bazen uğrayıp kafama esen şeyleri yazıcam

https://www.youtube.com/watch?v=WRMnpbk4MYA

• ** Kahramanın yolculuğu***

Edebiyatta kahramanın yolculuğu denen bir şey vardır.

Sıradan dünyası içerisinde, konfor alanında yaşayıp gitmekte olan kahramanımızın başına birşey gelir, dünyanın sıradan olmayan esrarengiz tarafından, perdenin arkasından sızan bir şey, onun sıradan hayatının orta yerinde belirir. Bu durum genelde bir sorunun habercisidir. Kahraman başta bunu inkar etse de sonradan kriz derinleşir ve karşısına çıkan, sırlara hakim bir usta, onu bu krizle başa çıkabileceği ve sahip olduğu kapasite hakkında ikna eder.

Kahraman bunun üzerine yola çıkar. Zorluklar ve düşmanla yüzleştikten sonra, en büyük sınavın kendisine karşı verilen sınav olduğunu anlar, kendisini yener, dönüşür ve sonunda da hem aynı hem de bambaşka bir kişi olarak sıradan dünyasına geri döner.

Lakin artık sıradan dünyanın da, perdenin arkasındaki esrarengiz dünyanın da bir ayrımı kalmamış, herşey yeni bir anlam örgüsünce birbirine bağlanmış ve kahraman kemâle ermiştir.

• **

Bunu neden anlattım?

Zira ben de böyle bir yoldan geçtiğime inanıyorum artık.

Zamanında umarsız üniversite öğrencisinin tekiydim. Konfor alanımdan dışarıya çıkmıyor, o alanın talep ettiği formül dışında bir akılla düşünmüyordum.

Sonra birşeyler oldu. Hayatın dönüm noktaları peşpeşe geldi ve basitçe atlatabileceğim kriz, gittikçe derinleşirken beni de içine çekip yuttu. Öyle ki, artık gitmek zorundaydım.

Nitekim mekanda olmasa da, algıda, kişilikte, ve beni ben yapan herşeyde süren bir yolculuğa çıktım. Fikirlerim, inançlarım, bakışım, çevrem, yaşantım... Herşey değişti.

Yolculuk 2 yıl sürdü. Aynı kahramanın öyküsünde olduğu gibi bu yeni dünyada yol almamı ve gözümdeki perdenin kalkmasını sağlayan ustalarım oldu. Zorluklarla sınandım, sabrımın varabileceği uç noktaları kendi şahsımda yaşadığım türlü gerilimde tanıdım. O zamanlar yolculuğumun ortasındayken, bunun bir sonu olacağına inanmıyordum.

Lakin her şey gibi yolculuğun sonu da geldi çattı, kendisini kurtarmaktan aciz adamın, dünyayı kurtarma macerası, kahramanın öyküsünün aksine, hüsranla son buldu. Sınavın en zor kısmı da buydu. Tüm gemileri yakmak üzereyken tekrar tutunacak bir dal bulup, içinden çıkmak için çırpındığım hayata bir noktasından geri dönmek.

Mutlu muyum? Sanırım değilim. Yolculuğun bende bıraktığı pekişmiş bir öfke ve farkındalık ölene kadar beni terketmeyecek. Kalbi kırık, vicdanı paramparça ve sessizliğe gömülmüş şekilde terkettiğim köye dönüyorum sonunda.

Son bir şey kaldı yapmam gereken. Yolculuk sırasında heybemde sürüklediğim şeylerden, fikirlerimin önce beşiği, sonra zindanı olan şeyden, kitaplarımdan kurtulmak.

Artık onları da elden çıkarmaya karar verdim. Kabullenişimin son aşaması bu. Öğrendiğim şeylerin, beni ben yapan şeylerin dünyamızda karşılığı yok. Hatta dünya, bunların tam karşısında, zıttına bir yönde gidiyor. Tüm olumsuz öngörülerim gerçekleşmiş, belki bir kaç kez de hayalkırıklığına uğramış olarak, bu devri kapatıyorum.

Bitiyor. Bitti.

Beni nasıl bir yarının beklediğini, dönüp dolaşıp vardığım başlangıç noktamın bu yeni ve çirkin anlamıyla ne getireceğini, zaman gösterecek.

sözlükte bazı şerefsizler var, bunlar görece eski nesilden ya da görece değil baya baya ilk üç nesilden falan ve şöyle şeyler yapıyorlar:

(sözlüğün ekseriyeti ergenlerden oluşuyor. burası aşikar.)

