Klinikte yüzlerce oda, yüzlerce yatak ve yüzlerce denek vardı, her test grubu için farklı enjeksiyon tarifeleri işleniyordu. Burada komplike ve sonuna kadar illegal bir oluşumdan bahsediyoruz. Morg başarılı ilaçların en alt kata uğramayan denekleri için kullanılırdı. Denekler stabil bir çizgi izlerken ansızın ölür ve bunun sebebini araştırmak için otopsi sırası beklerlerdi morg'da.

Denenen son ilacın canlı deneği yoktu, bütün deneklere en alt katta açık otopsi yapılıyordu, morg kapalı ve sıcaktı. Içeride 4 kişi vardı, hepside yaşıyordu. Ben, Arda, ölmek üzere olan denek ve diğeri.

Ardanın yanına dönerken hayatımı sorguluyordum, taktan bir işim taktan bir hayatım vardı, beynimin kimyası uyuşturucu-uyarıcı maddeler yüzünden tamamen bozulmuştu, kronik uyku problemleri baş gösteriyor, hayat gittikçe çekilmez bir hal alıyordu.

Ameliyathaneye girdiğimde Arda ve denek yoktu, elimde Arda için getirdiğim doz vardı, hiç düşünmemiştim, yeniden kanıma karışıyordu.

Asansörden çıktığımızda bizi kimse karşılamamıştı, hemşireler Ardadan tahlil sonuçlarını istememiş, ameliyathanenin ışıkları yanmıyordu. Daha doğrusu katın ışıkları yanmıyordu. içeride de kimse yoktu. Herkes en alt katta olmalıydı, sonuçta elimizdeki canlı bir vaka değildi, otopsi biraz bekleyebilirdi, Arda nabız saydı, 76.

Işıkları açtım, denek ben ve arda sadece kalp atışlarımızın duyulacağı bir sessizlikte, neler olacağını düşünüyor, ne yapacağımızı bilmiyorduk.

Buraya bir parantez açmak istiyorum. Rendeleme olayından bahsetmiş miydim sizlere ? En alt katın son aşaması rendeleme olayıydı, anlatacaklarım mide bulandırıcı olabilir, ama buna mecburum.

En alt katta açık otopsisi yapılan meyveler artık denek demek istemiyorum, çünkü bu aşamadan sonra insan muamelesi yapılmıyor onlara, bu aşama demem pek doğru değil aslında, kliniğe adım atıp sözleşmeyi imzaladıktan sonra insan muamelesi yapmamaya başlıyoruz. Büyük sanayi makinalarına atılıyor, bu makinalar basit çalışma prensibi olan makinalar, rende dediğimiz makina bu makinaya klinikteki kimya profesörleri bile rende diyor içine atılan meyvenin bulamacını çıktı olarak veriyor. Rende aşaması tamamlandıktan sonra bu bulamaçlar sıkacağa atılıyor, sıkacak bir pres makinası, içine atılan bulamacın içindeki sıvıyı çıktı olarak veriyor.

Sıvı direk kanalizasyona dökülüyor, leğenlerle bidonlarla klozete dökmekten bahsetmiyorum, bunun için yapılmış özel boru hatları var. Geriye kalan posa ise kalorifer kazanı gibi büyük kazanların içinde yakılarak küle dönüştürülüyor. Bu kül yine aynı şekilde aşamalı olarak kanalizasyondan dışarı atılıyor.

Tamamıyla illegal ve çok tehlikeli olan bir oluşumdan bahsediyorum size, tutup meyveleri gömmemizi beklemiyordunuz, değil mi ?

Parantezi kapatıyorum, bıraktığımız yere geri dönelim.

9 dakika sonra başlık trendden düşecek ve finali görmeyi sadece gerçekten okuyanlar hak edecekler. Bu ego değil, emek.

Başım beynim gibiliyor kurgularken, okuyanlara kalp. Sizi seviyorum.

Kapı açıldığında karşılaşacağım tablo için bütün ihtimalleri içeren bir planım vardı.

Ama böyle böyle bir tabloyla karşılaşacağımı bilmiyordum, o yüzden bütün planlarım geçersizdi.

Burası soğuk bir yerdi, ölen denekler hemen rendelenmiyor ( bu rende olayına sonra değineceğim) sayısal veri toplayabilmek için açık otopsi yapılıyordu. Içerinin kan koktuğunu asla hatırlamıyorum, çünkü buraya gelen hastaların damarlarında sadece serum sıvısı ve etken madde bulunur, dalga geçmiyorum. Yemin edebilirim. En alt kata gelen denek, kendi kanını katalize etmeye çoktan başlamış oluyordu.

