yarim altin başlıkları

kizla ilk bulusmamizda basima gelen talihsizlikler

tam 2 yıldır bu kızın peşindeydim üniversitede. okulu mokulu giblemiyordum. bir buluşma ayarlayabilmek için kızın bütün arkadaşlarıyla akraba olmuştum adeta. ama kız nuh diyor peygamberle taşak geçiyordu. peki ben pes ettim mi? hayır. sonunda da emeklerimin karşılığını aldım ve kızla buluşmayı kopardım.

şansım dönmüştü bir anda. 'nereye gidelim?' soruma 'buralarda hiç güzel yer yok, size geleyim beraber yemek de yaparız.' diye karşılık verdi. sevinçten kuru kuru 31'i patlattım iki dakikada.

kızı ilk gördüğüm gün internetten aldığım ve dolapta sakladığım pahalı parfümümü dikkatlice kutusundan çıkarıp havaya doğru sıktım ve kuul bir hareketle içinden geçtim. aman allahım bu ne güzel bir kokudur. bayılır gibi olunca masaya tutunup yavaşça oturdum. zenginlerin hayatı çok zormuş diye kendi kendime biraz konuştuktan sonra kalkıp evi bir güzel toparladım, köşe bucak sildim. bu arada da koltuğun altında aylar önce kaybettiğim uğurlu charizard tasomu da bulmanın sevincini yaşadım. hemen sıvı sabunla ve arka fonda vivaldi'nin mevsimlerinden biriyle patlattım 31'imi.

zaman çok hızlı geçmiş ve kız 'geliyorm, 5 dakkaya ordaym:)' mesajını atmıştı. gülücüğe odaklanacaktım da vakit yoktu. evi son kez bi kontrol edip beklemeye başladım. 3 dakika 50 saniye sonra karnımda tarif edemeyeceğim bir ağrı baş gösterdi. heyecandandır diye geçiştirmeye çalışsam da arkaümden çıkmaya çalışan şey heyecan gibi soyut bir şey değil, dün akşam yediğim adana kebap gibi gayet haşmetli ve maddesel bir şeydi.

tuvalete girsem kız kapıda kalabilirdi. daha kötüsü eve gelince hemen tuvalete girmek isteyebilir ve oracıkta ruhunu teslim edebilirdi. ben de artıklarımı içimde yok etmeye çalışmayı seçtim. bir keşiş kadar vücut kontrolüm olmasa da otobüs yolculuklarında içine osurmak eylemini uzun yıllar başarıyla gerçekleştirmiş biri olarak, kendime olan güvenim tamdı.

derken kapı çaldı...

alt bölgelerimdeki baskının bana verdiği yetkiye söve söve, çaplin yürüyüşle zor bela kapıya ulaştım. kapıyı az önce yaramazlık yapmış 4-6 yaş grubu şişman çocuk gülümsemesiyle açmak zorunda kaldığım için kısa süreli olarak kendimden utandım ve intihar etmeyi düşündüm. kız içeri girince vazgeçtim. ayakkabılarını çıkardı. çorapları açık yeşildi ve üzerinde dört yapraklı yonca motifleri vardı. onu ilk defa çorapla görmenin gibim üzerindeki etkisi büyük olmalıydı aslında ama midem ve arkaüm ortaklaşa olarak onun karar mekanizmasını tuzla buz ediyordu. 'sen geç salona ben şimdi geliyorum.' diyerek onu salona uğurladım ve mutfağa geçtim.

sağ elimi kıvırıp buzdolabının üstüne ve kafamı da onun üstüne koydum. sağ dizimi seri hareketlerle sallıyor ve içimdeki devasa kütleyi yok etmenin yollarını düşünüyordum. ama daha fazla burada kalamazdım. kız sıkılıp gidebilirdi. kendimi toplayıp salona geçtim. kevaşe hemen bilgisayarımı açmış ve facebook'ta arkadaşlarının paylaştığı son resimlere bakıyordu. 'çabuk alıştın eve ehehe' dedim. 'hıı' dedi. 'yemeğe şimdi mi başlayalım yoksa önce biraz sohbet mi edelim?' diye sordum. 'otur işte ya, daha erken.' dedi.

