#
tam şebnem ferah sahneden inmek üzereydi ki karıştı birden ortalık.
zaten gönülsüz gelmiş olduğum için "bi taklar olacağı belliydi amk" dedim içimden.
kavganın sebebini bilmiyordum ama kavgayı başlatan alkolün ta kendisiydi.
kavgayla hiç bir alakam olmamasına rağmen oraya doğru koştum.
çünkü ezgi ve murat az önce kavganın olduğu yerdeki büfeye su almaya gitmişlerdi.
birden şebnem ferah'ın sesi duyuldu sahneden.
"ne olur yapmayın" diyordu o az önce "sil baştan"ı mükemmel söyleyen ses.
ama kavga öyle bir anonsla bitecek gibi değildi.
gittikçe alevleniyor taraflar genişliyordu.
murat'ı görememiştim ama ezgi tam ortasındaydı kavganın,
kaçamıyordu.
havada uçuşan yumruklardan birinin bana gelmemesi imkansızdı, bunu biliyordum ama ezgi ordayken duramazdım.
atladım araya.
yumruk yiyeceğimi biliyordum dedim ama ne yalan söyliyim bu kadar çabuk olacağını ben de beklemiyordum.
ama giblemedim tabi ki de.
o karmaşanın ortadında kulaklarını kapatmış çaresizce bekleyen ezgi'ye doğru ilerlemeye çalışıyordum.
itiş kakış arasında zor da olsa gelmiştim ezgi'nin yanına.
tuttum elimden.
belki elini tutanın ben olduğumun bile farkında değildi.
çaresizce tuttu kendisine doğru uzanan eli.
sarıldım ezgi'ye.
kollarımın arasına aldım onu.
bir an önce çıkmak istiyordum o kaostan.
bana gelen tekme tokatlara aldırış etmiyordum.
ama imansızın birinin salladığı yumruk kırması ezgi'ye gelmişti.
biz erkekler neden böyleyiz bilmiyorum ama az önce gayet sakin ve sadece hedefe ulaşmaya çalışırken bir anda döndü gözüm.
az önce yanlışlıkla da olsa ezgi'ye vuran yumruğu havada yakaladım inerken.
elemana bakıyordum gözlerimden ateş saçarak.
o beni tanımıyordu, ben de onu.
ama az önce yanlışlıkla bile olsa ezgi'ye vurmuş olması onu dünya ahret düşmanım yapmaya yeterdi.
ki yetmişti de zaten.
ama eleman da boş çıkmadı.
havada yakalayıp sıktığım bileğini kurtaramayınca çok sağlam bi kafa salladı bana.
ülkü ocaklarında çok takıldığım mahalle kavgalarında antreman yaptığım için gelebilecek olası darbelere hazırlıklıydım.
kafamı geri çektim gelen kafa darbesine karşılık refleks olarak.
darbeyi yemiştim ama bu hareketimle en azından muhtemel bir burun kırılmasından yırtmıştım,
daha önce kafa yemiş dostlarım bilirler,
önce çok sızlar,
sonra geçer gibi olur, ama geçmez daha çok sızlar.
bu da alışık olduğum bi duygu olduğu için bunu da çabuk atlattım.
bir elimin altında hala ezgi vardı.
bir yandan onu koruyup kolluyor, bir yandan da az önce yarattığım düşmanımla mücadele ediyordum.
tek elle galip gelmem imkansızdı ama yenileceğimi de hiç sanmıyordum.
maça kafadan 1-0 önde başlamıştım.
elemanın az önce hedefi tutturamayıp ezgi'ye inen yumruğu da ayak da duramayışı da yeterince sarhoş olduğunu gösteriyordu.
son ve çok kuvvetli bir hamle yaptım.
şansımın da yardımıyla yere devrildi bin.
ayağı, arkasında yere düşmüş diğer kavgazedelere takılmıştı.
bi süre kalkmasını beklediysem de kalkamadı yerden.
kafasını vurmuştu.
-beter ol bin. dedim dudaklarımı okuyabileceği bir şekilde.
erkeklik gururum tavan yapmış bir şekilde çıktık ordan.
ezgi ağlıyordu.
az ilerimizde hala devam eden kavgayı gibtir edip karşıma aldım ezgi'yi.
-iyi misin. diye sordum.
-iyiyim. dedi bana sarılarak.
-geçti. dedim onu sakinleştirmeye çalışarak.
-murat nerde. dedi.
-bilmiyorum, sen burda bekle. dedim murat'a bakmak için tekrar olay yerine dönmeye çalışarak.
elimden tuttu ezgi.
-gitme. dedi
gitmedim.
durdum olduğum yerde.
döndüm arkamı.
o ağlayan gözlerdeki ışıltıyı gördüm bir anlık da olsa,
ben yıllardır susmuş olsam da gaza gelen gözlerim daha fazla dayanamadı, patlattı bombayı.
"seni seviyorum ezgi" dedi ona doğru kocaman.
ve yarım ali'nin hikayesi de işte böyle başladı beyler...

#
-anlamadım. dedi çağdaş.
söylediklerimi duymuştu ama anlam verememişti.
bi kaç saniye kalakaldım öylece.