Ardanın bir şeyler gördüğünü farkettim, kimseye bir şey belli etmek istemiyor, ama ne gördüğünden emin olmak istiyordu. Yanına gittim, kafasını kaldırmadan bana nereye bakmam gerektiğini tarif etti, bir deneğin burnundan buhar çıkıyordu, dediğim gibi burası çok soğuk bir yerdi.

Arda deneği hayatta tutmaya çalışırken en alt katta açık otopsiler devam ediyordu. Otopsiler bitince yukarı çıkacaklardı, amfetaminin etkisi geçiyordu, kantine gitmem gerekiyordu, şimdiye kadar yaptıklarımız hala prosedürler dahilindeydi, elimizdeki deneği binadan çıkarabilmek için amfetamin yeterli bir uyarıcı değildi.

Normalde asla duyamayacağınız ayak seslerini, 3 kat aşşağıdan duyabiliyordunuz, dediğim gibi amfetamin vücudun fiber internetle full hd video izleyen haliydi. Kantinde beni bekleyen dolabın kapağını açtım, benim için herşeyi ultra hd 4k yapacak bir şeyler vardı, çekinmeden enjekte ettim vücuduma, ilk kalp atışımda etkisini göstermeye başlamıştı. Bir doz daha hazırlayıp Ardaya zütürüyordum.

Arda, dediğim gibi pis işleri seviyordu. Morg'daki dolaplara girdiğimizi düşünmüş olabilirsiniz. Öyle bir şeyler yapmıştık ama tam olarak bu şekilde açıklanamazdı.

Morgun kendi içinde bölümlerinin olduğu söyledi Arda, bu bölümlerde sadece ölen denekler yer almıyor, otopsilerin yapıldığı ameliyathaneye doğrudan köprü görevi görüyordu. Morg'dan ameliyathaneye geçtik, bütün herkes morgun kapısındaydı, morg'dan ameliyathaneye geçiş olduğunu bilmiyorlar mı ? dediğinizi duyar gibiyim. Bu tak çukurunda iki yıldır çalışıyordum ve benimde yeni haberim olmuştu. Size söylenen şeyler dışında bir şeylere karışmak istemeyeceğiniz kadar taktan bir yerdi burası.

Ameliyathanedeydik, kanımda miligramlarca adrenalin, amfetamin ve dexedrin dolaşıyordu. nabız saydım, 120. Bu kalbin bir saniye içinde 2 kere attığını söylüyordu, şimdi elinizi kalbinize koyun ve kalbin 4 vuruşunun kaç saniye süeceğini hesaplayın, 5 ? 10 ? işte bu 4 vuruş bir saniye içinde gerçekleşiyordu.

Arda durmak istemiyor bir an önce buradan kurtulmak istiyordu, kantine gidiyorduk, yanımıza bir şeyler almamız gerekiyordu, Arda amfetaminden vazgeçmiyor, ben ise dolapta ne kalmışsa ceplerime doldurmakla uğraşıyordum.

Bir alt kata indik, ortalık karışık gözükmüyordu, ağrı kesici deneyleri yapılan bir kattı burası, buradaki denekler en fazla ishal olurdu.

Hızlıca aşşağıya iniyorduk, sırtımda boynundan ve karnından kanlar akan bir denek vardı, kapıdan çıkacak olsaydık eğer güvenliğe bu durumu izah etmek zor olacaktı, ama bunu yapmayacaktık.

Morga indiğimde Ardanın yanında karnında neşter izi, boynunda solunum cihazı takılı olan bir denek ve yanında ayakta duran bir denek daha vardı. Hasgibtir bu tarz bir durum için kesinlikle yeterli değildi.

Kendimde değildim, damarlarımda miligramlarca dexedrin dolaşıyordu, neler olduğunu sormak istemiştim ona, sadece soracaktım, bunu boynunu sıkarak ve ağzımdan çıkan salyaları yüzüne saçarak yapmıştım. Kötü bir fikir gibi gelmişti bana, amfetamin kullanırken dostluk ve vicdan diye bir şey yoktu bunu biliyordu, üstelik şu anda damarlarımda amfetamin değil dexedrin dolaşıyordu. Kendine gel dedi sadece, özür dilediğimi belirttim, sorun değil dedi, morgdaydık, yanımızda biri muhtemelen komada olan iki denek vardı, Ardanın boynunu sıkıp biraz bağırmış olmam gerçekten sorun değildi.