cevaplarında kullandığı ses tonu az kalsın kendisinden nefret etmeme sebep olacaktı. ama açık yeşil yonca motifli çorapları, uzun saçları ve bünyesinde gib barındırmayan bir vücudu vardı. bu da kredisinin baya yüksek olmasını sağlıyordu. yanına oturup baktığı fotoğraflara baktım ben de. ara sıra 'bak bu güzelmiş.' deyip orada benim de olduğumu hatırlamasını sağlıyordum. bu sırada alt bölgemdeki sorun da git gide dayanılmaz bir hal almaya başlamıştı. hatta sürekli hareket etmemden rahatsız olup 'bi dursana ya deprem oluyor zannediyorum.' diye espriyle karışık bi laf da yemiştim.

dakikalar geçiyor kız gözlerini facebook duvarından ayırmıyordu. ben içimden mark'a zuckerberg'e hatta tesla'ya bile sövüyor, kız gittikten sonra facebook'umu sonsuza kadar kapatmaya yeminler ediyordum. kıvranmalarım da baya artmıştı. hakimiyetimi kaybetmek üzereydim. kız yüzüme bakıp (evet yüzüme baktı.) 'iyi misin ya, kıpkırmızı oldun?!' dedi.
'evıt!' dedim. hayatımda kurduğum en zor cümleydi. bir harf daha fazla olsaydı ağzımdan sıçardım kesin biliyorum. 'yok yok iyi değilsin sen.' diyerek ayağa kalktı. derin bir nefes alıp ben de kalktım 'iyiyim ya gerçekten, otur sen.' dedim. 'hayır, su gibi terlemişsin hemen doktora gidiyoruz.' diyerek beni kolumdan çekiştirmeye başladı. 'ya yok bi şeyim, otur işte.' diye üsteledim ama nafile. tüm gücüyle beni çekiştirmeye devam ediyordu. bir anda durumumu unutup aksi yöne doğru kendimi zorlayınca buaaaaazurazurazurazaaaaaaaa sesleri eşliğinde içimdeki bütün gazı ve bir parça taku vücudumdan atmış bulundum...

ortamdaki bütün sesler sustu. bilgisayar uyku moduna, kanal d reklamlara girdi. hafif aydınlık hava bir anda karardı. göz gözeydik. o an saniyeler seneler gibi geçiyordu. gözlerini benden ayırmıyor, o an olanlara anlam vermeye çalışıyordu. kolumu bıraktı. gözlerini benden alıp halıya dikti. derin bir nefes aldı. yüzü ekşidi. benim kanım çekildi. 'hehe' diye durumu kurtarmaya çalışan yavşakça bir gülücük efekti kullanmak zorunda kaldım. gözlerini halıdan kaldırmadı. ekşimiş yüzünü de alıp 6 adımda evden çıktı. bir daha onu ne gördüm ne de başkasının gördüğünü duydum...

işte beyler, bu da böyle bir anımdır. ders olsun yeni yetme çapkınlara...

kizla ilk bulusmamizda basima gelen talihsizlikler

tam 2 yıldır bu kızın peşindeydim üniversitede. okulu mokulu giblemiyordum. bir buluşma ayarlayabilmek için kızın bütün arkadaşlarıyla akraba olmuştum adeta. ama kız nuh diyor peygamberle taşak geçiyordu. peki ben pes ettim mi? hayır. sonunda da emeklerimin karşılığını aldım ve kızla buluşmayı kopardım.

