17 ağustos depremini yaşayanlar gelsin

dıbınakoyım bende aynanın uzerıne çıkmış bişeyler yapıyodum bırdne kendımı dışarıda buldum amk
edit:boluluyum

geçmiş olsun panpa pekı babaannene ne oldu ?

bende tam 31 çekiyodum şifreli cine5 karşısında tam boşalcaktım ki o elem deprem oldu
ha noldu derseniz ben çıkmadım dışarı boşalana kadar tekrar konsantre olmaya çalıştım

düzcedeydim ozamanlar 8 yaşındayım, gece bi anda dedem beni aldı kapıdan çıkmak için normalde 5 saniye gerekir ama ev okadar sallanıyodu ki zar zor bahçeye fırladık. evin önündeki merdivenlerde bi an duraksadık, sonra dedem devam ediyo hala deyince bahçeye doğru koştuk. ne oldu dedim deprem dedi. hayatımda ilk kez duymuştum depremi. allahtan ev ahşaptı bişey olmadı. deprem bittiği gibi dedem eve girip bi el feneri alıp diğer evleri dolaşmaya gitti. o yıl kendi imkanlarımızda kurduğumuz çadırda 1 ay kadar yattık. eve sadece dedem girebiliyodu çünkü hergün artçılar oluyodu ama ben korkmuyodum artık, hayatın bi parçası olmuştu benim için. ufak depremler oldukça dedeme hissettinmi diye bağırıyodum okadar. aynı gün babamlar atlayıp gelmişti yanımıza. gelirken düzce merkezden de geçmişler.ora hakkında konuşurken beni odadan çıkardılar durum okadar kötüydü.

bende altınoluk'a tatildeydim o sıra uyuyoduk amk bi sallantı falan çıktık dışarıya sonra yatak çarşaf yorgan ne varsa millet yanına almış bütün altınoluk sokakta yatıyordu 3 gün boyunca

ben yaşamadım fakat destek için geldim bu başlık tutsun amk. hüzünlendim vallaa

beyler inanmak biraz zor farkındayım ama o gece izmir karaburunda yazlıktaydık gece babam uyandırdı deprem oldu yakındaysa küçük ama uzakta biryerde olduysa çok büyük sanırım dedi dışarı çıkalım dedi dışarı çıktık arabaya bindik radyoyu açtık son dk geçti radyoda, karaburun gölcük nerden baksan bikaç yüz kilometre amk orda bile hissedildi, merkezinde kim bilir nasıldır zor iş hakatten

tüylerim diken diken oldu büyük geçmiş olsun

reserve

hayret pek rağbet görmemişiz garipsedim panpalar

yavşak herif özeti başa koysaydın ya okudum :(

amk ben o zamanlar baya küçüktüm abimler filan bizdeydi ateri materi oynuyorduk sabah akşam deli gibi. herneyse işte akşamda geç yatardık evde deniz kıyısına çok yakındı izmir yakınları bir yer işte o yüzden sürekli genelde dışardaydık, balkon malkon falan filan. babam arada denize gider gelirdi. geç saatlere kadar otururduk. yine ben yattım abimler babam filan oturuyor bir baktım gece geldiler beni aldılar,ben uykuluyum tabi hayal meyal hatırlıyorum. hepimiz dışarı çıktık tam sahilde bizim oturdugumuz çadır tarzı bir yer vardı orda sabahladık, babam arada girip televizyonu filan açmıştı-radyo almıştı bir tanede. bende aterime üzülüyodum amk neyse. sonra bunlar anladı filan annem ağlicaktı az kalsın amk radyodan filan haberleri duyunca.ben bir taktan anlamıyorum tabi noluyor ne bitiyor,1-2 gün sonra evde ne kadar eşya varsa 2 elbise varsa 1isini paket yapıp kızılaya zütürmüştük annemle depremzedelere ulaştırmak için, hatırlıyorum da tüm tanıdıklarımız yardım için elinden geleni yapıyordu amk 18 bin kişi ölmüştü nerdeyse.600 bin kişi evsiz kalmıştı sanırım babam ilk aylığının yarısını yollamıştı oradakilere, çok kötüydü amk.