satanist hikayemi anlatıyorum

herkese selam beyler.
bu meseleyi anlatıp anlatmama konusunda çok düşündüm.
fakat olayın ağırlığı, susup sadece düşünüp ağlamak ve
nefes aldığım süre boyunca pişman olmak o kadar ağır ki.
bir şeyler bilmek o kadar ağır ki
ve ağırlık o kadar çekiyor ki cehenneme insanı...
kaldıramadığım için anlatacağım.
hikayem boyunca yer yer dramatik, yer yer komik ve malesef yer yer
vahşet içeren noktalarda olacak.
şimdiden uyarıyor ve özellikle yalvararak söylüyorum;
lütfen bunlardan ders çıkarın.
hayat aslında aydınlıkmış. bunu karanlığın dibini bulunca anladım.

izninizle başlıyorum. emin olun hikaye yarıda kesilmeyecek,
herhangi bir çıkar gözetmeksizin devam edecektir. sadece paylaşmak
ve konuşmak, beni tanımayan insanların duygularını hissedebilmek adına
yapıyor olacağım bu işi.

çok fazla kişiye ihtiyacım da yok, sadece bir kişi okuyor olsa
ve yardım edebilecek olsa benim için dünyalara bedel olacaktır.

(bkz: satanist hikayemi anlatıyorum/#144155802)

adam bildigin filmlerdeki kotu karakter beyler.

kiz ufak bi naz yapmis hemen nefretle dolmus yarin bi gun dunyayi havaya ucurma planlariyal kahkahalar atarak gelir bu. dinlemeyin bu pici.

çok güzel bir aile içerisinde büyüdüm ben.
ananem, babannem, dedelerim, babam, annem, kız kardeşlerim.
ailenin tek erkek çocuğuydum;
amcalarım, halamların ve teyzemlerin kız çocukları vardı.
tabiri caizse son umut olarak gelmiştim aileye.
fazlasıyla şımarık ve her istediği verilen bir çocukluk yaşadım.
ortalama bir yakışıklılığım, ortalama bir zekam,
ortalama bir hayat anlayışım ve ortalama bir merak duygusuna sahiptim.
çocukluğumda çok yaramazdım, daha sonra ergenlikte durulmaya başladım.
pek sesim soluğum da çıkmazdı. kızlardan çekinir, yanlarına gidip konuşmazdım.
hatta bu özelliğimi cool bulup, taktik yaptığımı düşünenler bile vardı.
fakat durum gerçekten buydu. hep sessizdim, ergenliğin gazıyla
beni kimsenin anlamadığını düşünürdüm. herkes aptaldı,
herkes çirkindi, ben ortalama üstüydüm daima. öyle boş bir levhaya
kendimce bakıp anlamlar çıkarıyorudum işte; hatırlayın siz de,
ergendim sonuçta.

bu aile içerisinde en çok babannemi severdim ben.
durmadan hikayeler anlatırdı. karadeniz kökenli bir kadındı.
köyde gençliğini yaşamış, oranın toprağıyla yoğrulmuştu.
oradan beslenir ve hep oraları özlerdi.
doğal olarak anlattığı tüm hikayeler o toprakların suları gibi kokardı.
türkiye insanını bilirsiniz gençler, cinli perili hikayelere bayılır.
korkar, ödü patlar ama gene de okuyup merak etmekten kendini alıkoyamaz.
hele hele köy ortamında, sözde birinci ağızdan dinleniyorsa o hikaye,
kesinlikle dinlenir, paylaşılır, kuşaktan kuşağa aktarılır.

adam 14 yaşında allahla mantık konuşuyo biz osbir çekiyoduk amk

ejderhalar ile alakalı bir hikayesi vardı mesela.
her 500 yılda bir ejderhalar bir zindandan diğer zindana
melekler tarafından taşınırmış. başlarında melekler,
tanrının onlara vurduğu zincirin yere çarpmasıyla şarkılar söyler,
durmadan yer değiştirirlermiş. tabi bu sırada köyde,
büyük depremler olur, yerli halk korkudan evine saklanır,
hiç birinin sesi çıkmazmış. tabi o kadar çok ökült sembol bir arada ki
çocukken bunlar masaldan öteye geçemiyor insan zihni için.
hiç yaşamamış olmalarına rağmen, hepimizin bildiği hayvan; ejdarha...