şansım dönmüştü bir anda. 'nereye gidelim?' soruma 'buralarda hiç güzel yer yok, size geleyim beraber yemek de yaparız.' diye karşılık verdi. sevinçten kuru kuru 31'i patlattım iki dakikada.

kızı ilk gördüğüm gün internetten aldığım ve dolapta sakladığım pahalı parfümümü dikkatlice kutusundan çıkarıp havaya doğru sıktım ve kuul bir hareketle içinden geçtim. aman allahım bu ne güzel bir kokudur. bayılır gibi olunca masaya tutunup yavaşça oturdum. zenginlerin hayatı çok zormuş diye kendi kendime biraz konuştuktan sonra kalkıp evi bir güzel toparladım, köşe bucak sildim. bu arada da koltuğun altında aylar önce kaybettiğim uğurlu charizard tasomu da bulmanın sevincini yaşadım. hemen sıvı sabunla ve arka fonda vivaldi'nin mevsimlerinden biriyle patlattım 31'imi.

zaman çok hızlı geçmiş ve kız 'geliyorm, 5 dakkaya ordaym:)' mesajını atmıştı. gülücüğe odaklanacaktım da vakit yoktu. evi son kez bi kontrol edip beklemeye başladım. 3 dakika 50 saniye sonra karnımda tarif edemeyeceğim bir ağrı baş gösterdi. heyecandandır diye geçiştirmeye çalışsam da arkaümden çıkmaya çalışan şey heyecan gibi soyut bir şey değil, dün akşam yediğim adana kebap gibi gayet haşmetli ve maddesel bir şeydi.

tuvalete girsem kız kapıda kalabilirdi. daha kötüsü eve gelince hemen tuvalete girmek isteyebilir ve oracıkta ruhunu teslim edebilirdi. ben de artıklarımı içimde yok etmeye çalışmayı seçtim. bir keşiş kadar vücut kontrolüm olmasa da otobüs yolculuklarında içine osurmak eylemini uzun yıllar başarıyla gerçekleştirmiş biri olarak, kendime olan güvenim tamdı.

derken kapı çaldı...

alt bölgelerimdeki baskının bana verdiği yetkiye söve söve, çaplin yürüyüşle zor bela kapıya ulaştım. kapıyı az önce yaramazlık yapmış 4-6 yaş grubu şişman çocuk gülümsemesiyle açmak zorunda kaldığım için kısa süreli olarak kendimden utandım ve intihar etmeyi düşündüm. kız içeri girince vazgeçtim. ayakkabılarını çıkardı. çorapları açık yeşildi ve üzerinde dört yapraklı yonca motifleri vardı. onu ilk defa çorapla görmenin gibim üzerindeki etkisi büyük olmalıydı aslında ama midem ve arkaüm ortaklaşa olarak onun karar mekanizmasını tuzla buz ediyordu. 'sen geç salona ben şimdi geliyorum.' diyerek onu salona uğurladım ve mutfağa geçtim.

sağ elimi kıvırıp buzdolabının üstüne ve kafamı da onun üstüne koydum. sağ dizimi seri hareketlerle sallıyor ve içimdeki devasa kütleyi yok etmenin yollarını düşünüyordum. ama daha fazla burada kalamazdım. kız sıkılıp gidebilirdi. kendimi toplayıp salona geçtim. kevaşe hemen bilgisayarımı açmış ve facebook'ta arkadaşlarının paylaştığı son resimlere bakıyordu. 'çabuk alıştın eve ehehe' dedim. 'hıı' dedi. 'yemeğe şimdi mi başlayalım yoksa önce biraz sohbet mi edelim?' diye sordum. 'otur işte ya, daha erken.' dedi.

