cenaze için eylülün memleketine gittik ağlıyordu
eylül gözyaşlarını tutamıyordu bende ağlıyordum hiç tanımadığım biri öldü diye değil eylül ağlıyor
diye işte o kadar çok seviyordum. eylülün bu olaydan sonra hayat enerjisi düşmüştü yüzü biraz
solgundu ama hep gülüyordu o bana yetiyordu. evlenme teklifim için eylülün bu acıyı unutması
lazımdı zamanın sonsuz kollarına bıraktım . en büyük katil sayısız can alan insanları üzen katillerin en
acımasızı zamandır ama her şeyin çözümü de zaman her derdin devası da.

Pnplar bugünün son partlarını atıyorum bugün başka part atmıyacam malum bayram eş dost yazmak için zamanım yok yarın aynen devam

bazen sokağa çıkıyorum
insanları izliyorum kilometrelerce yürüyorum bir köşede sızmış olanlar , sahte kahkahalar, deniz
kenarında güneşin harap ettiği solgun banklara oturmuş yalnız insanlar, engelliler, ayağı olmayan
tekerlekli sandalyeye mahkum yaşayanlar, yetim olanlar, okul okumayanlar, serseriler, sefiller ,
hırsızlar görüyordum yollarda hiç kimse hak etmiyor ki fakir yaşamayı bir yudum ekmeğe muhtaç
olmayı kim hırsız olmak ister neden hırsızlık yapılır zevk için mi annesi hasta yatağında baba yok ki
başlarında ne yapsın çocuk hırssızlık mı yapsın dediğim gibi hayat acımasız. çok acımasız devlerin
ayakları altında ezilen canlar benimde canım yanar kimin elinden ne gelir bende eylüle bunları
anlatırdım bazen. zor nedir, hayat nedir anlatırdım saatlerce o dinlerdi düşüncelerime hayran gibi
bakardı

açlık savaşları göz ardı edilir tokluk savaşları vardır dünyada herkes daha fazlasını ister her
zaman ben öyle olmamaya çalıştıysam da hep ... bilmiyorum arkadaşlar bilmiyorum sadece bir
kaos.. insanlara basit gelse de. bir kaos... eylülün elini daha sık tutmaya başlamıştım biliyordum bana
ihtiyacı olduğunu parmakları elimi kavrardı sıkı sıkı bazen iki eliyle daha da sıkı hiç gitmeyecekmiş gibi.
eğer bir rüyaysa hiç uyanmayalım isterdim birlikte ölelim uykumuzda yinede uyanmayalım...

benim için o büyük an gelmişti evlenme teklifi edecektim çok mutluydu en mutlu olduğum gündü bir
yandan da en acı bir akşam çıktık beraber dışarı sahil kenarında yürüdük konuştuk hep konuştuk eylül
yorgun gibiydi durgunda o ilk öpüşmemizde ki heyecanı yoktu eski hayat enerjisi de yoktu ama mutlu
gibiydi ya da öyle gözüküyordu o akşam hep ben konuştum eylül dinledi geleceğimizden bahsettim
çocuklarımızdan hayallerimden el ele yürüyorduk o yaya geçidine sokak lambasının altına
yürüyorduk. ben hızlı adımlarla heyecanlı... vardık keşke varmasaydık hiç tanışmasaydık desem de
şimdilerde.

sokak lambasının altında bazen yanıp sönen ıssız gece 11 civarları tıpkı o akşam gibi
durdurdum eylülü yüz yüze geldik heyecandan yüzüne bile bakamıyordum ki elleri ellerimde eylül
dedim seni çok seviyorum ne kadar çok biliyor musun ben bilmiyorum ne kelimelerim yeter ne
teşbihlerim ne aklım çok seviyorum sevgimin büyüklüğünü bilmiyorum ama her şeyden çok kimseyi
sevmediğim kadar kimseyi sevmeyeceğim kadar dünyaları arkama alacak kadar benliğimden
vazgeçecek canımdan vazgeçecek kadar çok seviyorum seni bilmiyorum büyüklüğünü sonsuza dek
seveceğim seni dedim fısıltı ile bir yandan gözyaşlarımı tutarak biryandan tebessümler saçarak

