satanist hikayemi anlatıyorum

adam bildigin filmlerdeki kotu karakter beyler.

kiz ufak bi naz yapmis hemen nefretle dolmus yarin bi gun dunyayi havaya ucurma planlariyal kahkahalar atarak gelir bu. dinlemeyin bu pici.

adam 14 yaşında allahla mantık konuşuyo biz osbir çekiyoduk amk

okuyoruz devam et ama ekşici gibibaya, lümpen kelimelerini kullanma ip adresinden bulur zütünü giberim

tabi sadece bunlarla kalmazdı; cinlerle, perilerle hikayeler
anlatır, koynunda sakladığı muskasını öper, tövbeler çektikten sonra,
adlarını anabilirdi. o zamanlar görünmeyen canlılardan bu kadar çok
korkulmasını son derece anlamsız bulur, olaya ciddi ciddi bir çocuk olmama
rağmen materyalist yaklaşırdım. çünkü ufacık bir çocuktum ve bir tanrının,
tıpkı babam gibi sevecen olduğunu düşünür; insanlarına neden zarar vereceğini,
daha doğrusu zarar verebilecek canlılar yaratabileceğini anlayamazdım.
çünkü o büyüktü, sıcacıktı ve ejderhaları zincire vurmuştu.

şeytanın capsini at

şiirmi yazıon be dıbına koduum düzgün yaz şunları boşluk bırak bişey yap

çok güzel bir aile içerisinde büyüdüm ben.
ananem, babannem, dedelerim, babam, annem, kız kardeşlerim.
ailenin tek erkek çocuğuydum;
amcalarım, halamların ve teyzemlerin kız çocukları vardı.
tabiri caizse son umut olarak gelmiştim aileye.
fazlasıyla şımarık ve her istediği verilen bir çocukluk yaşadım.
ortalama bir yakışıklılığım, ortalama bir zekam,
ortalama bir hayat anlayışım ve ortalama bir merak duygusuna sahiptim.
çocukluğumda çok yaramazdım, daha sonra ergenlikte durulmaya başladım.
pek sesim soluğum da çıkmazdı. kızlardan çekinir, yanlarına gidip konuşmazdım.
hatta bu özelliğimi cool bulup, taktik yaptığımı düşünenler bile vardı.
fakat durum gerçekten buydu. hep sessizdim, ergenliğin gazıyla
beni kimsenin anlamadığını düşünürdüm. herkes aptaldı,
herkes çirkindi, ben ortalama üstüydüm daima. öyle boş bir levhaya
kendimce bakıp anlamlar çıkarıyorudum işte; hatırlayın siz de,
ergendim sonuçta.

tanrı, şeytanı ve cin-şeytanları kendilerine dost edinenlerin kalbini mühürler. panpalar, bu işlere ne kadar çok bulaşırsanız, o kadar çok gerçeklerden ve tanrıdan uzaklaşırsınız.

tanrı, merhametli ve alçakgönüllü olanlara gözükür. kibirli ve cani ruhlu olanlara değil. her göz, tanrıyı göremez.

per ardua ad gloriam. tanrı, çalışana hakkını verir ama zafer, yalnızca kendisine büyük bir aşk ile bağlı olanlarındır.

sahte cennetlerinde bile cehennem azabı yaşayanlara kulak asmayın. bütün boyutları ve zamanı kontrol ve sevk eden tanrıya boyun eğin. o size özgürlüğü ve zaferi verecektir.

onları ise ebedi bir azap bekliyor.

open your mind

ejderhalar ile alakalı bir hikayesi vardı mesela.
her 500 yılda bir ejderhalar bir zindandan diğer zindana
melekler tarafından taşınırmış. başlarında melekler,
tanrının onlara vurduğu zincirin yere çarpmasıyla şarkılar söyler,
durmadan yer değiştirirlermiş. tabi bu sırada köyde,
büyük depremler olur, yerli halk korkudan evine saklanır,
hiç birinin sesi çıkmazmış. tabi o kadar çok ökült sembol bir arada ki
çocukken bunlar masaldan öteye geçemiyor insan zihni için.
hiç yaşamamış olmalarına rağmen, hepimizin bildiği hayvan; ejdarha...

