsızın geri gelen mektup şiirini okuduktan sonra döndün baktın.
nasıl sevebiliyorsun dedin o şairler gibi ?
unutulmayacağını biliyordun.
hani vardı ya sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor mihriban.

şehir değil orası işte.
yuvan.
senin sürekli anlattığın benim dünyam olabilecek bi ev.

severim tabi ya.
neleri sevdirmedin ki ?
neleri özlettirmedin ki ?
hayatımda hiç görmediğim bi memlekete özlem duymayı öğrettin.
hiç görmediğim sokakları hafızama kazımayı öğrettin.
şuan gitsem kaybolmayacağım bi şehir var hafızamda.
beraber gideceğimiz bütün yerleri ezberlemişim.
görmediğim bi şehire bu kadar aşina olabilir miydim ?
yıllar sonra karşıma çıkan bi kıza bu kadar aşina olabildiysem şehire de olurum heralde.

dersler, siyaset hava su derken aşağı yukarı 1 ay konuştuk.
vize zamanları geldi.
yarın gelde sana şu notları vereyim mesajı geldi.
ne yalan söyleyeyim bu teklif hoşuma gitti.
olur verdim.
ama ne yalan söyleyeyim bi senedir aynı sınıftayız gerek benim okula gitmemen gerek onun gelmemesi sebebiyle sesini bile duymamışım.
inceden bi heycan var ama o zamanlar sert insanım çok emin olmadıkça asla pas atmam karşı tarafa.

ertesi gün kantinde alacam notları.
kantine girdim sola döndüm. bizim kantin büyüktür baya. girince sola doğru baktım ön taraflarda oturmuş arkadaşları var yanında.
el salladı.
lan dedim daha önce bi darbe yemişsin aşık olma kurban olayım.
gittim rahat bi şekilde aldım notları fotokopi çektirdim getirdim.
not bahanesi işe yaramıştı.
gözden başlamıştı işlemeye.
bembeyaz ten. gülünce kısılan gözler.
uzun düz saçlar.
şirin mi şirin bi yüz ifadesi.

ilk defa o gün o kadar net gördüm.
ilk defa o gün sesini duydum.
ilk defa o gün iki çift laf ettik.

zaman kavramından nefret ettim demiştim ya.
belki de bu yüzden her yaşadığımız anın tarihleri belki saatleri hafızamda adım gibi kazınmış olarak duruyor.
üzerinden aylar geçmesi en ufak bi kayıp yaşatamıyor.

duvar yazıları ilgimi çeker.
en çok beğendiklerimden bi tanesi
bizim gibi insanları özetlemiş.
kelepçelendim ulan sana

kötü yanlarını hatırladığın gibi iyi yanlarını da hatırlayıp ağlarken bile tebessüm edebiliyor insanoğlu.
iki göze ne bu kadar bağlandığımızı anlamıyoruz. anlayacak kadarda ince düşünemiyoruz.
ayrıldıktan sonra başlıyor mücadele.
ölümüm olacaksın diye fısıldayan o ahmağı unutmasan ne olurdu ?

hani diyoruz ya mahkum olmuşuz.
cenneti de yaşatabilen o oluyor.
cehennemide.
isyan etmek istiyorsun mutlaka.
ağzından çıkan kelimeler, cümleler ölmüş sanki.
sesinin çıkmadığını fark ediyorsun.
duymuyor, duyulmuyor.

yüksek yerlerden aşağıya bakarak haykırmak istiyorsun içindekileri.
sevgini, öfkeni,sitemlerini
kapalı alanlarda boğulmaya başlıyorsun.
duvar üstüne geliyor.
sanki üstüne gelen duvar değil kaybettiğin geleceğin, mutluluğun,öz güvenin.
belki ruhun.

bak aklıma geldi.
okulun çimlerinde oturduğumuz gün.
karşı taraf havaalanı. arkasında karadeniz.
önümüzde hayatı acele acele yaşamak isteyen insanların süratle araba sürdüğü sahil yolu var.
telefondan o hiç sevemediğim fransızca şarkıyı açtın.
sürekli dinletmeye çalışırdın.
net bi insan olduğumu söylerdin.
şarkıyı sevmedim demiştim.
ellerimin arasında sıkıştırmaktan nirvanaya ulaştığım yanakların düşmüştü.
yüzünde hafif çocuk şımarıklığıyla, hüzünlü bi hal.
severim dedim senin için.

hissizleşmeyi yaşatıyor.
ama durum farklı senden başka herşeye hissizleşiyorum.
dünyaya, mutluluğa,acıya, duygulara.
hislerim tamamen hakkında sayfalarca yazı yazabileceğim bi gülüşe sahip olan insanda kaldı.
sayfalarca ne kelime ömrüm boyunca her defasında farklı kelimelerle, farklı duygularla anlatabilirim.
sen gülerken ağladığım zamanlarda bile elime aldığım kalemin durmaya hiç yeltenmediğini bilirim.
artık histen çok ezberim çalışıyor.
saniyelik mimiklerin bile hafızamda defalarca film çevirebiliyor.

hava rüzgarlı.
hafif serin.
söylediği bütün kelimeler son nefesini vermiş bi bedenin üzerine sıkılan kurşunlar gibiydi.
ben zaten konuşmuyorum. nefret dökecek değilim.
biraz daha göreyim biraz daha duyayım hissedeyim yeter.
ailem dedi. mesafeler.istemediler.
hatırladığım 3 kelime.
ayrılığı kelime olarak saymıyorum.
hayatım olmuş artık.