diz
çöktüm yüzüğü aldım elime baktım uzunca eylülde hiç konuşmuyordu bende o ana kadar hiç yüzüne
bakamadım . ta ki yüzüğü uzatana kadar baktım gözlerine yüzü gülmüyordu yüzü hiç olmadığı kadar
solgun gözleri bitkin hissiz yavaş nefes alışlarla bana bakıyordu boşluğa bakar gibi şaşkındım yüzük
elimde havada öylece bir sokak lambasının altında. ne oluyordu Allah ım diyordum eylül dedim
gözlerim ağlak cevap vermedi eylül dedim gittikçe incelen sesim ile boğazım düğümlenmiş son kez
eylül dedim hayatımın en mutlu anı acılarla buluşmuştu eylül önümde bayıldı o an yere yığıldı zor
tuttum kollarımın arasına düştü yüzük karanlıklara kavuştu ben anlamsızlığa.

yok amk aşk filan diye bi şey yok olduğunu sanmıştım ama yokmuş.

Beyler hikayeyi yarın bitirecem bu akşamda bir kaç part atarım ama yarın hikaye bitecek

Okuyan varmı pnplar

ambulans çağırdım en
yakın hastaneden eylül öylece kollarımda uyanmasını istiyordum sarsıyordum ayılmadı korktum çok
korktum elim ayağım titriyordu ne oluyordu eylüle ne olmuştu. ambulans geldi hastaneye kaldırdılar
ailesine haber verdim ben hastanenin bir köşesinde çökmüş bir duvara yaslanmış merak endişe korku
kapanımda hapis olmuştum hiç bir şey yapamazdım beklemekten başka eylülün ailesi geldi onlarda
benim kadar korkmuştu eylülün kontrolleri yapıldı doktor geldi ailesinin yanına konuştu uzun uzun
gitmedim yanlarına korkuyordum öğrenmek istemiyordum ya kötü bir şey olduysa... oldu en kötüsü
en acısı dayanılmayacak kadar acı ağlamakla dinmeyecek bir acı beni bitiren ... doktor bir yandan
konuşuyor annesi çığlıklar içinde babası gözleri kızardı ağlamaktan en kırmızı ne olduğunu daha
bilmiyordum beynim durmuş gibiydi öylece yere bakıyordum kulağımda yankılanan feryatlar
gözyaşlarım ayaklarımı ıslatmışı dayanamadım gittim yanlarına doktor kanserden bahsediyordu
dünyanın dıbına koyayım ne kanseri ulan ne kanseri

beyninde tümör varmış sadece bunu duydum
bana yetti dünyalarımın yıkılmasına hastane duvarlarını yumrukluyordum en son, hiç acı hissetmeden
elim kırılana kadar bayılmışım oracıkta uyandığımda tam iki gün geçmişti elim alçıda uyandığım gibi
eylülün durumunu sordum annesi yanıma gelmişti o hoş kadın gitmiş gözleri şiş uykusuzluktan
ağlamaktan bitkin en yorgun kadın gelmişti karşıma. eylülün durumundan bahsetti o anlatıyordu ben
dinlemek bile istemiyordum her kelimesi bana küfür gibi geliyordu sanki eylülün beyninde tümör
büyümekte olan ameliyata girecekmiş kurtulma ihtimali varmış annesi anlatıyordu eylül için benim
ayakta durmam gerektiğini ona moral sağlamam gerektiğini anlatıyordu bende farkındaydım ama
nasıl dayanılır nasıl... sinirler alt üst dokunmaya kıyamadığım eylülüm, neden ben değil de o neden
isyanlar nedenlerle dolu bir çok cümle en mutlu günüm kabusum oldu ölmek istiyordum ruhum
dünyayı terk etsin ardı ardına yakılan sigaralar hani o dertlerimi dindiren dindiremiyordu hiç bir şey
dindiremezdi

eylül uyanmıştı konuşma şansı yakalamıştım ne konuşacaktım ne anlatacaktım yapmam
gereken şey hep moral vermem gerekiyordu yüzüne gülmem ama konuşamıyordum bile
ki kelimeyi zor bir araya getiriyordum yapmacık gülüşler istemiyordu dudaklarım gözlerim ağlamak
istiyordu eylülle konuştum kendimi toparlayıp yeniden hayata döneceğinden bahsettim biraz
sevgimden hep güzel şeyler anlatım hiç yüzü gülmüyordu ameliyat olacaktı o ameliyatta iken bir çok
kez öldüm sanki günlerce uyumamıştım dalmışım çıkmasını beklerken bir köşede sızmışım.
uyandırdılar beni ameliyat bitmiş doktor iyi geçtiğini söyledi kemoterapi gördü daha sonrasında bana
düzelecek diyorlardı ama günden güne eriyordu sanki eylülüm kemoterapi saçlarını dökmüştü hani o
aşık olduğum saçlarını her telini kokladığım zaman bu sefer katili mi olacaktı eylülün yoksa devası mı.
ah ben ayağımda pranga bir yere kıpırdayamıyordum ağzım bağlı bağıramıyordum hissediyordum
sadece hissizliğimi yıprandım o hastanede yıprandım 2 ay geçmişti eylül kemoterapiden güzel sonuçlar almıştı