bu aile içerisinde en çok babannemi severdim ben.
durmadan hikayeler anlatırdı. karadeniz kökenli bir kadındı.
köyde gençliğini yaşamış, oranın toprağıyla yoğrulmuştu.
oradan beslenir ve hep oraları özlerdi.
doğal olarak anlattığı tüm hikayeler o toprakların suları gibi kokardı.
türkiye insanını bilirsiniz gençler, cinli perili hikayelere bayılır.
korkar, ödü patlar ama gene de okuyup merak etmekten kendini alıkoyamaz.
hele hele köy ortamında, sözde birinci ağızdan dinleniyorsa o hikaye,
kesinlikle dinlenir, paylaşılır, kuşaktan kuşağa aktarılır.

o geceden sonra baya bir duruldum.
benim arkadaşım kemal, cenkle iyice kanka durumuna gelmiş.
sürekli görüşüyorlarmış.
bir iki kez bende gittim bunlarla beraber. herifler bira alıp, park da içiyorlar.
böyle şeyleri görünce başta bir soğudum bunlardan.
çünkü öğrendiğim o kadar çok şeye tersti ki.
resmen bayalıktı yaptıkları. lümpen hareketleriydi.
dedim bunlarla bir daha görüşmem.

bu sırada okulda bir derste,
hocanın teki belli bir ideolojide olan öğrencilere takıyormuş.
ben de o gruptaki öğrencilerle beraber olduğum ve
kantinde vs göründüğüm için, kara listeye girmişim.
bir ödevimini 01 aldığını görünce tepem attı.
gidip hocayla konuştum.
malesef devlet üniversitelerinde pek konuşma işinde başarılı olamıyorsunuz.
adam akıllı davranmam gerektiğini,
bunun bir uyarı olduğunu,
bir daha karşısına çıkarsam beni okuldan attıracağını vs söyledi.
ben de üstüne yürünce,
yaklaşık 1 dönem ceza uzaklaştırma cezası yedim.

tabi ki bu ceza ailem tarafından öğrenilmeyecekti.
onlara sürekli her şeyin iyi ve standart gittiğini,
herhangi bir şeyin olmadığını söyleyip duruyordum.
bu yalanlar artık öyle ağır gelmeye başladı ki
bir yandan sigaraya başladım.
ama şimdi dönüp bakınca, bunun ergen isyanının bir kalıntısı olabileceğini de
hesaba katmıyor değilim.

rizorvıd can aksoy

cenk hazır mısın diye tekrar sordu,
evet dedim. kurban verme işleminde
ne görürsen gör devam edeceksin dedi
şu anda yalnız değiliz hissedebiliyor musun dedi
bu böyle diyince benim gene sırtımda soğuk bir rüzgar esti
artık maddenin etkisi mi, pgibolojik mi bilemiyorum.
tamam dedim. bir seferde hallet ve bu işi bitirelim dedi.

gitti kutudan bir tane kedi çıkardı.
pentagramın ortasına getirdi.
hayvanı da uyuşturmuşlar sanırım,
yarı baygındı kaçma girişiminde falan bulunmuyordu.
derin bir fırt daha çektim,
ağzımda tutuyordum zaten.

ortaya koydu, bir şeyler okumaya başladı.
arapça değil latince bir şeyler okuyordu,
ilk seferinden farklıydı çünkü orada arapça okumuştuk.
dediklerinden de hiçbir şey anlamıyordum.
bana kafasıyla işaret yaptı,
elime bir hançer verdi.

yere eğildim;
her yer yapış yapıştı. önceki işlemlerden kalma
derin bir pislik yaşıyordu resmen orada.

ne yapıyorsun dedi.
sana bir haber vermek için aradım dedi.
ırmak var ya dedi.
ölüm dedi.
oğlum dedi.
intihar dedi.

telefon elimden düştü.
olduğum yere çakıldığmı hatırlıyorum.
bir hayal görüyordum;
kocaman bir ağaç vardı önümde;
sapsarı bir yerdeydik.
ağaç, kocaman köklerini bir toprağa geçirmişti ve
toprakla beraber bir balonun içindeydik.
ağacın üstünde taht vardı,
tahta otuyordum,
taht kanıyordu.

bayılmıştım,
bu sefer beni boğan sıvı akıp ağacı suluyor,
tahtımı güçlendiriyordu.

