17 ağustos depremini yaşayanlar gelsin

10-11 yaşlarındaydım. Babam bana ilk atarimi almış sabaha kadar sömürmek istiyordum. Peder gece oynamama izin vermemişti bende mecbur yatmıştım ama bunaltıcı sıcakta uyumak çok zordu ve dışarısıda bir kasvetliydi hava kurşuni bir renkte cam gibiydi. Ondan sonra gözlerim bir kapalı bir açık o meşhur 45 saniyeye denk geldik. Sanki alttan biri eve vuruyor camlar zangır zangır zangırdıyor babaannem yan odadan kelime-i şehadet getiriyordu. Babam hariç evdeki herkes çığlık çığlığaydı. Babam önce geldi beni aldı. Herkes tam aşağı inecekken pat merdivenlerin yer yer yıkıldığını farkettik. Bir kez daha sallanmaya başladı bu artçıydı. Babannemi indiremedik oda inmek istemedi ama biz kendimiz sokağa çıktık. Sanki bütün ilçe sokaktaydı amk. Ben o yaşımda bu kadar çok insanı bir arada görememiştim. Herkes birşeylerin korkusu içindeydi gökyüzünde milyonlarca yıldız vardı. Mahallemizin bıçkın bir abisi sonradan cesaret edip evinden 1 radyo kapıp gelmeseydi belkide 1 gün boyunca hiç birşeyden haberdar olmayacaktık. Eli kolu kopmuş sokak kenarlarında ağlayan insanların feryadını , enkaz altında günlerce bekleyen insanların çaresizliğini , ölmenin ülkemizde yemek yemek su içmek kadar doğal karşılandığını ben ilk o depremde yaşadım. O depremde hayatını yitiren bütün herkese allah rahmet eylesin.

Özet: Bence okuma

ben yaşadım huur çocuğu niye hatırlatıyosun be dıbına koduğum oğlu

@4 ağır mal huur cocuğu herkes gölcüktemi yaşıyor lan yada herkes o depremi yaşamak zorundamıydı dıbına evladı seni gibtir git burdan

biz konya ereglide oldugumuz icin hissetmemistik ama sehir disinda olan tanidiklar vardi..

dıbınakoyım bende aynanın uzerıne çıkmış bişeyler yapıyodum bırdne kendımı dışarıda buldum amk
edit:boluluyum

geçmiş olsun panpa pekı babaannene ne oldu ?

düzcedeydim ozamanlar 8 yaşındayım, gece bi anda dedem beni aldı kapıdan çıkmak için normalde 5 saniye gerekir ama ev okadar sallanıyodu ki zar zor bahçeye fırladık. evin önündeki merdivenlerde bi an duraksadık, sonra dedem devam ediyo hala deyince bahçeye doğru koştuk. ne oldu dedim deprem dedi. hayatımda ilk kez duymuştum depremi. allahtan ev ahşaptı bişey olmadı. deprem bittiği gibi dedem eve girip bi el feneri alıp diğer evleri dolaşmaya gitti. o yıl kendi imkanlarımızda kurduğumuz çadırda 1 ay kadar yattık. eve sadece dedem girebiliyodu çünkü hergün artçılar oluyodu ama ben korkmuyodum artık, hayatın bi parçası olmuştu benim için. ufak depremler oldukça dedeme hissettinmi diye bağırıyodum okadar. aynı gün babamlar atlayıp gelmişti yanımıza. gelirken düzce merkezden de geçmişler.ora hakkında konuşurken beni odadan çıkardılar durum okadar kötüydü.

bende altınoluk'a tatildeydim o sıra uyuyoduk amk bi sallantı falan çıktık dışarıya sonra yatak çarşaf yorgan ne varsa millet yanına almış bütün altınoluk sokakta yatıyordu 3 gün boyunca

ben yaşamadım fakat destek için geldim bu başlık tutsun amk. hüzünlendim vallaa

beyler inanmak biraz zor farkındayım ama o gece izmir karaburunda yazlıktaydık gece babam uyandırdı deprem oldu yakındaysa küçük ama uzakta biryerde olduysa çok büyük sanırım dedi dışarı çıkalım dedi dışarı çıktık arabaya bindik radyoyu açtık son dk geçti radyoda, karaburun gölcük nerden baksan bikaç yüz kilometre amk orda bile hissedildi, merkezinde kim bilir nasıldır zor iş hakatten

tüylerim diken diken oldu büyük geçmiş olsun

reserve

hayret pek rağbet görmemişiz garipsedim panpalar

yavşak herif özeti başa koysaydın ya okudum :(

panpa yalovada mı yakalandın depreme yoksa istanbulda mı ?
ben istanbuldaydım, allahtan oturduğumuz apartman sağlamdı öyle merdiven çökmesiydi vs olmadan rahatça çıkabildik dışarı.

özette yazdığına güvendim okumadım o günleri de hatırlamak istemedim amk

@4 senin beynine boşalayım..her 2000 den önce veya sonra doğan istanbulda gölcükte mi yaşıyor???

edit:@1geçmiş olsun panpa bu arada çok zor şeyler yaşamışsın...

rezerved

rezerved

rezerved