ailemizin nasıl dağıldığını anlatıcam. bu hikayede kimseyi ifşa etmemek için gerçek isimlerini kullanmıcam. hayat hiç temiz bir yer değil. dışarıdan baktığımızda düzgün, çevresi tarafından itibar gören, hali vakti yerinde ensesi kalınların ne kadar iğrenç olabildiğini görün.

ülkemizin büyük şehirlerinden birinde yaşayan, modern, durumu iyi bir aileydik. mutlu bir çocukluğum oldu. annem çalışmadığı için annemle doya doya zaman geçirebildim. babam da hiçbir zaman çocuklarından ilgisini esirgemedi. onuruyla çalıştı ve sorumluluklarını yerine getirdi. annemle babamın ufak didişmeleri olurdu. babam annemi bilerek kızdırmaya çalışıp eğlenirdi. ama hepsi bu.

ben anasınıfındayken ablam beşinci sınıftaydı. annem babam ablamın veli toplantılarına beraber giderdi. ordaki velilerle de muhabbetleri olurdu. zaman zaman evimizde ağırlardık. bu şekilde tanıştıkları erhan amca ve ayten teyze zamanla aile dostumuz oldu. kızları ırmak da ablamın en yakın arkadaşlarından biriydi okulda.

bu dostluk benim de hoşuma gidiyodu. erhan amcalar bize misafirliğe geldiklerinde kızlarını da getiriyodu. büyükler bi arada küçükler bi arada takılırdı. ben de ablamlar beni arasında alsın diye anneme ablamları şikayet ederdim. annem de hadi biraz bununla da oynayın derdi. bu sırada ablam ve ırmak 11 yaşındalardı. ikisi de yaşına göre biraz fazla gelişmiş, uzun ve genç kızlığa yeni yeni adım atan tiplerdi. bunların dedikodularını dinlemek bana çok eğlenceli geliyordu. kendimi büyük hissediyodum. bunlara baya bi özeniyodum. bu arada yaş 6.

ablamla ırmak arkada ergen muhabbeti yapıp birbirlerine kokulu silgi koleksiyonlarını gösterirken büyükler salonda rakı balık yapardı. ben de bazen yanlarına gidip "maşallah ne kadar zeki çocuk, aynı anası aynı babası" falan diye pohpohlanırdım. muhabbet genelde babam ve erhan amca arasındaydı. annem ve ayten teyze orda daha çok süs bebeği konumundaydı. ikisi de birbiriyle pek konuşacak bi şey bulamadığı için daha çok babam ve erhan amca zütürürlerdi ortamı. konuların vazgeçilmesi tabi ki siyasetti. bunun dışında yok nerde ne yenir, nerden ne alınır, yazlığın yerlerini nasıl yaptıralım vs...

geri gelicem panpalar şu an okuyan yok

geldim panpalar devam

bu erhan amcalarla dostluğumuz iyice sıkılaştı. hafta sonları beraber geziyoruz hep. yemeğe, pikniğe, alışverişe falan gidiyoruz. bana göre hava hoş. misafir gelince şımaran çocuğa bağlıyorum sürekli. kendi çapımda eğleniyorum.

hikayenin kalanının daha iyi anlaşılabilmesi için bu aile dostumuz denen insanları daha ayrıntılı anlatmam gerek. erhan amca 40'lı yaşlarda, esmer, göbekli, kel, ağzı iyi laf yapan, kültürlü bi adamdı. aslen osmaniyeliydi. savcıydı. sosyal bi adamdı diyebilirim, iyi kötü bi çevresi vardı. biraz sofistike zevleri olan biriydi. sürekli memleketinden, ordan burdan değişik turşular, reçeller, meyve sebzeler getirtirdi. geniş bi mutfak kültürü vardı. tam bi keyif pekekentiydi. ev hanımlarına yemek tarifi veren, bak aslında şunu şöyle yapıcaksın, yok barbunyaya biraz şeker atıcaksın falan diyen bi tipti. daha çok solcu dünya görüşüne yakın olsa da gelenekçi bi yanı da vardı. osmanlıyı severdi. büyük ihtimalle ateistti. babamla bi gün kuranın çelişkileri hakkında konuştuğunu hatırlıyorum.

karısı ayten teyze ise hakimdi. onun hakkında aklımda kalan çok bi şey yok. hep aynı bluzü giyerdi onu çok iyi hatırlıyorum. bazı orta yaşlı cimri, zevksiz ve kendine bakmayan kadınların huyudur bu. hep aynı şeyi giyerler. açık pembe ince triko bol bi bluzle görürdüm hep onu. saçları kısaca kesilmiş, kahverengiydi. annemle yaşıt olmasına rağmen annemdan daha yaşlı görünürdü. makyaj yapmaz, takı takmazdı. sade bi kadındı. biraz katı bi insandı. çocuklarına karşı biraz sertti, onları şımartmaktan yana değildi.

koca karı hakim olan bu çiftin oğulları özel bi üniversitede hukuk okuyordu. o pek bizimle muhattap olmazdı. genelde odasında bilgisayar başında takılırdı. kızları ırmağı da ileride hukukçu yapmak istiyolardı. sonradan facebook'tan öğrendiğim kadarıyla da o hukuk bitirmiş.

annem ve babamın bu insanlarla yakınlaşmasını tamamen erhan amcaya bağlıyorum. ayten teyze gibi silik ve sıkıcı bi insanla normal şartlarda bu kadar samimi olmazlar. erhan amca konuşmaya başladı mı o yaşıma rağmen ben bile zevkle dinliyodum. sohbeti çok güzel, etrafındakileri eğlendirmeyi bilen bi adamdı.

erhan amcaları uzun uzun anlattım. sizi sıkmamak için annem ve babamı sonraki entrylerde anlatırım. yavaştan olaylara girmek istiyorum.

yıllar geçti ve erhan amcalarla dostluğumuz benzer bi şekilde devam etti. bi gün-ya ikinci ya üçüncü sınıftaydım-okuldan eve geldim. annemin yüzü endişeli ve asıktı. içerde erhan amcan uyuyor. ses yapma dedi. erhan amcanın bu aralar canının biraz sıkkın olduğunu, bugün işten erken çıkıp burda dinlendiğini söyledi. çocuk aklımla yazık adama diyip rahatsız etmeden odama geçtim. annemin söylediklerinde de herhangi bi art niyet aramadım.