-iyi misin? dedi sonra çağdaş.
-iyiyim kardeşim, daldım öyle. dedim
çağdaş duruma uyanmasın diye bir an önce kendime gelmeye çalıştım.
insan geçmişini 2 defa kaybeder mi amk?
ben kaybettim,
önce geçmişimi sonra da geçmişimin sahibini kaybettim.
artık adana'da kalmamın hiç bir anlamı yoktu benim için.
ama apar topar gidersem buraya neden geldiğim çok belli olacaktı.
o yüzden bir müddet beklemem gerekiyordu.
öyle de yaptım.
saat akşam 6'ya geliyordu ki ayaklandım
-kardeşim artık bana müsade, yolum uzun, daha fazla geç kalmiyim. dedim
-bu saatte yola mı çıkılır kardeşim, yat uyu, yarın çıkarsın. dedi çağdaş
aslında mantıklıydı söyledikleri ama artık burda kalamazdım.
içimdeki boşluğa bir de huzursuzluk eklenmişti.
çanakkale'de beni bekleyen, beni merak eden insanlar vardı.
bir an önce dönmeliydim.
hem burda kalsam bile sıkıntıdan uyuyamazdım ki,
sabaha kadar kafamda kurardım bi şeyler.
-yok kardeşim, yarın sabahtan işim var çanakkale'de, yetişmem lazım. dedim
-sen bilirsin. dedi
belki de inanmamıştı ama ısrar etmedi.
-eyvallah. diyerek çağdaş'la vedalaştım ve arabanın anahtarını alarak indim aşağıya.
arabaya bindim.
şehirden çıkmadan önce bi paket sigara aldım.
ankara tabelasını takip ettim.
çıktım otobana.
henüz ankaraya yeni varmıştım ki gözlerim kapanıyordu.
ama aptal gibi sürmeye devam ettim.
çanakkale'ye kadar bu şekilde gidemeyeceğimi biliyordum ama durmadım işte.
ağır ağır kapanıyordu gözlerim.
uyumuşum.
karşıdan gelen kamyonun deli gibi çaldığı korna ve kör edercesine yaptığı selektörle geldim birden kendime.
ve o an çok garip bi şey oldu beyler.
o kamyonun altına girmedim ama kazayı gördüm.
ve bir çığlık sesi yankılandı kulaklarımda.
çok tanıdık bir sesti,
uzaklardan gelen çok tanıdık bir ses hem de.
bunları yaşadığım saliseler içinde panikle kırdım direksiyonu hiç bakmadan sağa.
orda başka bir araba olsa ona çarpacaktım belki de,
ama panik hali işte, mantıklı düşünmek ne mümkün.
atlattığım kazanın şokuyla bi kaç yüz metre daha sürmeye devam ettim mantıklı düşünemeden,
ama biraz sonra kendime geldiğimde daha fazla devam edemeyeceğimi anladım.
az önce gördüğüm ve gözümün önünden gitmeyen görüntü resmen beynimi uyuşturuyordu.
bi benzinlik bulana kadar devam ettim.
bulduğum ilk benzinliğin arka tarafına çektim arabayı.
deli gibi uykum olmasına rağmen uyutmayacak derecede netti hala gözümün önünden gitmeyen görüntüler.
kafayı yemek üzereydim.
"allahım noluyor bana" diyerek yukarı doğru baktım çaresizce.

#
ama her ne kadar ezgiye aşık olsam da murat da çocukluk arkadaşımdı.
onu orda bırakıp gitmek olmazdı.
ezgi'ye rağmen döndüm tekrar olay yerine.
konser alanına güvenlik görevlileri dolmuş kavga yatışmak üzereydi.
hala uzaktan birbirlerine bira şişeleri fırlatmalar, sözlü sataşmalar devam ediyordu ama temas kesilmişti.
kafamı kollayarak geçtim büfenin tarafına.
orda gördüm muratı.
büfenin arkasına saklanmıştı.
korkmuş olsa da gayet iyi görünüyordu, ama ben yine de sordum emin olabilmek için.
-iyi misin kardeşim. dedim.
hala kegib kegib nefes alıyordu.
beni korkutacak kadar derinden geliyordu nefesi.
karşımda sağlıklı bir insan olsa belki hiç giblemezdim ama murat'ın kalbinde doğuştan ritim bozukluğu vardı.
heyecanlanmaması gerekiyordu.
karşımda yine sağlıklı bir insan olsa "ne diye kızı orda bırakıp kaçıyorsun" diyerek üste çıkardım ama murat'a karşı yapamadım bunu.
kaçmış olmasına sevindim bile içten içe.
nefes alıp verişi düzelince murat'ın koluna girdim ve ezgi'nin yanına zütürdüm onu.
