trabzon

ben ardahan’ın bir dağ köyünde doğdum çocukluğum da orada geçti. biz ardahan’da yaşayan fakir bir aile idik. bizim oralarda aileler kızlarını ilkokuldan sonra ortaokul veya lisede okutamazdı. neden hem tutuculuk hem de maddiyat olurdu genelde buna rağmen kızlarını ilkokuldan sonda okutan az da olsa birkaç aile vardı. bu ailelerin hepsi varlıklı ailelerin çocukları idi. ardahan’ın bir dağ köyünde yaşıyorduk ve yakınımızda okul olmadığından ilkokuldan sonra okumak isteyenler şehir dışına veya ilçe merkezsine gitmek zorunda kalıyordu. her iki seçenekte bize uzaktı. hele ilçe merkezine ulaşım çok zordu. okumak için en fazla tercih edilen yerler hep komşumuz sayılan büyük bir il oluyordu.

fakir bir aile olmamıza rağmen babam benim okumamı çok istiyordu. diğer şehirlerdeki akrabalarımızı yokladı. kimse yanaşmadı beni yanlarına alıp okutmaya. ama babam kararlı idi beni okutmaya. yakın bir ildeki parasız yatılı okul sınavını kazandığımda babam benden çok sevinmişti buna. i̇zinlerde geldiğim köyümüzden okullar başlarken ayrılırdım. ortaokuldan liseye kadar 6 yıl her tatilde ardahan’a gelir köyümüzde anneme yardım ederdim.

okullar başlarken veya sömestr tatil dönüşlerinde babamla birlikte sabaha karşı 3 te kalkıp yürüyerek köyden 1,5 kilometre uzaklıktaki ana yola iniyorduk. babamın bineceğim arabayı seçmesi saatlerimizi aldığından çok erken kalkıyorduk. i̇lk başta bu beklemeler bana çok anlamsız geliyordu. ta ki gerçek nedenini öğrenene kadar.

özellikle de şubat tatillerinde kar o kadar fazla oluyordu ki babam beni sırtına alarak yola indiriyor ve yoldan geçen kamyonlardan birine bindirerek başka bir şehirdeki okuluma gönderiyordu. tatillere gelirken ise babamın rica ettiği öğretmenlerimden biri beni bizim o tarafa giden bir arabaya bindiriyordu. dedim ya bizim oradan komşu ilimize dolmuş olmadığından babam beni genelde yük kamyonlarına bindirirdi. bindirirdi bindirmesine ama ben köydeki insanların benim ile ilgili yaptığı dedikoduları duyar geceleri gizli gizli ağlardım.

‘babam beni yani öz kızını satıyor muş’. köylüler öyle diyordu. çocuk aklımla babamın beni okuduğum masallardaki köleler gibi satacağını düşünürdüm. bunun nedeni ise babamın yol üzerinde beni bindireceği kamyonu beklerken geçen her kamyonu durdurup onlarla kısa bir konuşma yaptıktan sonra bineceğim kamyonla ilgili kararını veriyor olması idi. uzaktan bunu görenler ise sanırım babamın şoförler ile pazarlık yaptığını düşünüyordu.

bindiğim kamyonların şoförleri babamın kimbilir hangi zahmetle kazanıp bir kısmını bana verdiği ve avucumda sıkıştırdığım paramı harcatmaz. yedikleri lokantada kendi yediklerinden daha fazlasını ısmarlar, uyurken yan koltukta paltolarını çıkarıp üzerime örter bazen da çaktırmadan cebime harçlık koyarlardı.

ben ise babamın ne yaptığını, neden o şehre giden her arabaya beni bindirmediğini çok sonradan öğrendim. öğrendikten sonra köylülerin bizi suçladığı konu ile ilgili üzüntülerim her geçen gün daha da arttı. yıllar böyle geçti. ben okudum ve öğretmen oldum. evlendim, üç çocuk yetiştirdim. biri şu anda bursla abd’de okuyor. beni her türlü yokluğa ve iftiraya karşı okutan babam ise şu anda yaşamıyor. allah mekanını cennet etsin sevgili babamın.

yıllarca babamın beni neden o yoldan geçen kamyonlardan herhangi birinde değil de seçtiği bir şoföre teslim ettiğini ise evlendiğimde bir kez daha anladım.

o kadar erkenden kalkıp saatlerce kış kıyamette araba beklerken babam soförlere nereli olduklarını soruyordu. ‘trabzonluyum’ cevabını alana kadar beni hiçbir kamyoncuya teslim etmiyordu. neden diye sorduğumda ise ‘kızım trabzonlular güvenilir ve ahlaklı insanlardır’ seni onlara teslim ettiğimde gözüm arkada kalmıyor’ demişti. şimdi oğlum abd’de yaşıyor. oğlumu abd’ye yolcu ederken pistin ufkuna boş boş uzunca baktım ama oğlumu teslim edebileceğim bir trabzonlu kamyoncuyu boşa aradı gözlerim.

