Asla kimseye karşı sükûnetime sarılıp, her şeyin onun dilediği gibi olmasi için elimden geleni yapıyordum. Fakat doğum günümü kutladığımız o gece hayatımın tek ve ebedi zaafinin bir nefrete donusmesi, içimdeki insanı olan tüm duyguların yıkılışı oldu. Saat ilerlememiş herkes bir yerlere yayılmış, ardı arkasi kesilmeden yakılıp söndürülen sigaralardan duman her yeri sarmıştı.

Bir an bile tereddüt etmeden içeri girdim. Hemen sarhoş olup, içimde inleyen acimi dindirmek için duble duble istedim her defasında rakıyı. Etrafımı göremiyordum bile. Kolumu kaldırmaya halim kalmamıştı. Hemen karşımda duran kadına ilişti gözüm. Kadının yüzünü doğru durustce seçemeyince, gozlerimde yaşların ne kadar çok biriktigini anladım. Ağlamamak için yutkundukca yutkundum. Hesabı ödeyip kalktim masadan. Hayatimin hatasinida sanırım o masada sızıp kalmak yerine, Didem'i aramak ve ona gitmekle yaptım. Acı çeken ruhum beni bir şekilde Didem'e sürüklemişti. Didem en yakın arkadaşım Demir olsun, kız kardeşiydi. Demir'le olan yakinligimdan dolayı Didem her zaman hayatımın içindeydi. Fakat, ben Didem'i bir kız kardeşim gibi sever sayarken, o çok daha farklı duyguları barındıran gözlerle bakmıştı bana. Bu yıllardır böyle devam etse de hiç bir zaman aramızda ki çizgiyi aşmasına izin vermemiştim. Ama o gece, reddettiğim ve görmezden geldigim aşkına sığınmak için kapısına dayanmıştım. Çünkü Ela' nin içimde açtığı yarayı başka birinde yara açarak kapatabilecegim gibi aptalca bir hisse kapılmıştım.

Birazdan gerçek bir adam olacaksın Badomad, heyecanlı olmalısın? Dalga geçiyor gibiydi.

Afallamistim. Biraz önce kafamdan geçenlerden sıyrılıp, babamın sorusuna cevap vermekte ne kadar zorlandığımı sanırım ömrüm boyunca unutamayacağı.

-Her zamanki kadar baba, diyebildim en sahte gülümsememle.

Babam sanırım beni gerçekten heyecanlı görüyordu. Ya da dışarıdan bakan birine göre fazla dalgın ve düşünceli olmam heyecandan bu halde olduğuma yorumluyordu. Oysa parmağımın ucuna sinek ısırmış biri kadar bile heyecanlı değildim. Aksine içimde bir yerler de bir şeyler ağlıyor gibiydi. Ve ilk kez hayatımın kontrolünü kaybetmiş hissediyordum

Yine bir kalp daha yarılmış ben bu dişilerin amk

Derin derin nefes alıyordum. Bunun durması gerekiyordu. Evlenmek istemiyordum. Ben Ela'yi seviyordum. O gece yaşadığım aci, aklıma bir kılıcın kanıma girişi kadar sert ve yerinde bir azimle girmişti. Doğum günümü kutlamak üzere tüm arkadaşlarım sözleşmişler sade ama güzel bir sürprizle beni karşılamışlardı. Ela ve ben her zaman ki gibi göz gözeydik. Ya da ben öyle sanmıştım. Onunla üniversite de tanışmış ve birinci sınıftan itibaren hiç ayrılmamıştık. Okulun bitimiyle onun kariyer planlaması, benimde yoğun çalışma tempom yüzünden evlenmek aklımıza bile gelmemişti. Ara ara çocuklarımız olması halinde ne kadar mutlu olacagimizdan bahsederdik. Ama bu daha çok konuşacak bir şey kalmayınca açılan bir konu kadar basit ve en sonunda derin sessizliklere dayanan bir konuşma oluyordu. Ben sigorta şirketinde çalışan, Ela'ysa hayvan hakları için kendini unutacak kadar çalışan ve yılmayan bir avukattı.