3 çocukluk arkadaşı 2 sevdalı sarıldık birbirimize.
ikisinin de iyi olduğundan emin olduktan sonra
-dönelim hadi. dedim ve kampüsten çıkarak dışarıya parkettiğimiz arabaya doğru yürümeye başladık.
bir yanımda ezgi, bir yanımda murat vardı.
burnum hala sızlıyordu ama insanın bazen güçlü durması gerekir ya beyler,
işte o an tam da öyleydim.
hiç bi şey belli etmedim.
araba benim değil murat'ındı ama kendini iyi hissetmediği için hiç konuşmadan bana verdi anahtarı ve arkaya bindi.
ezgi yanıma oturdu.
haftasonunu geçirmeyi planladığımız adana'nın o hiç bilmediğimiz sokaklarında dolanıyorduk nereye gittiğimizi bile bilmeden.
geldiğimiz yere memlekete çanakkale'ye dönmeyi düşündüm ben.
uykusuzdum ama "yolda çeker uyurum" diye geçiriyordum içimden.
-ne yapalım. dedim konuyu açmak için.
kimse bi şey demediği gibi "dönelim" diyen de olmadı.
dönmeye niyetli olmadıkları için girmedim konuya hiç.
buraya gelirken planladığımız üzere murat'ın üniversite'den bi arkadaşı olan çağdaş'ın evinde kalacaktık,
baraj yolu diye bi yerdeydi ev.
sora sora bulduk yolu da evi de.
arabayı evin önüne park edip indik arabadan.
telefonda konuşurken çağdaş kendisinin evde olmadığını söylemişti.
bu durum bana biraz garip gelse de mecburen çıktık eve.
çaldık kapıyı.
ama açan olmadı.
-hadi gidelim, buluruz kalacak bi yer. dedim
içimde tarifsiz bi sıkıntı vardı ve bu sıkıntının hala burnumu sızlatan kavgayla hiç bir alakası yoktu.
ama yine dinlemediler beni.
murat bi daha çaldı kapıyı.
biraz daha bekledikten sonra açıldı kapı.
yüzü yara izleriyle dolu bi eleman açtı kapıyı.
eleman "siz kimsiniz amk" diyen gözlerle bize bakıyordu.
henüz kendimizi tanıtamamıştık ki elemanın arkasından
-kim geldi hayatım. diyerek kızıl saçlı bi hatun geldi.
işte o gün hayatımı gibecek iki insanla tanıştım beyler...

#
-ali üzme bizi de sür şu arabayı. dedi ezgi
-hiç bir yere gitmiyorum ezgi, beni siz anlamazsanız, sorularımı siz cevaplamazsanız ben nasıl tamamlarım geri kalan yarımı. dedim
-geri kalan yarın falan yok ali. dedi ezgi de sinirlenerek.
-ben o gözleri tanıyorum ezgi. dedim
-aynı şeyleri tekrar yaşatma bize ali, nolur. dedi murat.
-abi neler yaşadığımı, içimde nasıl bi boşluk olduğunu biliyor musunuz siz ha? dedim
-biliyoruz tabi amk, kim vardı senin yanında bizden başka, kim kaldı 2 yıl boyunca hastanede baş ucunda, kim ağladı sabahlara kadar, bu kız ağladı ali, ben 2 yıl uyku uyumadım ali, sana her şeyi anlattık biz ali, zor zamanlar geçirdin ama biz geçirmedik mi ali, 2 yıl bir ölünün baş ucunda uyumak nedir bilir misin sen? dedi
-eski defterleri bi daha açmayacağımıza yemin ettik biz ali, hep beraber ettik bu yemini. diyerek devam etti ezgi murat'ı destekleyerek.
-eyvallah. dedim sadece
-şimdi sür şu arabayı. dedi murat.
hiç konuşmadan çalıştırdım arabayı.
bu işi burda bırakmayacaktım.
en yakın zamanda buraya geri dönüp kendim çözecektim bütün mevzuları.
ezgi'nin dediğine göre içinde ne yazıldığını bile bilmediğim o defteri ben okumadan kapatmıştık.
tam 1 hafta sürdü 22 yıllık hayatımı bana anlatmaları.
çanakkale'yi bilenleriniz varsa eski kordon'u da bilir,
ordaki tahta masaları da.
işte o masalarda 1 hafta boyunca anlattılar bana hiç hatırlamadığım geçmişimi.
hayretle dinlemiştim onlardan kendimi.
çoğu zaman gülseler de ağlamışlardı da bazen.
güzel günlerimiz olduğu gibi kötü günlerimiz de olmuştu.
14 yaşındayken annemi kaybettiğimi anlattılar,
babamın çifçilikle uğraştığını anlattılar,
tek çocuk olduğumu anlattılar,
liseden sonra üniversiteye gitmediğimi müzikle uğraştığımı anlattılar.
çocukluğumu anlattılar,
güzel günlerimizi anlattılar,
sevdalarımızı anlattılar,
beni bana anlattılar.
her şey tamdı.
ama içimde kocaman bi boşluk vardı,
bu boşluğu ne onlar doldurabildi ne de anlattıkları.
geçmişimi kaybetsem de içimde yetim bir sevda vardı lan beyler.
nasıl bir duygu, size nasıl anlatırım bilmiyorum ama
sanki birini çok sevmişsiniz ama kimi sevdiğinizi bilmezmiş gibi.
bunun cevabını bana hiç bir zaman vermediler.
her şeyi anlattıklarına dair yemin ettiler.
o yeminden sonra vazgeçtim sorgulamaktan.