cevaplarında kullandığı ses tonu az kalsın kendisinden nefret etmeme sebep olacaktı. ama açık yeşil yonca motifli çorapları, uzun saçları ve bünyesinde gib barındırmayan bir vücudu vardı. bu da kredisinin baya yüksek olmasını sağlıyordu. yanına oturup baktığı fotoğraflara baktım ben de. ara sıra 'bak bu güzelmiş.' deyip orada benim de olduğumu hatırlamasını sağlıyordum. bu sırada alt bölgemdeki sorun da git gide dayanılmaz bir hal almaya başlamıştı. hatta sürekli hareket etmemden rahatsız olup 'bi dursana ya deprem oluyor zannediyorum.' diye espriyle karışık bi laf da yemiştim.

dakikalar geçiyor kız gözlerini facebook duvarından ayırmıyordu. ben içimden mark'a zuckerberg'e hatta tesla'ya bile sövüyor, kız gittikten sonra facebook'umu sonsuza kadar kapatmaya yeminler ediyordum. kıvranmalarım da baya artmıştı. hakimiyetimi kaybetmek üzereydim. kız yüzüme bakıp (evet yüzüme baktı.) 'iyi misin ya, kıpkırmızı oldun?!' dedi.
'evıt!' dedim. hayatımda kurduğum en zor cümleydi. bir harf daha fazla olsaydı ağzımdan sıçardım kesin biliyorum. 'yok yok iyi değilsin sen.' diyerek ayağa kalktı. derin bir nefes alıp ben de kalktım 'iyiyim ya gerçekten, otur sen.' dedim. 'hayır, su gibi terlemişsin hemen doktora gidiyoruz.' diyerek beni kolumdan çekiştirmeye başladı. 'ya yok bi şeyim, otur işte.' diye üsteledim ama nafile. tüm gücüyle beni çekiştirmeye devam ediyordu. bir anda durumumu unutup aksi yöne doğru kendimi zorlayınca buaaaaazurazurazurazaaaaaaaa sesleri eşliğinde içimdeki bütün gazı ve bir parça taku vücudumdan atmış bulundum...

ortamdaki bütün sesler sustu. bilgisayar uyku moduna, kanal d reklamlara girdi. hafif aydınlık hava bir anda karardı. göz gözeydik. o an saniyeler seneler gibi geçiyordu. gözlerini benden ayırmıyor, o an olanlara anlam vermeye çalışıyordu. kolumu bıraktı. gözlerini benden alıp halıya dikti. derin bir nefes aldı. yüzü ekşidi. benim kanım çekildi. 'hehe' diye durumu kurtarmaya çalışan yavşakça bir gülücük efekti kullanmak zorunda kaldım. gözlerini halıdan kaldırmadı. ekşimiş yüzünü de alıp 6 adımda evden çıktı. bir daha onu ne gördüm ne de başkasının gördüğünü duydum...

işte beyler, bu da böyle bir anımdır. ders olsun yeni yetme çapkınlara...

lan bu satanistliği beceremiyorum ben amk

merve var benim kız. işte bu satanistmiş, itiraf etti. gel dedi bi ortamımızı gör, beğenirsen takılır öğrenirsin. öyle sandığın gibi kötü bi şey değil falan.

tamam amk dedim, en fazla ne olabilir ki yani diye düşünüyorum.

saat gece 11 buçuk gibi bi inşaata arkaürdü beni. alt katında ortada bi çöp tenekesi yanıyor etrafında da kızlı erkekli elemanlar var. birinin elinde bi kitap bi şeyler okuyor, diğerleri de transa geçmiş resmen, geldiğimizi bile fark etmediler. merve'ye eğildim 'abdestim yok benim sorun olur mu?' dedim. 'yok canım gerek yok.' dedi. oh dedim içimden amk. cenabet cenabet, çarpılırız marpılırız.

neyse bu kitaplı pekekent okudukça okuyor, latince midir kürtçe midir anlamadım, susmadı ama itoğlu it. 1 buçuk saat kadar ayakta bunu dinledik. sonra bitirdi. sessizlik oldu. merve elimi tuttu. öbür tarafımdaki sakallı da elimi tuttu. aha dedim trene denk geldik, kestaneyi çizdirecez. aklımdan neler geçiyor. merve'nin bunu en başından beri planladığını, aslında kurban olduğumu, beni delilerce gibip öldüreceklerini falan kuruyorum kafada.

