çaresizliğin ortasında hissettim kendimi

yaşıyamadıklarım, ulaşamadıklarım başıam gelenleri bazen yüregin, zihnin, ruhun kabul etmez. alıştırmaya calışırsın kabul etmeye ama yuregım cıkacak gibi oluyor lan,en kötüsüde korkark ve artık savaşmaya kaybetmış bir adam oldugumu görup acizleşmem
bazen ağlamamak için kendını zorlarsın ya burnunun ucu sızlar ya sızlarr lan işte sızlarr

ben pes ettim.ben bana yakışanı yapıp korkup kaçtım. yine basit adam oldum ölümü istedim. savaşamadım bu sefer artık yoruldum ınancımı kaybettım omuzlarım belım büküldü. onları dıkleştıremıyorum. ruhum yoruldu. artık verıcek savaşım yok. oysaki ılerde yaşladıgımda hatırlamak ısteyıp dudaklarımda tebessum ettırcek anılarım vardı.o anılarım hayallerımden geçiyordu. ilerde beni mutlu edicek anılarım olmıcak lan olmıcak...

o kadar dibe batmışım ki hiç ışık ulaşmıyor ne de bir ses..

hayatım gün geçtikçe saçma sapan bi hal alıyor, işler kontrolümden çıktı, bayır aşağı yuvarlanıyorum...

inanmak istiyorum hala, umut etmek istiyorum lakin dedim ya karanlık, ışık yok ses yok.

karanlıkta yüzleşiyorsun gerçekle okadar çok yüzleşiyorsun ki artık acıtmıyor seni ne yazık ki

ve hala göremiyorum çarpıpta yükselişe geçmek istediğim o sert acımasız vahşi dibini bu kuyunun

kurtulmak istiyorum arada ve kalbim ortaya çıkıyor. gerçek ve bir o kadar ürkek..

ama güneş çıkacak fiziki olarak yarın. ve ben yine takmak zorunda kalacağım o demirden maskeleri

kilitleyeceğim kalbimi derinlere kimse ulaşamasın görmesin incitmesin artık diye

inan yapabilsem hiç durmayacağım hazır açılmışken kalbim akıtacağım karanlığı benliğimin derinliklerinden ama ne yazık ki olmuyor..

istemezdim sizi kendi karanlığıma çekmek sanki kendimin ki yetmezmiş gibi.

tek başımayım içimdeki küçük atlıyla kalbime, siyah batırılmış bir koltuğun üstünde kaybettiğim ve uğruna artık hissedemediğim hayallerim için yazıyorum.