yavuz bey! ben o nedenle nerde bir trabzonlu görsem aklıma babam, benim için yaptığı yaptığı özveriler ve uğradığı iftiralar gelir ve ağlarım. bu sözleri bitirdiğinde dakikalarca o ağladı ben ağladım ağladım ağladım….

bu ülkenin sokaklarında, yollarında nefes alan tüm trabzonlular size seslenmek istiyorum: ardahanlı bir babanın bozkırın veya dağların ortasında sabah erkenden yolunuzu çevirip kızını size teslim edebileceğini unutmadan yaşayın emi..

ben ise kamyoncu babasını yıllar önce kaybetmiş bir oğul olarak yaşarken babama hiç ‘ardahan yolunda bir küçük kız çocuğunu arabaya alıp trabzon’a getirdin mi?’ diye soramadım. ben ise esas buna ağladım.

nevin öğretmen! ağlatmasaydın beni bu kadar keşke. ben şimdi bu odadan bu gözlerle nasıl çıkacağım. ne derler arkamdan müdür bey ve okuldaki diğer arkadaşlarınız. bir iftira da bana ve sana atmazlar mı? ağlama ve beni de ağlatma. lürfen! lütfen

Not: bunun özeti olmaz lan zütsoğanları okuyun işte...

-trabzonlular milliyetçidir derler. bu şehrin yüzde 40' ı şakirttir, yüzde 10' u gerçekten ülkücülüğe gönül vermişlerdendir, geri kalan yüzde 50' si de chplidir. fakat nedense hep akp kazanır.
- şehir 5 yılda çok değişti. 2 rahip ölünce önlem almaya başladı salaklar. eski yapıları yıkıp park yapıyorlar habire.
- emlak fiyatları çok arttı. kimse meydana yakın kiralık ev bulurum sanmasın. tepelerde biryerde güzel bir ev tut, dolmuşla inersiniz.
- kimseyle çekişmeyin. inatçılardır. hele hele akçabaatlıysa. darıca ve akçakaleli olanlar çok yiğit takılırlar. kurtlar vadisine bayılırlar. iyi adamlardır balıkçı milletidir.
- trabzonda içki su gibi tüketilir. 12 yaşındaki de içer, 80 yaşındaki de. çevreye zarar vermezseniz kimse size karışmaz.
- liseli milletine dikkat edin. çoğu apaçi ve yanlarında fazlaca silah taşırlar. giberim falan demeyin, hepsinin bir mafya akrabası vardır. ayrıca grupça gezen liselilerin çoğu hap falan alıyordur. uyuşturucu mafyası onları kolluyor.
- doğalgaz boruları şuan döşeniyor. 1.5 sene sonra dağıtım başlayacak. meydanda arabanız varsa park yeri aramayın. gidin otoparka verin. çünkü otopark dışında park ederseniz aracınızı polis ceza yazar, çektirir. alt geçitler de sidik kokar.
- kızların sarışını da, kumralı da, esmeri de kızılı da trabzonda bulunur. çok fazla renkli gözlü görebilirsiniz. her zayıf genç kız dar açık renk pantolon giyer.
- şehirde varlıbaş, forum ve cevahir avmler vardır. cevahir outlet diyazndır, aradığınızı bulamazsınız yani çok gibiktir. varlıbaş şehrin içindedir. fakat dükkanlar nedense iş yapmıyor orda. millet yemek yemeye gelir. forum en iyisidir. en genişidir ve çokca eğlence alternatifi bulunur.
- kürtler inşaatlarda çalışmak için trabzona gelmişlerdir. çocuklarını ilkokula bile vermez cahiller. mendil falan sattırırlar. size yapışırlarsa hızlı yürümeye başlayın peşinizi bırakırlar. dikkat edin cüzdan falan kaptırmayın.
- kızlar çok konuşur. o yüzden gibinize takmayın. namusludur çoğu demek isterdim ama her 10 kadından 4' ünü bakire olarak gibebilirsiniz. onlara bir şey ısmarlayın. kapı açma sandalyesini çekme pek etkili olmaz. göz teması da bol isterler.
- 84, duman dinlerseniz trabzonda cool olursunuz ona göre. çok uçuk giyinmeyin. rap falan dinleyene kız vermiyorlar. erdoğdu mahallelerinde artist artist yürümeyin, döverler. orası sorun yerdir. ama çoğu güzel kız da oradadır.