çocukluk resimlerime bakmaktan ibaretti bundan sonra geçmişim.
ama yarımdım işte.
kimse bana "yarım ali" demedi ama ben hep dedim bunu kendime.
26 yıllık hayatımın 22 yılı yoktu.
evet belki yarımdan da fazlaydı kaybettiklerim ama dostlarım yanımdaydı,
babam yanımdaydı.
tutundum bi şekilde tekrar hayata.
çalışmaya devam ettim kordon'da bir barda.
başlarda çok zor gelse de alıştım tekrar gitara,
içimden geldiği gibi şarkılar söyledim tekrar.
sorgulamadan devam ettiğim kaldığım yerden yaşamaya.

#
neredeyse burun burunaydık.
sanki birbirine hasret kalmış tek kıvılcımla dudakları kavuşacak iki aşık gibiydik o an.
ne yapacağımı bilemedim.
kız elini kaldırıp yüzümde gezdirdi elini.
sanki beni inceliyor gibiydi.
gözlerine baktım beyler.
o kömür karası gözlere bıraktım kendimi.
bana bi şeyler anlatmaya çalıştığı çok belliydi ama ezgi'nin buna izin vermeye niyeti yoktu.
-ali yalvarırım gidelim. dedi
can havliyle çekiştiriyor, sanki beni bi şeylerden kaçırmaya çalışıyor gibiydi.
hayatımda zaten zibilyon tane boşluk varken bir yenisinin daha eklenmesini istemiyordum.
bu sefer murat girdi devreye.
hiç tanımadığı kızın elini tutarak aşağıya indirdi.
-kötü oldum ali, lütfen gidelim. dedi murat.
beni ordan tek zütürecek sebep murat'ın sağlık sorunu olurdu ki,
o da olmuştu.
ya da o an beni ordan zütürmek için bahanesiydi bu, bilmiyorum.
son bir defa baktım hatunun gözlerine.
geçmişi gözleri kadar karanlık olan ama henüz adını bile bilmediğim o gözlerde adımı gördüm bir an.
bakışlarımızla vedalaştık resmen hiç tanımadığım bu yabancıyla.
murat'a doğru dönerek koluna girdim ve apar topar merdivenlerden inmeye başladık.
aklım yukarda, o evde kalmıştı ama yapacak bi şey yoktu,
murat gerçekten de kötü görünüyordu.
arabaya bindik.
yol bilmem, iz bilmem ama kendi çapımda hastaneye sürüyordum arabayı.
ışıkları geçince seyyar arabada şalgam satan bi amcanın yanında durdum hastanenin yerini sormak için.
-ne için durduk. dedi ezgi
-hastanenin yerini sormak için. dedim
ama murat garip bir şekilde birden düzelmişti.
-gerek yok kardeşim. dedi
hem kızgın hem de endişeli gözlerle murat'a döndüm.
-emin misin. dedi
-eminim kardeşim, sür dönelim. dedi
-nereye. diye atıldı ezgi heyecanla.
-eve, çanakkaleye. dedi
daha az önce burda kalmaya can atanların şimdi dönmek istemesi beni daha da fazla kıllandırmıştı.
arabayı istop ettim.
geri gidecekmiş gibi kolumu yandaki koltuğa attım ve hem ezgi'yi hem de murat'ı görecek şekilde arkamı döndüm.
-siz benim dostlarımsınız ve söylediğinize göre çocukluk arkadaşım, en yakınlarımsınız değil mi? dedim
-şüphen mi var. diyerek üste çıktı ezgi birden.
-şüphem yok ama benden sakladığınız bi şeyler var, kimdi o çocuk, kimdi o kız, neden baktı bana öyle. dedim
ikisi de cevap vermedi önce.
artık gerçekten sinirlenmiştim ve onları kıracağımı bile bile bağııryordum.
-size soruyorum, kimdi onlar. dedim
-dönünce konuşalım mı ali. dedi murat.
-abi ben arkamda daha fazla soru işare bırakmak istemiyorum, anladın mı? dedim
-soru işareti falan yok ali, belli ki kafaları güzeldi sana sardılar işte. dedi murat.
-peki onların kafaları güzeldi, size ne oldu be abi, neden eliniz ayağınıza dolaştı. dedim
cevap veremedi murat, sustu.

#
daha önce sesimi bile yükseltmediğim ezgi'nin yüzüne yüzüne "cevap ver ulan" diyordum.
-dök içini, rahatla. dedi ezgi gayet rahat bi şekilde.
onun bu rahatlığı sinirimi bi kat daha arttırmıştı.
-ne rahatlaması amk ya, neyin rahatlaması ezgi, içimdeki bu boşluk dolmadan rahatlar mıyım sanıyorsun sen, içsem, bağırsam, çağırsam, masaları devirsem neye yarar ki amk. yarımım ulan ben, hatta belki yarımdan da azım, içimde kocaman bi boşluk var ezgi, kayboluyorum ben orda. dedim
-adana'da dolduramadın mı o boşluğu. dedi ezgi
biliyordu, her şeyi biliyordu. ezgi de murat da benden daha zekiydi,
murat'ın arkadaşının sırrımı tutacağına inanarak aptallık etmiştim.
ama artık bunları düşünmek için çok geçti.
eteğimdeki bütün taşları dökecektim.
belki de bana hiç ait olmayan bu hayata daha fazla alışmaya çalışmayacaktım,
ezgi'yi sevmeye çalışmayacaktım.