git gide bu sakallı elimi daha sert sıkmaya başladı. tahrik mi oluyor napıyor amk diye tedirginim ben tabi. sonra dönmeye başladık. aklıma tavaf geldi hemen. benzer şeyler demek ki diye ufak çaplı bi aydınlanma yaşadım. saydım tam 13 tur attık ve durduk.

sonra tam karşımdaki kız üzerindeki siyah pelerini bi çıkardı, çırılçıplak amk

merve'nin elini bıraktım hemen. kız merve'yi 666'ya katlar, o derece güzel.

o sırada öbür kız da gitti teyip vardı köşede, onun düğmesine bastı. kahtalı mıçı çalmaya başladı. aydınlanma üzerine aydınlanma yaşıyorum o an. oha amk diye bağırıyorum sessiz sessiz. çıplak kız da ateşe elini sokup sokup çıkarıyor, inliyor falan. benim mal şeytan boynuzu gibi oldu tabi. merve de fark etti, baktı gülümsedi bana. yine şoklardayım, kıskanmıyor mu lan bu diye içten içe kızıyorum derken kitap okuyan gavat bana doğru dönüp
'gel gardaş, yaklaş.' dedi. şiveyi duyunca bastım kahkahayı. hepsi yüzüme tip tip bakınca sustum. gitmeye karar verdim. gitmeyip de ne yapacaksın adamlar şeytanın uşağı amk.

kahtalı mıçı eşliğinde ufak adımlarla buna doğru yürüyorum derken yarı yolda çıplak kız gibime doğru hamle yaptı. 'dur kız herkesin içinde!' diye çıkışıp gülümsedim buna, sonra elemanın yanına gittim.

'dinin ne?' diye sordu. 'satanistim kardeş.' dedim.
'allahın kim?' diye sordu. 'şeytan kardeş.' dedim.
'kitabın ne?' dedi. 'elindeki.' dedim. ismini okumaya çalıştım da lens yoktu gözümde okuyamadım amk o mesafeden bile.

neyse bu köşedeki siyah çuvalı aldı geldi, içine elini soktu, yavru bir kedi çıkardı.

ulan ben de kedilere hiç kıyamam ama şart amk keseceksin gibe gibe.

tamam dedim verin bıçağı. ne bıçağı dedi bu, suratıma baktı şaşkın şaşkın.
kesmeyecez mi amk dedim. yok gibeceksin dedi. ne?!
'önce bunu sonra da tuğba'yı gibeceksin ve döllerini de bana içireceksin' dedi.
'sen kimin dölünü içtin de geldin amk neden bahsediyorsun.' falan derken bu üzerime saygıdı. ben de sokaklarda büyümüş adamım, öyle kolay zaptetilmem yani. gelişine buna sol direği indirdim. sakallı da arkamdan saygıdı o sırada, onun da sakallardan tuttum, döndüm kafayı gömdüm. baktım merve 'aşkııım' diye üzerime koşuyor, zaten gaza gelmişim buna da döner tekmeyi bi kodum, allah sizi inandırsın kafası baykuş gibi bi tur attı geri geldi.

tabi anında topuk. hemen inşaattan çıktım. sonra durdum. geri döndüm, çıplak kızı kolundan tuttum, teyibi de aldım yallah tazyik. meğer o körpemi de zorla tutuyorlarmış orada. şu an tesettürlü kendisi ve 5 vakit namazımızı kılıyoruz. geceleri birbirimizin kulağına romantik ayetler fısıldadıktan sonra ney eşliğinde sevişiyoruz. çok mutluyuz. allah herkese böyle bir sevgililik nasip etsin inşaallah.