Şimdi, bu şerefsizler, bu durumun farkında olarak -eskiden de böylelerdi, tanıyoruz, biliyoruz, izliyoruz bu namussuzları uzaktan- sürekli ortamı gerecek, ergenlerin belirli duygularını kaşıyacak başlıklar açıyorlar ya da iletiler giriyorlar.

Bazen bu yetmiyor, gerilimi arttıracak görseller paylaşıyorlar. Sıklıkla da kafa karıştırmaya çalışıyorlar.

Ben bunu anlamakta inanılmaz bir güçlük çekiyorum. Yahu, sürekli birilerini gererek, özellikle de ergen takımını sürekli kışkırtarak, tahrik ederek, ne elde etmeye çalışıyorsun? Bu durumdan eğlence devşirmek hastalıklı değil mi? Birilerinin ucuz ve anlık öfkesinden, geriliminden, gıcık olmasından hoşlanmak, sinirini kaşıdığın ergenlerin duygu-durumundan daha vahim değil mi?

Bunu yapan, bundan keyif alan, şahsen ve yüzyüze tanıdığım insanlar (özellikle de kadınlar) oldu. işin kötüsü bunlar iyi kötü belirli bir birikimin, kültürün, düzeyin insanları. Ya tamam anladık, bir çaba sarfedip iyi kötü kişiliğine bir miktar kalite katmışsın. Peki bu -güya- ulaştığın mertebeden bir başkasını ezmek, sözümona seni özel kılan herşeye biraz zeval kondurmuyor mu?

Sonra anlıyorsun, bu insanlar boş insanlar aslında. O ulaştığı kültür seviyesine de, bir konuya adanmışlık sonucunda değil, bir getiri ve çıkar gözlemleyip onun peşine düşerek gelmişler. Sorsan, hemen pek derin(!) bir tartışma içerisine girip, "e sen de haz almıyor musun okuyup araştırmaktan, ilgilendiğin şeylerden, bu fayda değil mi?" diye dökülmeye başlıyorlar. Ya iyi de, doğrudan o konunun kendisinden keyif almak başka, birine onu kullanarak hadd bildirmek ya da poz kesmekten keyif almak başka.

Demem o ki, aptalı ayıklamak için sivrilmiş zekayı, ne yazık ki ben pek olumlayamıyorum, onu pek adam yerine koyamıyorum, güya saldırdığı bönlüğün karşısında, kendisinin de kokuştuğunu ve eksildiğini düşünüyorum.

Bunu zamanında sözlükte pek çok yazar yaptı, hâlâ da yapmaya devam eden 3-5 dinozor var. Hatta isim vermeyeyim, bunlardan bazıları, yola çıktıkları ilk zamanlarda, hakaretamiz ve saldırgan olmasa da, alttan alta, sözlükteki ergenlerin libidosunu görsellerle kaşıyarak gençleri, metin içeriğinde akıl ve birikim isteyen konulardan bahsederek de yetişkinleri kendi etrafında toplayıp prim kasıyordu. Kimi sonradan yaptığının anldıbına ayıldı da utanıp düzgün bir yol mu tuttu, ya da kendi yaptığı rolün ucuzluğundan sıkılıp tavır mı değiştirdi bilinmez, ama dönüşebilenler oldu.

Dönüşemeyenler de oldu. Özellikle kasten -özünde, göründüğünün aksine bir kişi olduğunu birinci elden deneyimlediğim- bu insanlara ben hâlâ kızgınım.

Sözlük gerçekten hiç iyiye gitmedi. Ama doğalında yarım akıllı olan boş güruhu, milletin sinirini, şehvetini, saçmasapan da olsa değerlerini sürekli kaşıyan, gıcıklayan, biriki sözde elit çakala tercih ederim. Zira bu ince çakallıklar peşindeki tek tük dinozor yazarın aynısını buradan alın, eline az daha fırsat ve para verin, muhalifleri kaşıyıp gerginlik yaratan ve insanların aklıyla alay eden havuz medyasındaki kalem tetikçilerinin birebir aynısı oluyor.

Aslında kimin başının ezilmesi gerektiği her zaman çok net. Ama bunu eyleme dökmek...

işte o büyük mesele.