18 yaşındayım. Bundan tam 3 yıl önce çok tehlikeli şiirler eşliğinde ölmeliydim, olmadı. Uyudum, uyandım, kilometrelerce yürüdüm, koştum, hiç durmadan koştum, yıllarca.. Düştüm, kalkmadım, kalkmak için bir sebebim yoktu. Yaşamaktan vazgeçtim, severim vazgeçmeyi, sevmekten vazgeçtim, bir ara yaşıyor olmaktan o kadar nefret ettim ki, ölmekten vazgeçtim. Az yedim, çok içtim, sigara ayırmadım, ölmek için elimden gelen her şeyi yaptım, yanık izmarit tadını en iyi ben bilirim. Benim adım Melih. Düşündüm, fikirlerimin çok gibik olduğunu farkedene kadar bu eyleme devam ettim. Anladığımda saat henüz geç olmamıştı bile. Aşık oldum, defalarca, bir gün o kadar çok üzüldüm ki, aşık olmaktan vazgeçtim, kendimi buldum, kendimi kaybettim. Rakıyı sulu içtim, viskiye buz koymadım, şarap içmeyi sevmedim..

Şimdi ise yazıyorum, hepimiz için, çünkü hiçbirisi işe yaramadı..

Aslında 19 yaşındayım. Yalan söyledim. Gün ağarıyor, başım ağrıyor. Yapacak çok şey var ve benim için yapılabilecek hiç bir şey yok. Hislerimi kaybettim, belki biraz canım yanar diye bileklerimi kestim, gözlerimi açtığımda ameliyathanedeydim, uyuşturucunun etkisi yavaş yavaş geçiyor, asıl uyuşukluk şimdi başlıyordu, yaşam uyuşukluğu, her şeyi olduğu gibi kabullenmek için çok ölmüştüm. az büyümüştüm. işte geliyordu. Biletler toplanmaya başlanmış, gazozcu son gazozu satıp sinema salonundan çıkıyor, film başlıyordu.

Merdiven aralarını bilirsiniz, hayatım bu taktan boşluklarda geçti, nasıl koktuğunu en iyi ben bilirim. Yağmurlu havalarda yoğun lağım kokusu sarar her tarafı, güneşli havalarda rutubet kokusu.. Toparlayacak olursak, merdiven araları çok nadiren taktan güzel kokar, şimdi aynaya baktığımda tanıyamadığım bir adam var, neler olduğunu bile anlayamadan vazgeçmişti herşeyden. Bütün zevklerden, hayattan, rakıdan..

Yaşamı reddetmiş olmanın yan etkileri kendini çok çabuk göstermişti, ayaklarım üşümeye başladı önce, sonra kollarım, gözlerim çoktan kararmıştı, başım dönmüyordu, dönüyorsa da bunu anlayabilecek kadar bilince sahip değildim, midem bulanıyordu, çok tiz bir çığlık duydum önce, sonra ambulans sesleri, merdiven boşluğuna akan litrelerce yaşam sıvısı, her yer kırmızı, keskin bir koku var, bileklerimi keşmiştim.

Ölüme yaklaşmak hoşuma gidiyordu, ölmekten vazgeçmiştim zaten, eğer ölebilecek olsaydım, bileklerimi kesmez, kafama sıkardım, ölmeyeceğimi biliyordum, geri kalan hayatıma patlamış bir beyin ve yarısı uçmuş bir kafatasıyla devam etmek istemediğimden bunu yapmamıştım, bileklerim bu gün 12. kez dikilmişti, ambulansı ne zaman aramam gerektiğini çok iyi öğrenmiştim.

Okumak isteyen olursa devam ederim beyler.