-dolduramadım ezgi, çok yaklaştım ama beceremedim. dedim biraz da olsa sakinleşerek.
ses tonum normale dönmüştü ama hala ayakta konuşuyordum.
-oturur musun lütfen. dedi
az önce kalktığım yere geri oturdum.
masanın üzerinden uzanarak ellerimi tuttu ezgi.
ama aşk dolu değil dostça dokundu.
-bak ali, ben seni sevdim, çok sevdim, çocukken sevdim hem de, ne olursa olsun yanındayım, bana karşı bi sorumluluğun yok, anlat bana nolur, ne oldu orda? dedi
orda yaşananları açık açık ezgi'ye anlatacağım hiç aklıma gelmezdi.
onun beni sevdiğini biliyordum,
hatta daha bi kaç gün öncesine kadar ben de onu sevdiğimi zannediyordum.
ama ok yaydan çıkmıştı bir kere.
bi kaç dakika konuşmadan bekledim.
denize baktım,
dalgaları dinledim ama toparlayamadım kafamı.
böyle giderse de uzun süre toparlayamayacaktım.
madem doğruları istiyordum herkese, her şeye karşı açık oynayacaktım,
açık oynayacaktım blöfe düşmeden, kozlarını kullandırtmadan bitirecektim bu oyunu.
ya bob diyeceklerdi her zamanki gibi ya da rest çekeceklerdi.
ya komple kazanacaktım, ya da tamamen kaybedecektim.
ve başladım anlatmaya.
adana'ya gidişimi, çağdaş'ta kaldığımı, aslı'yı bulduğumu, onun benden kaçtığını, caner'in nerdeyse beni bıçaklayacağını, sonra onların gittiğini her şeyi ama her şeyi en ince ayrıntısına kadar anlattım.
konuşmanın sonuna kadar beni şaşırmadan dinleyen ezgi,
aslı'nın gittiğini duyunca şaşkınlığını gizleyemedi.
-nasıl yani gitti, nereye gitti? dedi
-bilmiyorum ezgi, söz verdi bana ama sözünü tutmadan çekti ve gitti işte, kalan yarımı tamamlayamadan gitti. dedim
ağlamayı seven bir insan değildim,
hatta çevremde ağlayan insanları görünce kızardım onlara ama bu sefer bu duruma ben düşmüştüm.
tutamadım kendimi,
koyverdim gitti.
ezgi yerinden kalktı ve yanıma oturdu.
elleriyle sildi gözyaşlarımı
dayanamadım, koydum başımı ezgi'nin omzuna.
-ben burdayım. dedi
-peki hep burda mıydın ezgi. dedim
-hep burdaydım ali. dedi
bunu duymak iyi gelmişti.

#
gözlerini kaçırdı.
çenesinden tutarak kendime çevirdim.
hala kafasını geri çekmeye çalışsa da bir erkeği tutarcasına kuvvetli tutuyordum onu.
canının acıması o an aklıma gelecek son şeydi belki de.
-peki aslı, ben kimim, onu söyle bari? dedim
-eee sıktın ama be. diyerek ani ve hiç beklemediğim bir şekilde itti beni.
kurtulmuştu ellerimden.
kaçabilirdi ama yapmadı.
-neler yaşadığımı bilmiyorsun. dedim
belki de dayanamayıp "biliyorum" demek istedi ama caner'in bize doğru yaklaşan sesi böldü aslı'yı.
-sakın gelme peşimden. dedi duvarın köşesine doğru ilerlerken.
-gelicem aslı, bu soruların cevaplarını alana kadar gelicem peşinden, gerekirse bi yalan söyle bana, bi yalan büyüt içimde ama böyle gönderme beni geri, içimdeki bu boşlukta kaybolmama izin verme aslı. dedim
-ben sana hiç yalan söylemedim be ali. dedi
ama öyle bi dedi ki beyler,
o sözler resmen içime işledi.
artık dönüşü olmayan bir yola da girdiğimizi gösteriyordu bu bi kaç kelime.
"ben sana hiç yalan söylemedim be ali.."
beynimde yankılandı bu kelimeler o kısacık anda bir çok kez.
-bana doğruları ver de öyle git o zaman. dedim
-sakın gelme peşimden. dedi arka arka küçük adımlarla duvarı dönmek üzereyken.
-neden gelmiyim ki aslı. dedim
-ölürsün ali. dedi
-peki ben daha önce öldüm mü aslı. dedim
-evet, ben öldürdüm hem de. dedi
caner'in sesi artık çok yakından geliyordu.
belki de duvarın arkasında bir kaç metre ilerdeydi.
aslı artık çok daha sessiz konuşuyordu.
resmen dudaklarını okuyordum.
-gelme ali, yalvarırım, öldürme beni. dedi gözyaşlarıyla.
-cevap vermeden gideceksen durmam burda, gelirim ardından. dedim
-bulucam seni, söz veriyorum. dedi zorla da olsa.
