Zamanda 4.Kapı / Teknoloji Çağı - FiNAL-

Ne de güzel izliyordu küçük paradox dışarıyı. Biraz onu izledikten sonra geri çekildim. Beni görüp zamanı germek istemezdim. Çok dertlenmiş ancak bir o kadar da huzur doluydum. Bir bara gidip birkaç bir şeyler için ara vermeye karar verdim. Birkaç dakika o kadar. Sonra asıl görevime geri dönecektim ...

Önüme gelen ilk bara geçtim . Barmen bayanın yanına doğru gittim ve bardağı fullemesini söyledim. Yüzümde öyle karışık bir ifade vardı ki... Dikkatini çekmiş olacak ki barmen "Sende neler var anlat . " dedi. Soruyu sorduğu anda cevap vermeden önce tüm bardağı içtim , sonrasında da " Anlatsam inanır mısın ? " diye keskin ve bitkin gözlerle baktım. Bir bardak daha doldurdu ve anlat hikayeni bana dercesine kafasını salladı .

O gün içtikçe içtim. içimi tanımadığım birine döküyordum . Her bardakta biraz daha kafam dönüyor ve kendimi kaybediyordum . Masadan kalkmaya çalışmıştım ancak kalkamıyordum. Aksine içmeye devam ediyordum . O kadar serin ve tatlı idi ki... Ve sonrasında gözlerimi kapadım ...

- Siyahla beyazın sürekli karıştığı bir odada uyandım. Etrafıma bakındım. Bir kutu vardı önüme. Kutuyu açtığımda atan kalbimi gördüm. Ve bir anda kutu yok oldu. Kalp ile beraber. Sonrasında zihnimde sözler yankılandı. "Gerçek kalbindeki çip sayesinde zamanın akışını değiştirebilirsin"... "Hayır , başka bir şey daha var " diye bağırdım. Sesim yankılandı. Sonrasında odadan dışarı çıktım. Güneş ve ay sürekli yer değiştiriyordu. Bir kaç hızlı gün ve geceden sonra ay ve güneş karşılıklı hizalar alıp durdular.

Gökyüzünden uzaylılar geliyordu . Sağ tarafımda mısırdaki halk , solumda ise büyük bir dinozor bana göre geliyordu ve bana akışı değiştirdin , zaman akışını değiştirdin diye bağırıyorlardı . -

Gözlerimi tekrar açtığımda gökyüzüne yakın olduğumu fark ettim. Sonra gözlerimin uyuşukluğu gidince çöplerin arasında olduğumu gördüm. Yüzüm acıyordu. Bacaklarım ve karnımda. Karnıma ve bacaklarıma baktığımda çizik olduğunu farkettim. Fena hırpalanmıştım. Ne olmuştu dün gece ? Ancak asıl garip taraf kalp kapakçığım boynuma asılmıştı. Birisi beni iyice bir hırpalayıp sonra kapakçığımı geri mi vermişti ?

Neler olduğunu bilmiyordum ama kapakçık sonuçta elimdeydi . Gördüğüm rüyanın etkisinde zamanda sıçrama yapacakken arkamda küçük bir çocuğun sesini duydum. Ona doğru döndüm. Zaman makineme bakıyordu dik dik. Yanına doğru eğildim ve " Bana kimin ne yaptığını gördün mü ?" diye sordum. Kafasını salladı olumlu yönde. Söyle dedim. Kafasını bu sefer olumsuz yönde sağladı ve kaçmaya başladı. "Dur , dur paradox !" diye bağırdım.

ismini söyleyince bir anda duraksadı. "Adımı biliyorsun ?" dedi. Bu arada zaman çizgisi iyiden iyiye gerilmiş , çatlamaya başlamıştı. Sarı sarı işaretler çıkıyordu gökyüzünde. Daha fazla bulunmazdım burada. Geri dönmeliydim. Küçük paradoxtan uzaklaştım. Beni zamanda sıçrarken görmesine izin veremezdim. Bir kaç ara sokak geçtikten sonra son zaman kapısına sıçramaya hazırlandım...

Ancak tam sıçrama yaparken küçük paradox'un beni takip ettiğini gördüm. Beni sıçrama yaparken izlemişti . " Hayır ! " diye bağırdım ve zamanda sıçradım. " Lanet olsun bir paradox yaratmış olabilirim ... Ama hayır.. Paradox zeki bir insan. Bu olaya fazla şaşırmaz ise... O zaman paradox olmaz... Olamaz.. Olamaz... Eğer paradox olur ve yok olursa.. Bende ölürüm... "

Ve bu kaygı ile son kapıya sıçradım

Zamanda Son Kapı / KAK -Bölüm 1-

Son zamana sıçramam gerçekleşmişti. Korkuyordum. Yok olmaktan korkuyordum. Kendi küçüklüğüm zamanda sıçrama mı görmüştü. Bu bir paradox'a sebebiyet verebilirdi. Bir kaç dakika yerime öylece bekledim. Ancak hiçbir şey olmadı. Bu küçüklüğümün bu durumu kaldırdığını mı gösteriyordu ?

