başlarda geniş olan arkadaş ortamımız yavaşça küçüldü ve kemik kadroya dönüştü.
bu kemik kadro kesin ömür boyu arkadaş olarak kalır demeye başladı herkes,ama o günlerde kasadaki çürük elmaları farkettim.
çevresindeki herkese alttan alttan zarar veren bu şerefsizleri teker teker ayıkladım.
herkes o şerefsizleri uzaklaştırma kararını kendileri aldı sanarken aslında alttan alttan yolu yapan bendim,bu şerefsizlik mi? bilmiyorum. insanları korudum diye kendimi avutuyorum sanırım.

o şerefsizlerden arta kalan 4-5 kişi gariptir bana çok güveniyorlar. pgiboloji kadar mahrem bir durum olmamasına rağmen bu adamlar bana kafasındaki her şeyi anlatıyor, konuşuyor.

bana anlatılan bende kalır, orada sıkıntı yok ama gerçekten çok garip geliyor.

burada biraz kendimden bahsedeyim, çok okur ederim, övünmüyorum,bunu görev olarak edindiğim için okuyorum.

adamlar her taku anlatıyor, adamlar anlattıklarını yeni farkediyor,ama ben 1 yıl öncesinden bunları farkedip adamlar korumak amacıyla o şerefsizleri uzaklaştırdığım için zaten biliyorum.

bu adamlar gelip gelip "bak sen çok zeki adamsın, çok güvenilir adamsın.bir şeyleri konuşup anlatabileceğim sadece sen varsın,bir numarasın, kılsın,yünsün" gibi konuşmalar yapıyorlar.

sebebini anlamış değilim, sıcak kanlı da değilimdir.
soğuk mantık her şeyden daha önemlidir benim için,ama bu adamların beni neden bu kadar güvenilir bulduğunu, içindeki her şeyi bana döktüğünü bilmiyorum.

memnun muyum? onu da bilmiyorum.