Hatırlamıyorsun, bu taku sırf bu yüzden sentezledin, yaptığın şeyleri vicdanın kaldırmıyordu, yıllardır kendini amfetamin kullandığına inandırdın, yıllardır bu taku sentezleyip, kendine enjekte ettin Melih, vicdanına engel olan amfetamin değil, bu gibtiğimin metaketamin'iydi. Adını da mı unutmak istedin yoksa ? Bana yaptıklarını ? Bu taku bana enjekte etmeye çalıştığını ? Vicdanın yüzünden dünyanın en tehlikeli takunu ürettin ve şimdi bunun ne taka yaradığını öğrenmeye çalışıyorsun ?

Kendini insan gibi hissetmene yarıyordu bu tak Melih, dedi ve sustu.

Susmayacaktı, biliyordum, çünkü bilmek istedim.

Deneklerin ilk ne zaman ölmeye başladıklarını hatırlamıyor musun ? Hatırlatayım mı ? Bunu gerçekten hatırlamak ister misin ? Deneklere ilk defa ölüm fikrini aşılayan sendin, ben değil, bu hikayede takun içinde olan sendin, ben değil.

Bu madde insanların kendi beyinleriyle bir oyun hamuru gibi oynaması sağlayacak Arda, bunu denemek istiyorum dediğinde 32 yaşındaydın, şu haline bak, bunu kullanmayı bırakmak zorundaydın, neler olduğunu sana göstermek istedim Melih, bu hikayenin katili sendin, ben değil, dedi.

Yağmur gibi yağıyordu üzerime, bardaktan boşalırcasına, durmayacaktı.

ilk ölen deneği hatırlıyor musun ? Kerim. Henüz 23 yaşındaydı, ölümü saniyeler içinde gerçekleşmişti, nasıl olduğunu hatırlamıyor musun ? Bunu da mı unutmak istedin ? 23 yaşında bir çocukla konuşmaya başladın Melih, tam burada, şu an oturduğumuz yerde, ona ölmek isteyip istemediğini sordun, ölmek isterdim demişti, demek istemişti, cümlesini bitirmeden ölmüştü Melih, hala hatırlamıyor musun ? dedi.

Yanıtlar gecikmemişti, flash diskin içinde amerikadan alınan proje dosyası olduğunu söyledi, formüller, tepkime denklemleri falan. Bütün hayatım bunlarla geçmişti, formüllerle labaratuvarda atom bombası sentezleyebilirdiniz ama o atom bombası sizin istediğiniz zamanda değil kendi istediği zamanda patlardı. Kimya böyle bir şeydi işte.

Anlatmaya devam etti, elindeki sıvının flash diskteki proje dosyalarının belirttiği maddenin, en kaliteli ve birinci sınıf üretimi olduğunu söyledi. Sayısız kere damıtılmış, safa en yakın etken madde elde edilmişti. Maliyeti milyondolarları buluyordu, bunu biliyorum, benim işim buydu. Pis işleri ise Arda biliyordu.

Buranın neden kapatıldığını hala söylemiyorsun, dedim. Aynısı olmuştu Melih, dedi. Aynısı ? dedim. Aynısı işte, kitle ölümleri başlamıştı, etken maddeyi test etmeye çalışıyorduk ama herkes ölüyordu dedi. O zaman neden tekrar denedik bu etken maddeyi ? dedim. Bilmiyosun hiç bir şey bilmiyosun, dedi.

Öğretmesini bekliyordum.

Az önce hayatımın ne kadar taktan olduğunu sorguluyordum, bunu yaptıkça hep daha taktan şeyler yaşıyordum. Bu böyleydi. Arda neredeydi ? Denekle beraber nereye gitmişti ? Yada zütürülmüştü ?

Bir not, işaret bırakmış olmasını umud ederek ameliyathaneyi didik didik arıyordum, hiç bir tak yoktu. bip bip bip diye bir ses duydum, bu telsizimden geliyordu, Ardaydı. Neredesin ne oldu ? demekle yetinebilmiştim, bir şeyler anlatıyordu, anlamamak için bütün sınırlarımı zorluyordum. Ne tak yemeye gitmişti oraya ?

Içeriye giren insanların parçaları yakılarak küllerinin kanalizasyona döküldüğü bir oluşumda, gizli çıkışlar olmak zorundaydı, eğer olmasaydı, bu hikayenin yazarı olarak, hemen yanıbaşımıza bir tane gizli çıkış kapısı eklerdim, ama gerek yoktu, bu kapılardan bu klinikte onlarca vardı. Tahmin edebileceğiniz gibi hiçbirisinin yerini bilmiyordum.