2. kez sormadım lan beyler,
o an orda güvendim ona.
izin verdim gitmesine.
caner'in biraz uzaklaşmasını bekledi bi kaç saniye,
sonra hızlıca çıktı duvarın arkasından.
ardına bakmadan koştu caner'e doğru.
dayanamayarak duvarın köşesinden izledim onu.
caner'e sarıldı.
ama caner'in gözü dönmüş gibiydi,
aslı'yı giblemiyor, hala sağa sola bakınıyordu.
biraz sonra aslı'nın çekiştirmesiyle yürümeye başladılar.
caner hala arkasına dönüp bakıyordu.
eğer beni bulsaydı o elindeki bıçağı muhtemelen zütüme sokacaktı.
bir kaç dakika bekledim olduğum yerde.
ama öncelikli niyetim saklanmak değil az önce duyduklarımı sindirmekti.
konuştuğumuz cümleleri tekrarladım kafamda,
beynime kazıdım hiç unutmamak üzere onları.
biraz sonra çıktım saklandığım duvarın arkasından.
hiç bilmediğim bir sokak arasında yürüyordum ıssıza doğru.
nereye gideceğimi, ne yapacağımı, aslı'nın vermiş olduğu sözü ne zaman tutacağını bilmeden.
cebimden telefonu çıkarttım ve çağdaş'ı aradım.
işimin bittiğini ve gelip beni tarif ettiğim yerden almasını söyledim.

#
çağdaş'ların evinin kapısında, onun beni ilk gördüğünde yaptığı hareketin aynısını yaptım ona.
elimi usulca kaldırdım havaya,
ve parmak uçlarımla dokundum yüzüne.
önce alnında, sonra yanaklarında ve sonra dudaklarında gezdirdim elimi.
ben hatırlamıyordum ama sanki elim hatırlıyor gibiydi bu çizgileri.
belki bu hareketime tepki vermese o an gibtir olup giderdim, bilmiyorum ama tepki verdi lan beyler.
deminden beri donuk donuk konuşan aslı'nın bir anda doldu gözleri.
ağlamadı kız gibi ama sokak lambasının loş ışığında parlamaya başladı gözleri.
sonra saçlarına dokundum yavaşça.
ona da izin verdi.
hiç bi şey demedi.
elimi çekmemi istemedi ama acı çektiği her halinden belliydi.
-sana daha önce dokundum mu.? dedim
-ali yapma. dedi
-sevmiş olabilir miyim seni daha önce? dedim
-ali sus ve git nolur. dedi
söylediği her cümlede biraz daha yalvarıyor gibiydi.
o mu benle oynuyordu, ben mi onla henüz bilmiyordum ama bir oyunun içinde olduğumuz çok açıktı.
ellerimde tuttuğum saçlarını kokladım eğilerek.
temiz kokmuyordu, sokak kokuyordu, toz kokuyordu ama asla yabancı kokmuyordu.
-bu kokuyu çekmiş olabilir miyim daha önce içime? dedim
bir damla yaş süzüldü aslı'nın gözlerinden.
dik durmaya çalışıyordu ama kahroluyordu.
için için ağlıyordu.
az ilerde "aslııı" diye bağıran caner'in sesi bize kadar geliyordu.
ve gariptir ki artık onu bulduğum için gerçekten hiç bi şeyden korkmuyordum o an.
aslı hala kısık sesle konuşsa da ben hiç çekinmeden söylüyordum söyleyeceklerimi.
henüz bi kaç saniye geçmemişti ki aslı'nın telefonu çaldı.
panikle çıkarttı telefonu arka cebinden. caner arıyordu. aramayı susturdu.
önce aramanın kapanmasını bekledi sonra da anında sessize aldı telefonu.
hala gözlerine bakıyordum aslı'nın.
siz hiç tanımadığınız birinin gözlerinde kendinizi gördünüz mü lan beyler?
ben gördüm,
o gün, o an, o hiç tanımadığım kızıl saçlı kızın gözlerinde gördüm kendimi.
gülerken gördüm hem de..
-seni tanımıyorum. dedi aslı
-ama gözlerin tanıyor. dedim
cevap veremedi.
saklandığımız yerde iyice köşeye sıkıştırdım aslı'yı.
nefeslerimiz değiyordu birbirlerine.
kaçacak yeri yoktu.
-aradığım cevaplar sende aslı, bana kim olduğunu söyle. dedim
-bende cevap falan yok. diyerek kestirip attı.
-o zaman ne diye çektin bu duvarın arkasına beni, ben seni bulamamıştım ki, bıraksaydın da gibtir olup gitseydim o zaman. dedim
-caner, boş gezmez, seni yakaladığı an sokardı bıçağı. dedi
-beni tanımıyormuşsun ya zaten, bıraksaydın da soksaydı. dedim
-ama caner'i tanıyorum ve onu çok seviyorum, tanımadığım biri için başının belaya girmesini istemem. dedi
-peki o tanımadığın insandan neden kaçtın o zaman aslı? dedim
-polis sandım seni, kıllandım işte. dedi
-eskiden de bu kadar zeki miydin? dedim
-anlamadım. dedi
-eskiden de bu kadar güzel yalan söyleyebiliyor muydun yani? dedim

#
haluk abi'nin ısrarlarına rağmen yemedim.
masadaki saçma sapan muhabbete eşlik ediyordum ayıp olmasın diye.
hatunlar güzel olmasına güzeldi ama yollu oldukları her hallerinden belliydi.
haluk abi kafasıyla diğer hatunu göstererek "zütür" der gibi bi işaret yaptı.
hatun görmesin diye utanarak çevirdim kafamı.
