Öncelikle ben anlatıyorum. Varsa sizinde igrenclesmeden anlatabileceginiz anılarınız bu başlık altına yazarsanız herkesin zihninde ki o mutluluk tablosunu bizde zihnimizde
canlandirabiliriz.

Tam olarak bu cuma günü giresun da zihnime kazıdığım o andı. Yavaş yavaş baharın geldiğini hissettiğimiz o günlerden birinde. Havanın bunaltıcılığını, bütün hayat kaygısını, bütün mutsuzluklarımı ve umutsuzluklarımı unutturan o gülücük... ilk gördüğüm de anlamıştım; çektikleri çileler, yaşadıkları vahşet ve attıkları adımlarda bile kendi hissettiren bu topraklara yabancılık... O güzelim Dünyalarını parçalayan savaştan kaçıp, varlığından haberdar olmadıkları bu topraklara gelmişlerdi. Bir anne ve 2 çocuğu. Çocuklardan birisi 12-13 yaşlarında diğeriyse 2-3 yaşlarında muhtemelen yeni yürümeyi öğrenmiş tatlılar tatlısı bir ufaklık. Büyük olan çocuğun yaşadıkları onu çok erken büyümek zorunda bırakmış, hal ve tavırlarıyla bircoğumuzdan çok fazla olgunlaşmış bir görüntüsü vardı. Anneleri ise belkide kocasını kaybetmiş ama çocuklarım yaşasın o savaş ortamında kalmasın diye yerini yurdunu terkedip topraklarımıza sığınmış, yaşam mücadelesi veren ve savaştan kaçıp burada açlıktan ölmemek icin çocukları icin kendi savaşını veren bir kadın. Ve bu çok olumsuz tabloyu tanık olduğum en mutlu an haline getiren o ufaklık. Ben marketten çıktıkları zamana denk geldim. Ufaklık çok istemiş olacak ki bütün Dünyalar onun olmuscasına, elinde küçük bir dondurmayla çıkıyor marketten. Ardından annesi ve abisi. ufaklık annesiyle abisinin ortasında gülücükler saçıyor etrafına. Unutturuyor biran için bütün yaşadıklarını o masum insanlara. Kısa bir süreliğine de olsa Dünyada ki en mutlu insan gibi hissediyorlar ve yürüyüp gidiyorlar... Bazen 50 kuruşluk bir dondurmadır, bazen de küçük bir tebessumdür mutluluğun fotoğrafı. Sadece icten ve bir o kadar masum...