Didem kendi halinde öğretmendi. Çocukları çok sevdiği ailesinin maddi gücünde hiç yararlanmadan iyi bi bir devlet üniversitende okul öncesi bölümünü teslim etmişti. Onun kapısına dayandığımda ne denli çaresiz ve sarhoş olduğumu anımsıyorum da, Didem'in beni o halde ilk ve son gorusu olacaktı belli ki. Beni içeri almıştı. Gecenin o saatinde neden onun evinde ve sarhoş olduğumu anlamaya çalışan gözlerle bana baksa da sesini çıkarmamış her zamanki yumuşak bakışlarıyla beni sakinleştirmeye çalışmıştı. Neden sonra ona evlenme teklifi ettigimin cevabını asla kendime veremeycegim sanırım.

Hikayenin devamı gelecek inşallah.

Bunların hiçbirini sormadım. Sormanın bir anlamı yoktu çünkü. Beni aldatmıştı ve bir daha asla bunu yapmasına izin vermeyecektim. Oturduğum koltuktan yavaşça kalktim. Hayatımın tek gerçeği sandığım en büyük yalanıma yaralı bir hayvan gibi kanaya kanaya bakıp bunca yaşıma kadar inandığım herşeyi geride bırakıp çıktım oradan. Ne olduğunu anlamak için doğum günümü kutladigimiz kafenin önünde dakikalarca durdum. Aklımdan herşey geciyordu. Ela'nin beni bir kez değil defalarca aldattığını dusundum. Yaşadığım aşkın her gününü sorgulamaya başladım. Ne zaman vazgeçmişti benden? Ne zaman kalbime ihanet etmişti? Bana bunu nasıl yapabilmişti? Abi duygularim kaybolmustu. Mantığım intikam almak isteyen aklım kontrolden çıkmış bir halde icerilerden bir yerden bana bağırmaya başladı.

Bunca acıyı kaldıramayan kalbim agirmaya başlayınca deli gibi içip herşeyi unutmak istedim. Ela'nin gölgesinden kaçtım, kaçtım, kaçtım... Kurutulduğumda kendimi bir meyhanenin önünde buldum.

Herşeye hazırlıklı olmakla neyi kast ediyorlardı? Başıma inanılmaz derecede şiddetli bir ağrı girdi. içimden ağlamak endiseden kapıları yumruklamak geçmiyor degildi ama bunları yapmanın şuan hiçbirşey çözüm olmayacağını biliyordum. Doktor kapıda belirmişti.
"Didem iyi değil mi? Ya bebek, bebek nasıl?"
"Didem hanım gayet iyi hayatı bir tehlikesi yok fakat... "
Bu derin sessizliğin ne demek olduğunu anlamıştım. Yinede tokat gibi inecek olan aci gerçeği doktorun ağzından duymak istiyordum. Demir, ani bir refleksle; "Fakat ne?" Diye, olduğu yerden öne doğru atıldı. Doktor daha önce hiç duymadığım bir tabirle bebeğimizin öldüğünü söyledi. Kızım, doğum sırasında çok nadir rastlanan kordon düğümlenmesinden dolayı ölmüştü. Kızım ölmüştü. Dünya başıma yıkılışına kordon düğümlenmesi adını vermişti. Koşar adımlarla hastaneden dışarı çıktım. Ne kimseyi duyacak halim vardı, ne de sevdiğim insanları ağlarken görmeyi kaldıracak kadar gücüm. Didem'i dusunuyordum.

He kıvırcık şöyle , neden

Telefonum çaldı, arayan Esra'ydi. Yaşanan olayın hakkını veren resmi soğuk bir sesle baş sağlığı diliyordu. Cenaze işlemlerini başlamış ve aile mezarlığımız da kızım için yer açtırılması hususunda gerekenleri yapmaya başladığını söylemişti. Nasıl olabiliyorda yaşamla ölüm arasındaki o ince mesafe benim canımı almak yerine kızımın hayatını elimden alıyordu? Tam anlamıyla hissedemesemde bu duyguyu ben bir babaydim ve içim açıyordu! Üşümeye başladığımda ellerimi ceplerime koydum. Elime ufak bir kağıt parçası geldi. Bakmak için çıkardım, defalarca katlanmış neredeyse artık katlanamayacak hale gelmiş kadar küçük bir şeydi. Okunamayacak kadar küçük bir yazıyla karşılaştım. "Küçücük bir yazıyı okumak zahmetinde bulunduğuna göre senin için asıl zor olanı yapmış ve defalarca katladigim bu kağıdı açmışsın demektir. Altta yazan numara tamamen bana ait olup, insan olduğunu hatırlamak istediğin zamanlarda arayabilecegin dertlesebilecegin bir numaradır ve inan hizmetimiz kdv dahil sadece saf dostluktur." 'Sahra'

