Malesef ecemle anilarim cok uzun suremedi. 5.sinifin basinda tanistigim askimla 6.sinifta okulu degistirdigim icin yollarim ayrilmak zorunda kaldi. Okul degistirecegim kesinlestigi zaman anneme ecemle ilgili olan dusuncelerimi anlattigimi hatirliyorum. Gozleri dolmustu annemin sebepsiz yere mutlu olmustu. Ecemin beni unutmasini istemiyorum ne yapicam diye sormustum. O da o guzel fikri vermisti bana. Eceme bir defter hediye alacaktim ve ilk birkac sayfasini bozuk el yazimla doldurucaktim. Herhalde daha anlamli bir hediye olamazdi. Tabi o yaşın sartlari geregi dusunuyorum. Cok guzel minik bir not defteri aldim. Ilk 5 sayfasini da eceme olan hislerimle ve beni unutmamasi temennilerimle doldurdum. Karne almadan bir onceki gun defteri gizlice cantasina koymustum. Karne gunu de utancimdan okula gidememistim karneyi babam almisti. Boylece ecem olayi bir sureligine kapanmis oldu.

6.sinifta yeni okuluma gecisim bir garip olmustu. Onceden de dedigim gibi orta halli bir aileydik. Ben daha kucukken ablam ilkokulu ozel okulda okuyordu. Sonraki yillarda ablami o okulda okutmak icin kiclarinin stladigini ogrendim. Annem ise benim de ablam gibi ozele gecmemi istiyordu. Babamin tum olumsuz cevaplarina ragmen sinavina girdim ve kazandim beyler. Hatta baya da yuksek bir puan yapmistim. Burs almama yetecek kadar bir basarim vardi. Elbette yuzde 100 degil. Ama buyuk bir burs.
Annemin beni oraya sokmak icin cabalamasinin meyvelerini sonraki yillarda gorucektim. Ankaradaki en iyi ingilizce egitim veren okulda okudugum icin lise hayatim boyunca ingilizce derslerinden muaftim diyebilirim beyler. Kitap kapagi bile acmamistim.

Neyse tum ugraslar sonunda guzel bir bursla ozel okuluma, beni buyutecek hayatta sicrama yaratacak ve ilk buyuk kaziklarimi yiyecegim okuluma baslamistim.
6.sinifin ilk gunu
Bereket ki benim sinifim tamamen sonradan gelenlerden olusturulmus bir sinifti beyler. Ortalama bir insan olmanin gorevi olarak yeni girilen ortamlarda asosyal olarak takilmak adettendir. Ama herkes yeni oldugu icin hemen seri bir sekilde kaynasmisti herkes.
Ama bir sorun vardi beyler. Ozel okulun agirligi orada vurdu beni. Hayatin adil olmadigini orda ilk defa canli olarak gordum. Siniftaki tum cocuklarin ayakkabilari fenaydi be. Benim ise soguk gunler icin 1 botum spor icin 1 (salon ayakkabisi mi denir artik bilmiyorum) spor ayakkabim 1 de normal gunluk ayakkabim vardi. Bebelerin hepsi hergun farkli ayakkabi giyerken benim ayni ayakkabiyi 2 ay araliksiz giymem koyuyordu be. Sonradan "burslu cocuk" olmanin cok da hos birsey olmadigini hissetmeye baslamistim. Ve hayatimdaki ilk bunalim boylece baslamis oldu.