saçları uzamaya başlamıştı yavaş yavaş en azından güldürebiliyordum artık annesi geldi
bir gün yanıma eylül hastaneden çıkacak dedi azda olsa sevindim doktorlar her şeyi zaman gösterecek
demiş bana anlatılan. bir ümit doğmuştu içime yeniden hayat dönmüştük eylül ile eylül dışarı
çıkamıyordu evdeydi bazen ufak yürüyüşler yapıyordu eylül kurtulmuş muydu illet kanserden eskisi
gibi olabilecek miydik bilmiyordum ama eylül yanımdaydı ya en büyük ödül benim için 1 ay geçmişti
eylül hastaneden çıkalı ama içim içimi yiyordu eylül eskisi gibi değildi zaten olamazdı da bana karşı
eskisi gibi değildi soğuk davranıyordu sarılmıyordu öpmüyordu belki ben kendimi kuruyordum eylül
çok büyük bir hastalığın eşiğindeydi kurtulmaya çalışıyordu pgiboloji alt üst olmuştu belki de ondandı
bana soğukluğu ama öyle değildi

ne kadar sövsem de öyle değildi her gün olduğu gibi yine eylülün
yanındaydım benle bir şey konuşmak istediğini söyledi konuşalım dedim anlattıkları benim için bir
kıyametti belki de ölüm sebebim olacaktı benden ayrılmak, istiyordu benden, ayrılmak benden
ayrılmak, ayrılmak ne demekti lan kafam almıyordu neden diyebildim sadece artık seni sevmiyorum
dedi sana yaşattıklarım için özür dilerim ama beni anla eskisi gibi olamayız olmakta istemiyorum dedi
öylece çekip gitti bir şey demedim ne diyebilirim bunca yaşandan sonra ne diyebilirim küfürler
yağdırsam gözyaşlarımın hesabını sorsam yüzüne karşı ama o hastaydı ağlardı belki hastalığı
yüzünden bir şey demedim üzülmesin diye ama ona söyleyemediklerimi duvarlar söyledim deliler gibi

tüm kötü duyguları yazsam hepsinin bin beterini hissetmiştim bu aldığım en büyük yara içten içe
kanayan zamana bırakmaya karar verdim belki pişman olur döner bana diye o gitmişti kendimi alkole
vurdum sokaklarda sızdım hiç eve gitmedim onu hatırlamamak için gerçi hiç aklımdan çıkmıyordu
kafama duvarlar vurdum saatlerce alnımdan süzülen kanlar aldırış etmeden günler birbirini
kovalıyordu duş bile almıyordum hani o sokaklardaki insanlardan bahsetmiştim hepsinden bin
beterdim telefonu fırlattım denize ayakkabılarımı da attım yalın ayak sokaklarda geceleri soğuk
banklarda uyudum intiharın eşiğine gelmiştim ailemin yanına gittim silahı alacaktım babam engel
oldu bana fiske vurmayan adam en büyük dayağı atmıştı bana ağzım yüzüm perişan kendime gelmem
için... hastaneye zütürdüler yaralarım için en büyük yaram kalbimdeydi tedavisi yok ki son bir kez
eylül ile konuşacaktım aradan iki hafta geçmişti yüzüm tanınmayacak haldeydi yarısı pansuman duş
aldım tertemiz giyindim eylülün yanına gideceğim için belki barışır benle gittim konuşmak istemedi
yüzümün halini bile sormadı sadece git dedi işte o an hayat benim düşmanım oldu..

Beyler bu akşamlıkta bu kadar dediğim gibi yarın hikayenin sonunu atacam sona yaklaştı hepinize iyi akşamlar rezleri alıın okuduğunuzuda belli edin lütfen

Ulan bekliyoruz hadi

RezZervaurvatuarium

Rezervasyon