Yaşıyordum. Derin bir nefes aldım. Sona gelmiştim artık. Son bir kapakçık bulma. Sonrasında kendi zamanıma gidip yaşamımı garantiye aldıktan sonra o adamın peşine düşecektim...

Etrafa göz gezdirmeye başladım. Soluk bir hava. Mermerden taşlar . Ve ileriden gelen bağırışma sesleri. Etrafta gezinen bembeyaz kıyafetli insanlar. Dalgınlığımdan kıyafetlerimi ortama göre uydurmayı unutum gezmeye başladım. Çarşıdaki insanlar bana bakıyordu . Ben ise yavaş yavaş burasının neresi olduğunu çözmeye başlamıştım. Biraz daha ilerledikten sonra karşıma çıkan şeyde burasının neresi olduğunu anladım. Karşımda kolezyum vardı...

Roma'da idim. Kolezyuma doğru yürürken atlarla birkaç kişi etrafımı sardı. Ve bana kılıç tutarak bir şeyler söylediler. Makinem " Bizimle gel değişik kıyafetli adam " diye çevirdi dediklerini. işte o ara aklıma kıyafet değiştirmediğim geldi. Onlarla beraber kolezyuma girdim. Yukarı doğru çıkıyorduk. O ara gözüm kolezyumun içine takıldı. insanlar kendi kanlarını döküyordu. Ve tüm kalabalık bunu neşe ile karşılıyordu...

Beni yukarıda bir yere zütürdüler. Bir taht görüyordum. Arkası bana dönüktü tahtın. Ve tahtta oturan adamın kafasında yaprak desenli bir taç. Bu adam o muydu ? Tahttaki adama bana doğru döndü ve bir şeyler dedi... "Ben Sezar. Selamla beni yabancı insan ."

Adamlarından biri ayağıma vurdu ve eğildim." Kimsin sen , büyücü müsün ? " diye sordu. Kafamı salladım olumsuz yönde. "Öyleyse sen , hangi ülkeden ne amaçla geliyorsun ?" diye sordu. Makineme kendi dilimi onların anlayacağı şekilde ayarla dedim ve konuşmaya başladık...

-Ben buraya uzak diyarlardan bir şey aramak için geldim yüce Sezar
-Anlıyorum ... Nedir peki bu ?
-Gümüşten bir metal parçası...

Orada bulunan herkes birden gülmeye başladı. Neler olduğunu anlayamamıştım . Sezar sözüne şöyle devam etti.
-Sen turnuvalarda bu sene ilk defa vereceğimiz ödülü istiyorsun.
-N... Nasıl olur ? O bana lazım. Onu bana verin...
-Seni çözemedim. Turnuvalara girmek mi istiyorsun ?
-Sadece ödülünüzü istiyorum.
-O zaman turnuvaya girmek zorundasın.
-Onun yerine senin ölmedi engellesem nasıl olur yüce Sezar ?

Sezar ve taht başındaki herkes derin bir sessizliği bürünmüştü. Bana şüpheci tavırlarla bakıyorlardı. Artık ciddileşmem gerekiyordu. Sona gelmiştim. Kolezyumda gladyatörlerle yada aslanlarla dövüşecek kadar yiğit değildim. Üvey oğlunun kendisini öldüreceğini söyleyebilirdim. Bu zamanı değiştirirdi elbet. Ancak dinazorları kurtarmam hariç ilk kapıda uzaylıların yaşamasını sağladım , ikinci kapıda ise piramitlerin kurulmasını engelledim. 4. kapıda ne yaptığımı malesef hatırlamıyordum...

Bu arada kafama bir darbe yedim ve gözlerim karardı. Uyandığımda mahzen gibi bir yerdeydim. Birkaç asker geldi.

-Sen büyücüsün değil mi ?
-Hayır değilim ... Sen kimsin
-Ben Marcus Junius Brutus . Yüce Sezarı deviren insan... Ve buna senin gibi bir soytarının mani olmasına izin vermeyeceğim. Bir şeyler bildiğin belli. Bunu akşama doğru kak'a yem olurken konuşuruz...

"KAK'ta ne seni lanet olası" diye bağırdım ancak cevaplamadı. Sadece güldü. Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Dövüşerek ödülü kazanamazdım. Romanın çöküşüne yakın olduğunu Sezara bir şekilde anlatmaktan başka çarem yoktu. Ve artık her şey kolezyumda açığa çıkacaktı... Ya ölecektim yada başarıyla bitirecektim yolculuğumu... Akşamı beklemeye başladım

Zamanda Son Kapı / KAK - Final -

Zihnimde bir kadın sesi duydum. Bu kırmızı anka kuşunun sesiydi. Bir dişiydi.