aklıma en son isa geldi.
ejderhaların kanıyla yıkanan kimse ölmezdi.
peki ırmak nasıl öldü?
ırmak intihar etmişti.
rezil bir otel odasında, bileği kesilmiş halde
öyle kalakalmıştı.
onun için zaman durmuştu,
benim için zaman durmuştu.
şimdi sıra vicdanıma gelmişti.
bu sefer tetikte benim elim yoktu.

koridorun sonuna kadar koştum.
hemen duvara elimi attım, ışığı açtım.
karşıya doğru baktım hiçbir şey yoktu. ama
olur ya yalanan yer böyle rüzgar yer hafif bir ürperirsiniz.
işte tüm sırtım öyleydi. bütün kıllarım ayağa kalkmıştı.
ödüm takuma karışmıştı kısaca.
bu kadar korkunun üstüne tuvalete gittim,
şöyle anlatayım tuvaleti;

klozetin tam karşısında ayna ve lavobo var.
içeriye girdim suratıma baktım
bembeyaz kesmiştim resmen.
ellerim de titriyordu. o halde döndüm arkamı,
işemeye çalıştım.

içeriden takur tukur sesler gelmeye başladı.
içimden sadece "allahım ne oluyor ya lütfen yardım edin bana"
diye ağlamaklı konuşuyordum resmen. sözde şeytan ın
elemanı olmuş olan ben, bu kadar korkuya allah a sığınıyordum gene.

kim var orada diye bağırdım, kemal ben geldim dedi.
arkamı döndüm, aynaya doğru bakınca ters çevrilmiş olduğunu gördüm.
refleks olmalı ki, işememe rağmen boşluğa bir miktar daha işemiştim.
resmen boşalmıştım o anda.
kendimi sakinleştirdim,
kemal gelmişti artık yalnız değildim.
aynaya dokunmadan, ellerimi yıkayıp çıktım.
onun yanına koşar adım gittim.

akşam üstü olunca kemalle birlikte evden çıktık.
barın olduğu yere gelince, kapıda cenk i gördük.
bizi selamladı, içeriye gelin dedi.
barmen, cenkten başkasına kapıyı açmıyordu.
sonradan öğreneceğim ki, cenk ve benzeri rütbedekiler
organizasyon işinden sorumluydu. yetkileri dahilinde iş yapıyorlardı.

barmene selam verdik, kapıdan içeriye girdik.
kapıyı hemen kitledi.
o kadar kalındı ki, dışarıdaki club müziğini
neredeyse tamamen kesiyordu.
içerideki odalarda ise bu ses hiç gelmiyordu.
törenin yapıldığı odanın kapısı sonuna kadar açıktı.

garip dekorasyonlu masonik olan oda,
sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi
bütün mumlarla beraber gene aydınlıktı.
her yer temizlenmişti.
o günden hiçbir iz yoktu.

devam et oç

neyse çocukluğum böyle geçti işte. büyük bir ailede,
mistik ve tam bir müslüman gibi büyümüş bir çocuk olarak.
insan böylesine tam olunca, zihnini bir köşesinde subayın teki çıkıp diyor ki;
"nerede bizim ekgibliğimiz?" işte o zamanlarda, kibirinden dolayı
kendi kendinin başını taka sokuyor. ileride büyüyecektim,
aptal, asi bir genç olacaktım.
garip ve ciddi anlamda tehlikeli ortamlara girecek,
garip ve ciddi anlamda tehlikeli işler yapacak,
aptalca olaylara tanık olacaktım.
çünkü biz yanlış anlaşılmaların kuşağı olmuştuk.
biz değerlerimizi tekrar yaratmak istiyorduk
ama bunu nasıl yapacağımızdan kesinlikle bihaberdik.
kimse bizi anlamıyordu;
kimse bizi sevmiyordu;
kimse bizi umursamıyordu;
ve karşılığında boşluğa karşı nefret besler bir şekle bürünmüştük.
korktuğumuz o yaratıklar biz olmuştuk
ve tanrının zinciri vuracağı sıradaki canlı bizdik...

Cini periyi görüp nasıl ateist oldun dıbına koyim gerçi küçüklükten beri tanrıyla bi hesabın vardıda

Ayinleri anlatmayacaksan hic anlatma baştan diyeyim