asansöre sıçarken çocukluk aşkıma yakalandim

hala inanamıyorum böyle bir tesadüfün gerçekleştiğine. kafama üst üste 18 tane yıldırım düşse daha az şaşırırdım beyler o kadar söyleyeyim.

neyse bu kardeşinizin değişik ortamlara sıçızlama şeklinde adlandırılan bir hastalığı var naçizane. yani elektrik direğinin tepesi olsun, köprü altları olsun, gökdelen terasları olsun çok çeşitli yerlere sıçmışlığım vardır. evde klozete oturup sıçmak benim için imkansız bir durum neredeyse. hemen gözlerim kararır, bayılır gibi olurum kendimi dışarı atarım.

yine bir gün bol acılı bir yemeğin sindirimini evim şahane izleyerek gerçekleştirdikten sonra boşaltım sinyalleri almaya başlayınca üstüme bir şeyler alıp sokağa çıktım. benim bu hastalığımdan haberdar olan dükkan sahipleri kapılarını kilitledi hemen doğal olarak, oç manav mustafa pitbull almış bağlamış patlıcanların yanına zütün yiyosa yaklaş der gibi bakıyor. benim de çok gibimdeydi en az 5 kere sıçmışımdır manava hehe.

bi yarım saat kadar dolaştım ama düzgün bir yer bulamadım kendime. alt taraftan da iyice bastırıyor tak hazretleri dayanılacak gibi değil. ııııııııı diye ses çıkarıyorum yürürken istemsizce, acıyı da yemişim midemde molotof kokteylleri havada çarpışıyor dedim gördüğüm ilk apartmana gireyim asansöre güzelce sıçar çıkarım. ah kafamı gibeyim kafamı.

dürgerler apartmanı diye bir apartmana girip asansörü aşağıya çağırdım. geldi, girdim içeri, en üst kata bastım. çantamı açtım işte seyyar taharet musluğu olsun, tuvalet kağıdı olsun, duvarlara hayvan yapıştırmaları olsun güzelce yerleştirdim. asansör oldu babaanne tuvaleti. oh dedim ne güzel sıçarım şimdi buraya.

eşofmanı sıyırmamla patlamam bir oldu. yukarıya giden asansörün bana uyguladığı aşağıya doğru kuvveti bastırırcasına havalandım basıncın etkisiyle. zütüm kontrolden çıkmıştı, beni bi sağa bi sola vuruyor, ne durdan ne yapmadan anlıyordu. ayağa kalkmaya çalışmam nafileydi, yerler kaygan dışkıyla doluydu şapadanak geri düşüyordum. bu arada itfaiye hortumu misali tak fışkırtmaya devam eden zütüm dur durak bilmiyor, daha önce hiç sıçmamışcasına bir heyecanla adeta parti veriyordu. ben taharet musluğuna tutunmuş dengemi sağlamaya çalışırken dink dedi asansör durdu ve kapı açıldı...

kafamı bi kaldırdım... o itin zütüne sokulasıca kafamı bi kaldırdım...

karşımda ilkokul boyunca aşkından günde bi 35lik rakıyı sek zütürdüğüm muazzez. (tekel bayiisi vardı babasının, ben de gider babama rakı alırdım oradan sürekli belki muazzez'i görürüm diye.)

muazzez bana ben muazzez'e bakıyordum. tanımamasını umdum, nolurdu tanımasaydı, pardon deyip merdivenlerden inseydi? ama biz bahtsız adamız, tanıdı, nasılsın altın dedi, nasılsın altınım...
geldi yanıma oturdu, görüşmeyeli çok oldu anlat bakayım dedi, gülümsüyordu. zütüm sustu... taharet musluğunu açıp iki elimi bardak şeklinde yaptım ve içine bir miktar su doldurup muazzez'ime içirdim. teşekkür etti. akşama kadar bi aşağı bi yukarı sohbet ettik asansörün içinde. telefon numarasını da aldım. allah herkese böyle bir tesadüf nasip etsin beyler.