Sahra tamamen aklımdan çıkmıştı. Bugün o kadar uzun sürmüştü ki onun varlığını bile unutmuştum. Telefonumun hızlı mesaj bölümünü açıp defalarca gelişi güzel şeyler yazıp sildim. "Ben Badomad ve evet kesinlikle kağıdı açmak zordu."
"Zor olan herşeyin sonunda istisnaları saymazsak eğer mutluluk vardır. Mutlu musun?"
"Yeni doğan kızını yarın toprağa koyacak bir baba, ne kadar mutluysa o kadar mutluyum, ya sen?"
"Allah rahmet eylesin Badomad, neden ne oldu diye sorarak seni yormayacagim. Sadece bilmeniz isterim ki, aslında bildiğine eminim hepimiz saniyeler içinde ölmek için uzun sure yaşayan insanlarız. Acini yürekten paylaşıyorum, lütfen hoşça kal."

Bugün, birbirimize hiç bir zaman gerçek anlamda tutunamasak ta aynı acıya ağlayacaktik. Kızımızı sigmayacagima emin oldugum toprağa koyacaktık. Bir kez olsun kucagimda tutamadığım küçük kızım, şimdi omuzlarimdaydi. Dizlerimde türlü türlü oyunlarla ziplatmam gerekirken, evladimi sirtlamis aile mezarlığımıza doğru ilerliyorduk. Mezarın başında feryatlar kopuyordu. Didem annesine yaslanmıştı ve hiç durmadan ağlıyordu. Demir kusursuz bir metanetle kızım için açılmış olan mezara bakıyordu. Annemse hem ağlıyor hem de birşeyler sayıklıyordu. Bense tek damla gözyaşı dökmeden kizima karşı olan ilk ve son görevimi yerine getiriyordum. Sanki herkesin gözü üzerimdeydi ve kuvvetli bir şekilde ağlamami bekliyorlardı. Bense ağlamak yerine kizima korkmasın diye içimden neler olduğunu anlatıyordm.
"Meleğim korkma sakın bu üzerine attığım şey çikolata. Sen eğer biraz daha büyümüş olsaydın çikolatayı çok sevecektin. Bende sana ömür boyu yetecek kadar çok çikolata veriyorum şimdi. Ben senin babanim. Kendi içine sıkışmış, kendi içinde hayat tarafından yorularak saklanmış bir adamım. Eğer sen hayatta olaaydin her şey daha güzel olabilirdi ama sen olmasanda, baban nefes aldıkça seni hep özlemle yarım kalmışlıkla ve güzel bir gülümsemeyle anımsayacak. Çikolatalar üzerine atılıp bittiğinde, biraz karanlık olacak ortalık. Fakat sen sakın korkma. Sen benim kizimsin baban karanlıktan asla korkmazdi ve sende korkmayacaksin. Allah'a emanet ediyorum ve biliyorum ki güzel kokularla, birbirinden renkli çiçeklerle dolu bir cennet bahçesinde beni bekliyor olacaksın."

Ağlattın be panpa..

panpa umarım bu sahra ya da aşık olmamışsındır . Dideme yazık valla.

Rezerve

Didem kolumda yavaş yavaş yürüyordu. Evimizin bahçesine girmiştik. Annem Didem'le küçük bir çocukmuş gibi ilgileniyordu. Hava harikaydı, fakat annem ne kadar dil doksede Didem, bahçede oturmayı reddetmiş, odasına çıkmak istediğini söylemişti. Onlar yukarıya çıkarken daha fazla dayanamayıp evden hızlı adımlarla çıktım. icmek istiyordum, ölene kadar içmek istiyordum. Boğuluyordum. Ta ki kırmızı ışıklarda durdugum muhitin karşısında bulunan oyun parkında kızıyla el ele yürüyen yan komşumuzu görene kadar. Deli gibi aglamaya başladım. Agladim, ağladım, ağladım... Yaptığım tek şey ağlamaktı...

Kimse kimsenin acısını anlamıyor. Kimi ağlıyor yaşadıklarından kimi içine atıyor kimiyse yarım kalıyor. Tıpkı benim gibi... Tıpkı karım gibi... Kağıttan sonra buraya dökmeye karar verdim. Hikayemin sonunu burada getirebilir miyim? Bilmiyorum...

Rez okurum

Panpa seri yazacağını düşünerek beklediğimize değecek umarım diyorum