okuyoruz devam et ama ekşici gibibaya, lümpen kelimelerini kullanma ip adresinden bulur zütünü giberim

tabi sadece bunlarla kalmazdı; cinlerle, perilerle hikayeler
anlatır, koynunda sakladığı muskasını öper, tövbeler çektikten sonra,
adlarını anabilirdi. o zamanlar görünmeyen canlılardan bu kadar çok
korkulmasını son derece anlamsız bulur, olaya ciddi ciddi bir çocuk olmama
rağmen materyalist yaklaşırdım. çünkü ufacık bir çocuktum ve bir tanrının,
tıpkı babam gibi sevecen olduğunu düşünür; insanlarına neden zarar vereceğini,
daha doğrusu zarar verebilecek canlılar yaratabileceğini anlayamazdım.
çünkü o büyüktü, sıcacıktı ve ejderhaları zincire vurmuştu.

şeytanın capsini at

şiirmi yazıon be dıbına koduum düzgün yaz şunları boşluk bırak bişey yap

rüzgarı hissedebildiğim zaman,
üçüncü çocuğun yere düştüğünü gördüm.
bayılmamıştı. oturur vaziyete gelip, bacaklarını önüne çekmiş,
ileri geri sallanıyordu. muhtemelen sinir krizi geçiyordu.
ben ise bir yandan tersten bir şeyler sallıyor,
bir yandan havanın soğumasını bekliyordum.
birazdan, eğer başarılı olursak o hemen pentagram içerisinden görünecekti.

ürperti gitgide artıp,
kalbimin sesini duyabilir hale gelince,
odanın içerisindeki semboller sallanmaya başlamıştı.
tamamen kapalı olan bu topraktan odanın içerisinde,
bir rüzgar esiyordu. fakat bir yerden bir yere değil,
sanki dolaşır gibiydi.
hemen önümdeki mumlar,
ve arkadan gelen ışık sönünce,
sadece kutuplarda kalan mumlar ile,
pentagram üstünden duvara bakıyordum.

aşkın bir anda efendimiz diye çığlık attı.
o anda korkudan altıma bir miktar kaçırdığımı hatırlıyorum.
kulağımda bir atardamar atıyordu sanki.
kaynıyordum resmen. havanın iyice soğuduğuna
karar verince, üstümdeki çıkardım. tem dizimle
yere çöktüm. sırtımda resmen birisinin olduğunu hissedebiliyordum.
bu sırada kafamı tersten selamlamak için sağa ve sola çevirdim;
sola bakınca; duvarda bir şeylerin hareket ettiğini seçebiliyordum.
sonra tekrar sağa çevirdim; aşkın kahkahalar atıyordu.
diğer çocuk ise çoktan bayılmıştı.

tanrı, şeytanı ve cin-şeytanları kendilerine dost edinenlerin kalbini mühürler. panpalar, bu işlere ne kadar çok bulaşırsanız, o kadar çok gerçeklerden ve tanrıdan uzaklaşırsınız.

tanrı, merhametli ve alçakgönüllü olanlara gözükür. kibirli ve cani ruhlu olanlara değil. her göz, tanrıyı göremez.

per ardua ad gloriam. tanrı, çalışana hakkını verir ama zafer, yalnızca kendisine büyük bir aşk ile bağlı olanlarındır.

sahte cennetlerinde bile cehennem azabı yaşayanlara kulak asmayın. bütün boyutları ve zamanı kontrol ve sevk eden tanrıya boyun eğin. o size özgürlüğü ve zaferi verecektir.

onları ise ebedi bir azap bekliyor.

open your mind

Hızlı yaz satanist bin

@blazzers

baba, eskiden buraya takılırken bende hikayeler okurdum. bazıları ciddi ciddi kolpaydı ama bazılarına da bütün yüreğimle inandım. o adamlar da derdi; "inanmıyorsanız tatava yapmayın, isteğimi kırıyor" diye. derdim artistlik peşinde herhalde bu. fakat anladım ki, cidden boş nedenlerle kolpa diyenler insanın şevkini kırıyormuş yahu. zaten hatırlamak istemediğim günleri, kendimi zorla terapi etmek adına yazıyorum, bir de üstüne bu baskılar çok ağır geliyor. ama yazıp, bütün günahlarımı ortaya dökeceğim.

arkadaşlar toplanın reservedleri alın,
en geç bir iki saate devam ediyorum.