Ardaya burada ne taklar döndüğünü sordum, tekrar. Ayakta duran deneği gösterdi ve anlatmaya başladı.

Düğmeyi bulmuştu, ama çalışmıyordu, bu şekilde devam edecektik, hızımız kesilmişti, altımızda kaygan bir zemin, etrafımızda kapılar vardı, içerisi çok soğuktu. En alt kat'ı hatırlattı bana. Bir dakika ?

Başka bir yerde firmanın başka bir kliniğinde başka bir en alt kat daha olabilir miydi ? Olmuştu, burası yatakların düzeninden ve odaların sayısından anlaşılacağı üzere başka bir kliniğin en alt katıydı.

Arda bunu nereden biliyordu ? Neredeyiz dedim, cevap vermedi, kendinden emin bir şekilde ilerliyordu, nereye gittiğini biliyor, burayı çok iyi tanıyordu.

Beni hala denek olarak bilmek istiyorsun değil mi ? Ben bir denektim sana göre ? Değil mi Melih ? Bu takun neler yapabildiğini anlayabiliyor musun artık ? Yoksa hayatın boyunca bu taku kullanıp olmak istediğin bir adam olduğuna inanarak mı yaşayacaksın ? Kardeşinim Melih ben, beni canlı canlı otopsiye almaya çalıştın, karnımdaki neşter izi hala duruyor, görmek ister misin ? Hatırlayabilecek misin ? Bunu yapabilecek misin ?

Gömleğinin önünü tek hamlede açmıştı, derin bir çizgi göğüs kafesinden göbek deliğine kadar ilerliyordu.

Diğer denek ? diyebildim sadece. Diğer denek benim dedi, hep öldüğüme inanmak istedin, beni hep ölürken hayal ettin, hep bunu yaptın, gerçeklerle yüzleşemeyecek kadar korkak ve kötü birisin, dedi.

Kimdi iyi olan ? Neydi gerçek olan ? Anlattıkları şeyler doğru muydu ? Bilebilir miydi kim olduğunu ? Görebilir miydi sonunu ? Bu muydu ? Son burası mıydı ? Rakı ? Hiç yalan söyler miydi denekler ? Insan yaşayabilir miydi bununla ? Ölebilir miydi insan sadece isteyerek ? Yapabilir miydi bunu ?

Hatırlamaya başlıyordum her şeyi, onu ilk sentezlediğim labaratuvar gecesini, neden yaptığımı, ölenleri, öldürdüklerimi, düşündüklerimi, kim olduğumu, her şeyi.

Arda karşımda duruyordu, ağlamaktan gözleri şişmiş ve bana bakmıyordu, küçük bir adımla ona yaklaştım, kulağına eğildim ve :

'Bu hikayenin kahramanı ve katili benim, sakın kimseye anlatma' * dedim.

Birazdan Arda nabız sayacaktı, sıfır.

Arda hızlıca planını anlattı, ölmek üzere olan deneği morgda bırakıp yaşayan canlı denekle yola devam edecektik. Elimizde kalan canlı iki denek vardı ve bunların birisini ölüme terk edemezdik, yeniden diyorum bunu insani duygularla değil, neler döndüğünü anlamak için yapacaktık.

En alt kattaki açık otopsiler bitiyordu, kanınızda miligramlarca dexedrin dolanırken çok uzaktaki şeyleri bile duyabiliyordunuz. Morga geliyorlardı.

Ne yapacaktık ? Kaçacaktık, başka hiçbir şansımız yoktu, morg kapalıydı, gelen her kimse, bir şeylerden süphelendiği için geliyordu.

Ayak sesleri hızlanmaya başladı, morga bir değil, birden fazla kişi geliyordu, hiç iz bırakmamıştık, bir şeyler ters gitmişti.

Ameliyathane dedi birden Arda, haklıydı, otopsi için ameliyathaneye gelmişlerdi ve kan izlerini görünce bu izi takip etmişlerdi, karnı ve boynu kesilmiş deneğimiz onlara bizi tam olarak nerede bulacaklarını gösteriyordu.

Az önce hayatımın ne kadar taktan olduğunu sorguluyordum, bunu yaptıkça hep daha taktan şeyler yaşıyordum. Bu böyleydi. Arda neredeydi ? Denekle beraber nereye gitmişti ? Yada zütürülmüştü ?