Ardayı takip ediyordum.

Hızlıydık, fazlasıyla, Ardanın acil çıkış kapısı diye bahsettiği yerdeydik, kitaplık görünümündeydi ve bana sorarsanız bu gerçekten bir kitaplıktı. Biraz daha burada oyalanıp yakalanacaktık. Sırtımda bir denekle o kitaplığı ittiremez yada hareket ettiremezdim. Arda tek eliyle itmeyi başarmıştı. Burası gerçekten acil çıkış kapıyısıydı. Kitaplığın altında raylar vardı, sürgülü bir acil çıkış kapısıydı.

Bu kapıların yapılma sebebi ne ? dedim Ardaya. Içerde yüzlerce insanı öldürüyoruz ve bu insanlar bunu biliyorlar, yaşama içgüdüsü başkalarının hayatına son verebilmek için yeterli bir şey dedi. Bunu oturup çay ve kahve eşliğinde konuşmuyorduk, koşabileceğimiz en yüksek hızda koşarken konuşuyorduk .

Kapıların yapılma sebebini mantıklı bulmuştum, deneklerden gelebilecek tehdit ve tehlikelere karşı yapılmışlardı. Bu amaçla yapılan bir kapıdan iki denekle kaçıyorduk.

Arkamızdan birisi geliyordu ve çok hızlı koşuyordu.

Durdu, burası benim eski kliniğim dedi. Nasıl yani ? dedim. Şu anda ne yapıyorsak aynısını önceden burada yapıyorduk, dedi.

Dexedrin, amfetamin ve adrenalinin kardeşliği de bir yere kadardı.

PEKI BIZ BURADA NE tak YIYORUZ ARDA ? dedim.

Ilk aşamada bir cevap veremedi, şuradan bir kurtulalım her şeyi anlatacağım dedi. Yukarı çıkıyorduk. Kullanılmayan bir binadaydık, her tarafı ölen insan kokuyordu. Midem bulanmıyordu ve vicdan yapmıyordum, sadece Arda'nın kim olduğunu merak ediyordum.

Değişen hiç bir şey olmayacak, dedi. Sanki bir hikayedeydik ve yazar etkileyiciliği artırmak için repliklerimize dışarıdan müdahale ediyor gibiydi.

Devam etti. Değişen hiç bir şey olmayacak, sen bir kimya profesörüsün, ne ilginç ki bende, bu klinik nasıl kapandıysa şimdiki de o şekilde kapanacak, bunun sonu yok, biri kapanınca bir diğeri açılacak ve yeniden insanlar ölecek, vicdan yapmak istemiyorum Melih, ama buna devam etmek için fazla yorulduk, şu anda içinde bulunduğumuz klinik bir zamanlar benimdi anlıyor musun ? dedi.

Anlamıyordum, ne alakaydı dıbınakoyim, üstelik bunu beynimde limitless filminde izlediğinizden daha über bir kimyasal varken yapamıyordum.

Benimdi, dedi. Sesi artık sert ve güçlü çıkıyordu, yazar aradan çekilmiş, karakterlerimiz çarpışıyordu.

Yeni part gelsin mi ?

( Devam mı şair ? Devam. )

Derin bir sessizlik oluştu, bu sessizliği bozan yine Arda olmuştu. Bu tarz gibişik şeyleri severdi.

Hala soruyorsun Melih, hala soruyorsun, dünya üzerinde bu takun neye yaradığını senden iyi bilen hiç kimse yok, dedi. Susmadı devam ediyordu. Bu taku sen sentezledin ilk sen kullandın, bu tak bu işe yarıyor Melih, hayatları gibilmiş insanların hayatlarını daha az gibilmiş bir hale getiriyor, hiçbir şey bilmiyorsun çünkü unutmak istedin, ne tak döndüğünü bilmiyorsun çünkü bilmemek istedin, ne istersen onu yaptın, kendi gerçeğine inandın.

Geri dön artık. Bu taku ben değil, sen yaptın.

Ağlıyordu.

Ne sanıyordun ha ? Ne sanıyordun Melih, bu deneklerle neden uğraştığımı sanıyordun, kantinde beraber siyah deri koltuğun arkasında otururken neden en alt kata indik sanıyordun ? Hala anlayamadın mı ? Büyük bir şeyler oluyor demiştim hala anlayamadın mı ? dedi.