Cini periyi görüp nasıl ateist oldun dıbına koyim gerçi küçüklükten beri tanrıyla bi hesabın vardıda

arkadaşlar, hesabım nedenini bilmediğim şekilde
kapatılmış durumda. bu yüzden bundan sonra
bu hesaptan devam edeceğim.

yalnız görüyorum ki hikayeyi kurmaca sananlarınız var.
ayrıca aklınca beni dalgaya alan übermensch ler,
kimin neye inandığını veya inanacağını bilemem,
size tüm bu yaşananların doğru olduğunu söylemekle yetiniyorum.

öncelikle hikayeyi bitireceğim. lakin böyle özel mesaj yoluyla olsun
doğrudan yazarak olsun tacizler devam ederse
üzülerek söylüyorum ki
yazmak için zaman ayırmada zorluk yaşadığım bu
yükü devam ettiremeyeceğim. doğrudan kısa kesip, sonunu söyleyip
bitireceğim.

öncelikle hikaye sonu mutsuz bitecek.
hikayemizin part 2 sinin sonuna yaklaşıyoruz.
ardından part 3 ile birlikte bir flashback yapıp
bitireceğiz.

çok sorulan sorular ve cevapları

1. öncelikle şu anda satanist değil ateistim.
2. illuminatinin varlığına inanmıyorum.
3. pişmanım, pişman hissediyorum.
4. pişmanlığımı insanların görüp, bunlardan ders çıkarmasını istiyorum.
5. zenginim. bu her şeyi kolaylaştırıyor; tıpkı zorlaştırdığı gibi.
6. yargılamanız pek umrumda değil, bunu bilerek yazıyorum.

yarın devam edeceğim.

devam et oç

cenk hazır mısın diye tekrar sordu,
evet dedim. kurban verme işleminde
ne görürsen gör devam edeceksin dedi
şu anda yalnız değiliz hissedebiliyor musun dedi
bu böyle diyince benim gene sırtımda soğuk bir rüzgar esti
artık maddenin etkisi mi, pgibolojik mi bilemiyorum.
tamam dedim. bir seferde hallet ve bu işi bitirelim dedi.

gitti kutudan bir tane kedi çıkardı.
pentagramın ortasına getirdi.
hayvanı da uyuşturmuşlar sanırım,
yarı baygındı kaçma girişiminde falan bulunmuyordu.
derin bir fırt daha çektim,
ağzımda tutuyordum zaten.

ortaya koydu, bir şeyler okumaya başladı.
arapça değil latince bir şeyler okuyordu,
ilk seferinden farklıydı çünkü orada arapça okumuştuk.
dediklerinden de hiçbir şey anlamıyordum.
bana kafasıyla işaret yaptı,
elime bir hançer verdi.

yere eğildim;
her yer yapış yapıştı. önceki işlemlerden kalma
derin bir pislik yaşıyordu resmen orada.

ne yapıyorsun dedi.
sana bir haber vermek için aradım dedi.
ırmak var ya dedi.
ölüm dedi.
oğlum dedi.
intihar dedi.

telefon elimden düştü.
olduğum yere çakıldığmı hatırlıyorum.
bir hayal görüyordum;
kocaman bir ağaç vardı önümde;
sapsarı bir yerdeydik.
ağaç, kocaman köklerini bir toprağa geçirmişti ve
toprakla beraber bir balonun içindeydik.
ağacın üstünde taht vardı,
tahta otuyordum,
taht kanıyordu.

bayılmıştım,
bu sefer beni boğan sıvı akıp ağacı suluyor,
tahtımı güçlendiriyordu.

aklıma en son isa geldi.
ejderhaların kanıyla yıkanan kimse ölmezdi.
peki ırmak nasıl öldü?
ırmak intihar etmişti.
rezil bir otel odasında, bileği kesilmiş halde
öyle kalakalmıştı.
onun için zaman durmuştu,
benim için zaman durmuştu.
şimdi sıra vicdanıma gelmişti.
bu sefer tetikte benim elim yoktu.