Bir not, işaret bırakmış olmasını umud ederek ameliyathaneyi didik didik arıyordum, hiç bir tak yoktu. bip bip bip diye bir ses duydum, bu telsizimden geliyordu, Ardaydı. Neredesin ne oldu ? demekle yetinebilmiştim, bir şeyler anlatıyordu, anlamamak için bütün sınırlarımı zorluyordum. Ne tak yemeye gitmişti oraya ?

Önümüz aydınlanıyor, geçide bir yerden ışık giriyordu, dediğim gibi çok yakında dışarı çıkacaktık, Arda yavaşladı, bende yavaşladım, durduk ikimizde. Arda nereden çıkacağımızı biliyor ama bu çıkısın nerede olduğunu bilmiyordu.

Fazla vaktimiz yoktu, arkamızdan gelmeye başlamış olabilirlerdi. Işığın sızdığı yeri görüyordum, yaklaştık oraya, üzerine tahtalar çakılmış, kullanılmayan bir kapı vardı, kır o kapıyı, dedi Arda.

Defalarca denedim, kırılmıyordu, tahtalar gıcırdamıyordu bile, yaşamaya devam edebilmemiz için var olan tek çıkış kapısı, çok sağlam tahtalarla, çok sağlam çivilerle kapatılmıştı.

Arda sırtımdaki deneği yere indirirsem daha hızlı vurabileceğimi ve böylece kapının kırılabileceğini söyledi.

Kapı kırılmıştı, yoğun bir lağım kokusu ve rutubet vardı içerde. Çok az bir ışık vardı ama ilerleyebilmek için karanlıktı, Arda elini duvarlara sürtüyor, ışığı açacak bir düğme arıyordu.

üst üste 10 part girdim beyler, mobilden üstelik, bir sigara içmeyi hak ettim bence ?

Bu tarz taşaklı konularda hiç bir bilgim yoktu, ben etken madde sentezleyen bir kimya mühendisiydim, burada hiyerarşi yoktu, deneklerin ölüm raporunu tuttuğum günlerde çok fazlaydı.

Ama hiç ameliyathanede bir deneği solunum cihazına bağladığımı hatırlamıyordum, ilerde de hatırlamayacaktım, bunu yapmayı Arda biliyordu. Arda ölüm raporları tutmaktan rahatsız olan bir kimya mühendisiydi, o yüzden kendine bu pis işleri seçmişti. Ardaya normal şartlarda bir benzen vererek bütün dünyayı sentezlemesini sağlayabilirdiniz ama şu anda ölümle yaşam arasındaki çizgide cambazlık yapan bir deneğin nefes borusunu keserek solunum cihazına bağlıyordu.

Size bu klinikten yürüyerek çıkan hiç kimseyi görmediğimi söylemiş miydim ? Söylemiştim. iyi hatırlayın.

Ayak sesleri morg kapısına yaklaştıkça yavaşlıyordu, içeride birilerinin olduğunu biliyorlardı ama bizim olduğumuzu tahmin etmiyorlardı. Ayak sesleri kesilmişti, kapıyı dinleyip içeriye girmek için en uygun zamanı bekliyorlardı. Ne de olsa buradan kaçış yoktu.

içeriye girdiklerinde yerde kan izleri olan bomboş bir morg görmüşlerdi. Bu nasıl mı olmuştu ?

Içeriye giren insanların parçaları yakılarak küllerinin kanalizasyona döküldüğü bir oluşumda, gizli çıkışlar olmak zorundaydı, eğer olmasaydı, bu hikayenin yazarı olarak, hemen yanıbaşımıza bir tane gizli çıkış kapısı eklerdim, ama gerek yoktu, bu kapılardan bu klinikte onlarca vardı. Tahmin edebileceğiniz gibi hiçbirisinin yerini bilmiyordum.

Ardayı takip ediyordum.

Hatırlamıyorsun, bu taku sırf bu yüzden sentezledin, yaptığın şeyleri vicdanın kaldırmıyordu, yıllardır kendini amfetamin kullandığına inandırdın, yıllardır bu taku sentezleyip, kendine enjekte ettin Melih, vicdanına engel olan amfetamin değil, bu gibtiğimin metaketamin'iydi. Adını da mı unutmak istedin yoksa ? Bana yaptıklarını ? Bu taku bana enjekte etmeye çalıştığını ? Vicdanın yüzünden dünyanın en tehlikeli takunu ürettin ve şimdi bunun ne taka yaradığını öğrenmeye çalışıyorsun ?

Kendini insan gibi hissetmene yarıyordu bu tak Melih, dedi ve sustu.