Sessizliği bozan Arda oldu. Büyük bir şeyler oluyor dedi. Bingoo ! O da farkındaydı. Hayır dedim, bilmiyosun dedi, yeniden hayır dedim.

Çünkü çok büyük bir şeyler oluyordu.

Haklıydı, söylemişti. Devam etti.

Bilmiyorum ne taka yaradığını bilmiyorum dedi. Denek başını kaldırdı, anlatabilirim dedi. Ikimizde gözlerimizi dikmiş ona bakıyorduk, anlatacaktı. Ama öncesinde size Ardaya flash disk ve sıvı veren adamın kim olduğunu ve şu anda bu kliniğin neden kapalı olduğunu anlatacağım.

O gelen kimdi peki ? dedim. Erkek kardeşim, dedi. Iki yıldır beraber çalışıyorduk burada ve böyle bir şeyden ilk defa haberim oluyordu. Erkek kardeşin mi var senin ? dedim. Üç tane dedi. Bu önemsiz bir ayrıntıydı o yüzden burayı geçiyorum.

Flash diskte ne var o zaman, sana verdiği sıvı neydi, burayı nereden biliyorsun, burası neden kapalı gibi sizinde merak ettiğiniz soruları sordum.

Yukarı çıktık, Arda içerde kimse olmadığından emin olmak istiyordu, bunu nasıl sağladığını sormayın, anlatamam. Içeride kimsenin olmadığına emindik.

Kantinde bulunan siyah deri koltukların aynısı vardı, burasıda bir kantindi, kantin dediğime bakmayın, içerde tek miligram kimyasal madde kalmamıştı. Bende vardı, evet vardı. Arda bir yerlerden şırınga buldu, kullanılmıştı. Bu hayatta yapmanız gereken en son şey bu tarz bir klinikte bulduğunuz kullanılmış bir şırıngayla damarlarınıza uyuşturucu enjekte etmekti. Yapmıştık, dexedrin amfetamin ve adrenalinin mükemmel arkadaşlığına, dördüncü silahşörü eklemiştik.

Captagon. Damarlarınıza enjekte ettiğiniz ilk milisaniyeden itibaren göz bebeklerinizin büyüdüğünü hissedebiliyordunuz.

Arda daha fazla susmak istemiyordu, anlatmaya başladı.

Denekleri öldürebilirdim, gibimde değildi. Bana bak, artık neler olduğunu biliyorsun, hepiniz ölecektiniz ve biz senin yaşamana izin verdik. O yüzden ıslak köpek gibi bakmayı kes, dedim.

Arda devam etmek için tereddütlüydü, denek artık yere bakıyordu ve biraz daha rahatlamıştı.

Bana bak , dediğim gibi amerikada henüz fareler üzerinde test edilen bir formül bulmuştum Melih, dedi. Evet Melih benim adım, ve karaktere bu ismi vermeyi uygun gördüm, neden mi ? Hikaye bitince açıklayacağım.

Devam ediyordu, bu formülü geliştirdiğinden, amerikalı kimyagerlerle yaptığı bilgi alışverişinden bahsediyordu. Arda bu tak neye yarıyordu ? dedim. Aslında dedim diyemeyiz, ayağa kalktım ve olanca sesimle bağırdım. Ha söyle bana ? Neye yarıyordu bu şey ?

Kaçabileceğimiz en gizli şekilde kaçmıştık, bundan daha gizlisi, küllerimizin kanalizasyona dökülmesiydi.

Arda sesleri duyunca yavaşladı. Bekle, dedi. Bize doğru gelen kişiden bir usb flash bellek ve bir litre civarlarında bir sıvı almıştı. Peki şimdi ne oluyordu dıbınakoyim ?

Ne oluyor ? dedim Ardaya, eğer koşmaya devam etmezsek bunu sonsuza kadar öğrenemeyeceksin dedi. Koşuyordum.

Sahiden kimdi gelen ? Ne vermişti Ardaya ?

Klinikten çıktığımızdan beri dakikalardır koşuyorduk durmadan, bu normal şartlar altında imkansız bir şeydi, gece uyumamıştık ve sırtımda 80 kiloya yakın bir meyve* vardı. Dexedrin, amfetamin ve adrenalinin mükemmel kardeşliği.

Yolun sonuna geldiğimizi etrafımızı saran lağım kokusundan anlamıştım, nereye çıkacağımızı bilmiyordum ama, çok yakında bu geçitten çıkacaktık. Hala koşuyorduk.