-utangaçtır bizimkisi biraz ablası. dedi kıza doğru dönerek.
"senin yapacağın işi gibeyim diyerek" masadan kalkmak istesem de o arabaya ihtiyacım olduğu için kalkamadım masadan.
haluk abi kötü bir adam değildi.
ama karı kız ortdıbına girince çok gevşer eşi dostu satmasa da gömerdi.
ama sinirlendiğimi anladığı için uzatmadı.
ben sormadan kendi girdi lafa.
-arabanın anahtarı dükkanda, araba da dükkanın önünde, içerde çocuklar var bizim, söyle versinler. dedi haluk abi.
-eyvallah abi, çarşamba sende araba. dedim
-sana bi şey olmasın da keyfine bak aslanım. dedi
-eyvallah abi. diyerek hatunlara da yalandan selam vererek çıktım ordan.
haluk abi'nin az ilerdeki dükkanına doğru hızlı adımlarla ilerliyordum.
elemanlara selam vererek girdim içeri.
ayak üstü 2 sohbet muhabbetten sonra anahtarı alarak çıktım dükkandan ve bindim arabaya.
giderken ezgi'ye ve murat'a ne söyleyeceğim hakkında hiç bir fikrim yoktu.
telefonu öylece kapatıp gitmek de olmazdı,
bi yalan uydurmak lazımdı.
yolda uydururum bi şeyler diyerekten saat 11 gibi çıktım yola.
1000 km'den fazla yolum vardı.
yolda uyumazsam gece 11 gibi orda olacaktım.
akşam 6 gibi ankara'ya vardım.
telefonum çaldı.
ezgi arıyordu.
uzun uzun çalar da açmazsam bana bakmaya eve geleceklerini bildiğim için henüz bir yalan bulamasam da açtım telefonu.
-canım. dedi ezgi
-efendim. dedim
-napıyorsun. dedi
-çalışıyorum, sen? dedim
-ama bugün pazartesi. dedi
-babamın yanındayım. dedim
-nasıl yani bahçeye mi gittin. dedi
-evet, yardım etmeye geldim. dedim
-ne zaman dönersin? dedi
-bilmem belki kalırım burda. dedim
-iyisin di mi? dedi ezgi şüphelenerek.
-iyiyim canım, neden ki. dedim
-ne biliyim bahçeye pek inmezdin de sen. dedi
-sıkıldım evde. dedim
-iyi hadi bakalım, dikkat et kendine, dönünce haber et o zaman. dedi
-tamam, merak etme. diyerek kapadım telefonu.
doğaçlama olsa da çok mantıklı bir yalan söylemiştim. ezgi de murat da aramazdı babamı.
nedendir bilinmez ama bizim çocuklarla babamın pek yoktu arası.
bizimkiler babamı çiftçi diye hor görecek çocuklar asla değillerdi,
ama hep bi mesafe vardı aralarında.
saygıda kusur etmediler,
hep "kemal amca" dediler ama babam evdeyken 1 gün bile eve gelmedi bizimkiler.
saygıda kusur etmedikleri sürece sorun yoktu,
onlar kusur etmediler ben de sorun.

#
-fazlasıyla. dedim
-peki o zaman, gel benle. diyerek ayaklandı
heyecanla kalktım ayağa.
çıktık evden.
anahtarı isteyerek bindi şoför koltuğuna.
nereye gittiğimizi bilmiyordum.
yol biraz uzun sürmüştü.
"yüreğir" diye bi yere gelmiştik.
eski evlerin olduğu bi mahalleye girdik.
yıkık dökük bir evin önünde durduk.
-burası. dedi
-nasıl yani burda mı yaşıyor caner. dedim
güldü çağdaş.
-senden benden daha kral yerlerde yaşıyor, rahat ol, buraya gelir birazdan yemlenmeye. dedi.
-emin misin. dedim
-bak müşterileri gelmiş bile. dedi eliyle yıkık dökük evin içindekileri göstererek.
o gösterene dek orda birilerinin olduğunu bile farketmemiştim.
-haydi rastgele. dedi çağdaş.
-sen gelmeyecek misin. dedim
-ben gelirsem duman olurum kardeşim, ben daha önce yakalandım, bi daha baskın yersem gözümün yaşına bakmazlar, içeri girmek için daha çok gencim. dedi
çağdaş'ın bu sözleri bundan sonra yola yalnız devam edeceğim anldıbına geliyordu.
-numaram var mı sende. dedi
-yok. dedim telefonumu çıkartarak.
verdiği numarayı yazıp kaydettim.
-işin bitince ararsın, bu civardayım, araban bende, merak etme. dedi
emanet malı emanet etmiştik resmen amk.
ama sağlam adımlarla hedefime yürüdüğüm için başka hiç bir şey görmüyordu gözüm.
