Oturduğum bankın karşısında bina vardı, binanın balkonları, balkonların altında da O vardı. Dans ederdi kendi kendine, onu ne zaman görsem şiir yazmak isterdim, hiçbir zaman da beceremezdim, bu yüzden ağlardım onu her gördüğümde. Deli değildim ben, 21 yıl devirmiştim, 21 yıl çok saniye ederdi, sadece bir saniyeliğine ölmek istemiştim ve bunun için bileklerimi kesmiştim, bu delilik değil aksine akıllıcaydı. Klişe deli olmadığımı bildiği için benden korkmazdı zaten.

Ne zaman kapanırsa ışıklar, o zaman gece olurdu bu şehirde ve odamın karanlığını seviyordum. Tek başımaydım ve deliler yoktu etrafımda. Adam vardı koridorda, hiç görmemiştim onu, geceleri odamın önünde yürürdü, ayak seslerini duyardım sadece. Adam diyordum bu yüzden, kim olduğunu bilmiyordum çünkü, hergün değişip değişmediğini de.