Frodo: Hayır, yapamayacağım Sam.

Sam: Biliyorum, yanlış bu! Aslında burada olmamalıydık biz. Ama buradayız. Aynı cenk hikayelerindeki gibi Bay Frodo. Yani ciddi hikayeler gibi. Tehlike ve karanlık içinde olanlardan. Bazen kendi sonunu bilmek bile istemezsin ya. Hani nasıl iyi olacak diye inanamazsın. Bu kadar kötülük olduktan sonra dünya nasıl eski haline dönecek? Ama sonuç olarak, bu geçici bir şey. Bu gölge yani. Karanlık bile bitmeli. Yeni bir gün doğacak. Güneş çıktığında daha da parlak olacak. Bunlar hiç unutamadığımız kadar anlamlı şeyler. Bunları anlamayacak kadar küçük olduğumuzda bile. Ama Bay Frodo galiba ben anlıyorum. Artık biliyorum. O hikayelerdeki insanların da dönme şansları vardı ama dönmediler işte. Tutundukları bir şey olduğu için daima yollarına devam ettiler.

Frodo: Peki biz neye tutunuyoruz Sam?

Sam: Dünya'da hala iyilik olduğuna Bay Frodo. Bu uğurda savaşılacağına.

https://www.youtube.com/watch?v=xaiMX00qrw0

Öncelikle ben anlatıyorum. Varsa sizinde igrenclesmeden anlatabileceginiz anılarınız bu başlık altına yazarsanız herkesin zihninde ki o mutluluk tablosunu bizde zihnimizde
canlandirabiliriz.

Tam olarak bu cuma günü giresun da zihnime kazıdığım o andı. Yavaş yavaş baharın geldiğini hissettiğimiz o günlerden birinde. Havanın bunaltıcılığını, bütün hayat kaygısını, bütün mutsuzluklarımı ve umutsuzluklarımı unutturan o gülücük... ilk gördüğüm de anlamıştım; çektikleri çileler, yaşadıkları vahşet ve attıkları adımlarda bile kendi hissettiren bu topraklara yabancılık... O güzelim Dünyalarını parçalayan savaştan kaçıp, varlığından haberdar olmadıkları bu topraklara gelmişlerdi. Bir anne ve 2 çocuğu. Çocuklardan birisi 12-13 yaşlarında diğeriyse 2-3 yaşlarında muhtemelen yeni yürümeyi öğrenmiş tatlılar tatlısı bir ufaklık. Büyük olan çocuğun yaşadıkları onu çok erken büyümek zorunda bırakmış, hal ve tavırlarıyla bircoğumuzdan çok fazla olgunlaşmış bir görüntüsü vardı. Anneleri ise belkide kocasını kaybetmiş ama çocuklarım yaşasın o savaş ortamında kalmasın diye yerini yurdunu terkedip topraklarımıza sığınmış, yaşam mücadelesi veren ve savaştan kaçıp burada açlıktan ölmemek icin çocukları icin kendi savaşını veren bir kadın. Ve bu çok olumsuz tabloyu tanık olduğum en mutlu an haline getiren o ufaklık. Ben marketten çıktıkları zamana denk geldim. Ufaklık çok istemiş olacak ki bütün Dünyalar onun olmuscasına, elinde küçük bir dondurmayla çıkıyor marketten. Ardından annesi ve abisi. ufaklık annesiyle abisinin ortasında gülücükler saçıyor etrafına. Unutturuyor biran için bütün yaşadıklarını o masum insanlara. Kısa bir süreliğine de olsa Dünyada ki en mutlu insan gibi hissediyorlar ve yürüyüp gidiyorlar... Bazen 50 kuruşluk bir dondurmadır, bazen de küçük bir tebessumdür mutluluğun fotoğrafı. Sadece icten ve bir o kadar masum...

bir dakika mutfağa gidip 2 günlük erzağımı alıp geleyip bu yazıyı okumak için.

benim sanik oldugum mutlu anim var sadece

doğduğum an

Nihayet sevdiğim kızla buluşmuştum.Ve çiçek almıştım verdim çiçeği az yürüdük ve çiçeği kokladı ve gülümsiyerek bana baktı çiçekte çok güzelmiş dedi. Hayatımdaki en mutlu anlardan biridir. edit:iLAYDA SENi HALEN ÇOK SEViYORUM.

Karıma her Seni Seviyorum dediğim andaki bakışını gördüğüm an.

arkadaşım +9'a dolunay basmıştı sene 2008 çok mutlu olmuştu bende öyle

babası yurt dışı şöförü olan bilir, gittiler mi 2-3 ay gelmezler. babam her geldiğinde ağzım kulaklarıma gelirdi. 1 hafta durmadan da tekrar yola giderdi. son seferi de sonu, sonumuz, ailemizin parçalanması oldu.