-Anlıyorum seni insan.Sen bu zamandan değilsin.Bir amacın var. Neler görmüşsün sen öyle.Ne üzüntüler çekmişsin...
-Sen ?
-Şaşırma gelecekten gelen. Ben doğaüstü bir varlığım. Tüm anılarını görüyorum. Kaderini görebiliyorum. Ne acı bir kader bu böyle ? Bir insana verilecek ceza bu kadar büyük olabilir mi ?
-Ne cezası ?
-Anlayacaksın. Sana o kadar çok üzüldüm ki , masmavi saf bir göz yaşı döktüm senin için... Amacını tamamlamak zorundasın. Zaman tamamen parçalara ayrılmış.En azından birleştirerek hatalarını telafi etmen gerekiyor...

Zihnimle kuşla konuşurken herkes bizi pür dikkat izliyordu. Sezar ayağı kalktı ve Brutusun önüne geçerek bağırmaya başladı.

-Saf gözyaşını döküyor. Bu nasıl olabilir böyle ? .Sonrasında bana doğru ince şişeye benzer bir cisim attı ve devam etti.
-O gözyaşını doldur o şişeye ...

Zihnim ile anka kuşunu sordum.
-Doldurmama izin verir misin ?
-Ev..Evet..
-Sen. Acı mı çekiyorsun güzel kuş ?
-Sen sadece gözyaşımı al.
-Peki neden burada esir tutuluyorsun ? Neden kaçmıyorsun ?
-Varoluşumun amacını bekliyordum. Tıpkı ilk zaman sıçraman da uzaylılarla olan muhabbetin gibi..

Son sözü bu oldu. Sonrasında kanatlarını hiddetle çarpıp insanlara karşı çığlık atmaya başladı. Alevli kanatları ve vücudu daha da alevlendi . Tekrar ona baktığımda gözyaşının damladığı ve aktığı yerin yanmadığını gördüm. Sonrasında ise diğer gözünden kırmızı bir göz yaşı döküldü. Bu gözyaşı ise aktığı yere daha da fazla yakıyordu. Cebimden bir kapakçığı çıkardım ve ona da kırmızı göz yaşını koydum...

Anka kuşu yukarı doğru uçtu. Bana son kez baktı ve gözden kayboldu... Ne büyüleyici bir yaratıktı... Sonrasında Sezar kolezyuma indi askerleri ile. Brutus ile yukarıdan şaşkınlıkla izliyordu olanları... Sezar gelir gelmez önümde eğildi.

-Sen... Bir anka kuşunu saf gözyaşını döktürdün. Onun hikayesini bilir misin ? Anka kuşları sinirli yaratıklardır. Onu hapis tutmuyorduk. O bizi hapis tutuyordu. Her gün bizi yok edecek , yıkacak korkusuyla geçiriyorduk. Ve bizi yok etmemesi için kolezyumu kurup ona kurbanlar verdik. Ve bu sistemle insan dövüşlerini keşfettik. Anka kuşunun 2 gözyaşı vardır. Mavi yani saf gözyaşı uğruna kendini feda edebilecek biri ile karşılaştığında ortaya çıkar. Akıttığı gözyaşı kendi tenini , geçtiği yerleri bir daha yanmayacak şekilde söndürür ve sonsuza kadar bunun acısını çeker.Özelliği ise boğazın kesilse , kafan kopsa bile bu gözyaşının seni tekrar iyileştirip hayata geri döndürmesidir. işte bu yüzden önünde eğiliyorum. Sen ona bunu yaptırdın. Uğruna ölünecek biri olmalısın yüce insan...

-... Peki ya ? Kırmızı göz yaşı ?

- O göz yaşını bize döktü. Kendi insanlarımızı kurban verdiğimiz ve birbirleri ile savaştırdığımız için. Kırmızı gözyaşı aktığı yeri daha gür yakar. Ve küçücük bir iğne yarasını bile yavaş yavaş büyütüp tüm deriyi yakacak şekilde insanı öldürür ...
-Anlıyorum... Bana o metal parçasını verin. Birde başka bir şişe. Kırmızı göz yaşını da ona koyacağım.
-Tamam yüce insan. Peki beni öldüreceklerini söyledin . Kim öldürecek...

Brutuse doğru baktım. Sezar da ona doğru baktı. Sonrasında birbirimizle bakıştık ve sezar anladım şeklinde kafasını salladı. Son kalp parçamı da almıştım. Artık sona gelmiştim...

Başarmıştım. Ve şimdi sırada beni bu oyuna sürükleyenlerden intikam almak vardı... intikam vakti ...