Içerde kimsenin olmadığını nasıl anladık sanıyorsun ? Bu planın kusursuz olmasını nasıl sağladığımızı sanıyorsun ? Benim nereden geldiğimi sanıyorsun ? Neden hiç hata yapmadığınızı sanıyorsun ? Neden burada olduğun hakkında bir fikrin olmadığına nereden haberim var sanıyorsun ?

Anlıyordum. Çünkü benim işim buydu, Ketamin ve Metadon'u tek formülle sentezleyen bir tepkime geliştirmişlerdi. Bunun ne demek olduğunu anlatacağım sizlere, kafamı karıştıran başka bir şey vardı.

Arda bu tepkimeyi labaratuvar ortamında sentezleyemeyecek kadar yetersizdi. Böyle bir tepkimeyi yönetemezdi.

Telefonum çalıyordu, arayan taksiciydi.* Açmadım. Düşünmeye devam ediyordum, birileri bu etken maddeyi Arda'ya verip test etmesini istemişti, Projenin flash diskte olması hiçbir şeyi değiştirmiyordu. Arda bu tepkimeyi gerçekleştiremezdi. Biliyordum, çünkü benim işim buydu.

Arda ve denek sırıtıyordu.

Şu anda bulunduğumuz klinik benimdi Melih, ama kapandı. Bunun sebebi bu flash diskin içindeki belegelerde duruyor. Bir şeyler olduğunu biliyordun, etken maddenin sıkıntılı olduğunu biliyordun ama ne olduğunu bilmiyordun, dedi.

Şu adamlara bak, bunlardan yüzlercesi öldü Melih, buna engel olamayacaksın, ve ölmeye devam edecekler, çalıştığımız firma kimlere hizmet ediyor sanıyorsun ? Neden her şey bize hizmet ediyor ? dedi.

Neden mi ? Ben söyleyeyim, burası bizim çöplüğümüz Melih, burası bizim krallığımız, dedi.

Saçmalıyordu.

Bu maddenin ne taka yaradığını gerçekten merak ediyor musun ? Ha, ediyor musun ? Ben söyleyeyim, merak edemeyecek kadar korkaksın sen, diyip tam yanımda oturan deneğe seslendi.

Sen, anlat ona, bu takun neye yaradığını anlat ona diye bağırdı.

Sesi çok derinden geliyordu, bu, bu beyinlerimize hükmetmemizi sağlıyor, dedi. Simdi sizlere soruyorum ? Ne kadar mantıklıydı ? Ne kadar yeterli bir açıklamaydı ?

An-la-ta-cak-sı-nız !! diye bağırıyordum, denek yediği yumruğun etkisiyle, yere serilmişti. Ayağa kalkması milisaniyeler bile sürmemişti.

Yerdeydim.

Kanımda 4 silahşörler geziniyordu, anlattığı hiçbir şeyi anlayabilecek kapasitede olmadığımı anladım. Aklımda kalan birkaç şeyi sizlere aktarmak istiyorum, çünkü ben hiçbir şey anlamıyordum.

Aslında anlıyordum ama damarlarımda dolaşan kan, kalbimin atmasına neden olan sinir uçlarım buna izin vermiyordu.

Elinde tuttuğu flash diski açabilecek bir laptop arıyordu, bu hikayenin yazarı olarak eskiden kalma bir laptobun orada unutulmuş olduğunu ve flash diskin içindeki belgeleri bana gösterdiğini yazabilirdim ama bu çok saçma olurdu.

Aslında her şey bunun içinde ama sana gösteremiyorum, bak şimdi beni iyi dinle, son denediğimiz kimyasal madde, bir uyarıcı bir uyuşturucu bir ilaç değildi, tedavi edici özelliği olmayan bir etken maddeden sentezlenmiş bir, dedi ve sustu.

Deneklerden soluk borusunda bir solunum boşluğu bulunan denek uyanıyordu. Bu önemli değildi, susmasının nedeni, sağlam olan deneğin tam olarak yanımda oturuyor oluşuydu.

Tamam vicdan yapamıyorduk ama bu çok farklı bir şeydi, hiç kimseye seni bilinçli olarak öldürmeye çalıştık, ölmedin, şimdi bize neler hissettiğini anlat diyemezdiniz.

Yukarı çıktık.

Şaka şaka uzun bir part geliyor son 10 dk.