çağdaş bana göre pek sağlam ayakkabı değildi ama öyle ya da böyle yardım ediyordu bana.
tam arabadan inecektim ki
-çağdaş. dedim
-efendim kardeşim. dedi
-bu mevzular aramızda biliyorsun di mi. dedim
-rahat ol kardeşim, bizden sır çıkmaz. dedi
çağdaş'a güvenerek indim arabadan.
resmen bilinmeze doğru yürüyordum yüreğir'in loş sokaklarında.
açık olan bahçe kapısından girdim.
hala net göremiyordum ama içerdekilerin bakışlarının bana yöneldiğini hissedebiliyordum.
ürkek adımlarla çıktım yarısı yıkılmış merdivenlerden.
içerde nasıl bir manzarayla karşılaşacağımı bilmiyordum.
içeri girdiğimde sokak lambası artık arkamdan vurduğu için gözümü almıyor içerdekileri daha rahat seçebiliyordum.
ortamın raconu nedir bilmediğim için kahveye girer gibi kafa selamı verdim.
içerdeki elemanlar önce şaşkınlıkla birbirlerine,
sonra da "sen kimsin amk" diye bana baktılar.
huzursuzluk verdiğimi anladığım için açıklama gereği hissettim.
-caner'i bekliyorum, malzeme alıcam. dedim
elemanlar kendi arasında "yeni düşmüş bin" diyip gülüştüler.
duymazdan geldim. belki bi 20 dk kadar bekledim orda.
sonra evin arka tarafındaki kırık taşların üzerinden atlayarak caner geldi.
beni görmemişti ya da gördüyse de seçememişti. tepki vermedi.
ama hemen arkasından gelen kızıl saçlı kız beni görür görmez gözlerime kilitlendi.
bir an için zaman dursa da çok geçmeden arkasına bile bakmadan kaçmaya başladı...

#
bir zamanlar muhtemelen çok sevdiğim ama mezarında göz yaşı dökemediğim annemin mezarına gittim bir çok kez.
dua etmekle yetindim sadece.
yanımda 2 insan vardı hep.
ezgi ve murat.
altın gibi 2 insandı onlar.
murat ezgi'yi utandırarak da olsa çocukken ona aşık olduğumu ve o kazadan önceye kadar da onu çok sevdiğimi anlattı.
o kazadan sonra ezgi'yi ilk gördüğümde böyle şeyler hiç hissetmesem de sonra bi şekilde inandırdım bu gerçeğe kendimi,
kazadan önce nerde kaldıysam ordan devam etmek istiyordum hayatıma.
sevdim bi şekilde onu.
sevebildim demek lazım belki de.
ezgi.
mimardı.
varlıklı bi ailenin kızıydı.
ailesi istanbul'da kendisi ise çanakkale'de yaşıyordu.
babasının istanbul'da büyük bir inşaat şirketi vardı ve ezgi'de çanakkale'deki ofisinde burdaki işlere bakıyordu.
orta boylu, zayıf, esmer bir kızdı.
murat.
çanakkale'de tıp okuyordu.
o da temiz bir aileden geliyordu.
uzun boylu, beyaz tenli, yeşil gözlü bir elemandı.
komite zamanları dışında kitap açmazdı.
kardeşim diye söylemiyorum ama zehir gibi kafa vardı.
ben mi?
benim anlatacak çok da bi şeyim yok aslında.
1.80 boyunda,
kimine göre kumral, kimine göre sarışın,
kimine göre yeşil, kimine göre ela gözleri olan,
kimine göre beyaz, kimine göre buğday tenli,
yarım ondan yarım bundan bir ali'yim işte.
kordon'da "ada bar" diye bi yerde elimde gitarımla canlı müzik yapıyorum.
yakışıklı olduğum söylenemez ama yaptığım işin cazibesiyle sürekli yeni insanlarla tanışıyorum.
hiç değişmeyen iki dinleyicim var.
ezgi ve murat.
o kazadan sonra bir gün bile beni yalnız bırakmayan 2 insan.
hep ordaydı onlar.
hep dinlediler beni.
2011 deki o kazadan sonra hastanede geçen 2 yılın ardından yeni doğmuş bebek gibiydim adeta.
bu 2 yıl boyunca başlarda çok zorlansam da sonra üzmemeye çalıştım onları.
onlar bana destek ben onlara yarım da olsa ali oldum.
o gittiğimiz konser ve sonrasında yaşanan olaylara kadar hiç bir sorun yoktu hayatımda.
adana'dan döndükten sonra kendi yaşantımıza devam ettik.
ezgi işine gücüne, murat da hastanedeki stajına devam etti.
her akşam beraberdik yine.
çanakkale küçük yer.
gidilecek çok yeri yok.
çalmadığım her akşam eski kordon'a indik.
orda bazen kendi kendimize şarkılar söyledik,
bazen kafamız basmasa da ezgi'nin işlerine kafa yorduk,
bazen de murat'ın aşık olduğa kıza mesajlar yazdık hep beraber.
içimdeki boşluktan dolayı tam anlamıyla mutlu değildim ama onlar iyi ki de vardı lan beyler.
keşke de hep yanımda kalsalardı, neyse..