+8
Adana'da okuyor beyler üniversitedeyim. Sıkıldım derslerden , ödevlerden , sunumlardan dışarı çıkayım dedim. "Tek başıma" dışarı çıktım beyler. Kendimi çok yalnız hissettim. Ne yemek yiyesim geldi ne de bir şeyler içesim. Bilen bilir Duygu Kafe civarında çok sokak çocuğu vardır. Birine gözüm çarptı , çok masum göründü diğer haşin , yaramaz olanların tersine. Gittim yanına aç mısın diye sordum. Hiç beklemedi direkt cevap verdi sanki hazırmış gibi.. Evet abi dedi. içim sızladı beyler , hem ben yalnız kalmayacaktım , hem o müebbet yalnızlığından biraz olsun uzak kalacaktı. Katık diye bir dönerci var oraya girdik beraber yemeğimizi yedik. Biraz konuştuk ama pek konusma taraftarı değildi yemeğe abanmıştı ısrar etmedim ben de. Sonra birer tane de kola aldım çıkınca yandaki büfeden beraber yürüdük çalışmak zorunda olduğu yere doğru.. Bıraktım bunu tekrar oraya teşekkürler abi dedi gözleri dolu dolu.. Duygulandım beyler başını okşadım gülümsedim , durağa yürüdüm.. Gözlerim doldu beyler geçtim bir köşeye yaktım sigaramı beğenmediğimiz hayatı kaç kişi yaşamak istiyor onu düşündüm. Beğenmediğimiz telefona kaç kişi sahip.. Şükredin lan..
