12 ŞUBAT 2011 Ne mi? O gün bir telefon geldi arayan annesiydi höngür höngür aglıyordu normal ağlamasından çok daha beter şekilde ağlıyordu ve bana ağlamaklı bir ses tonuyla ÖZLEM hayatını kaybetti dedi o an kalbim tutulmuştu odamda baygın düşmüştüm 1 saat sonra kendime geldiigimde ağlayarak kıvranarak yerde yatıyordum babası 1 hafta sonra cenazeyi ankraya gömmek için beni aradı ve ağlamaktan cevap veremiyordum intiharı deniyordum yeter diyordum sevdiginiz parçanız gitmişti puzzle tamamlanacakken herşey darma duman olmuştu hayatım iyice taka sarmıştı babası 1 hafta sonra beni antalyadan aldı cenzaye zütürecekdi ağlmaktan nefesim kesiliyordu onu göremiyordum.. duyamıyordum.. sevemiyordum.. saçını okşayamıyordum.. onun kokusunu içine çekemiyordum ağlıyordum.. öğle namazına doğru kalkacakdı ayakta duramıyacakdım mezarlıgın ismi karışık birşeydi bayınmıydı neydi tam hatırlamıyorum ifşa ederdim.. Beyler o topraga gömdüklerinde ben ağlamaya ve bağırmaya başlamıştım benide gömün diye beni güçlükle tutuyorlardı annesi babası perişan halde onlarda yıkılmıştı fakat benim ömrüm özlemsiz nasıl geçecekdi.. Artık iyice bitmiştim o an onu gömdükden sonra birdaha göremeiyecekdim özlemi özlüyordum artık hayatım bitmişti her gece ağlıyor biralarla ayaga kalkıyordum.. ve gömdükden sonra 2 gün boyunca ankarada kaldım ve ardından babası tekrardan manavgata bırakdı beni 2 gün boyunca ağladım gelirken ağladım artık hiçbir amacım yok idi. hayatımın kararmasını anlatamıyor anlyamıyordum doğru düzgün konuşamıyordum ev hali desen giblerinde değildim bir gün gelip niye ağlıyorsun demedidler ben iyice odama kapandım 9. sınıfta sınıfta kalmıştım herşey bitti derken ailem tekrardan memlekete dönme kararı almıştı dayanamıyordum.. artık aylar öylece geçiyordu özlem rüyalarıma giriyor ben kalkıp aglıyordum dayanamıyordum günler saatler durmuyordu onu özlüyordum gerçekten özlüyordum pskiyatri dahi gitmedim... anlatamıyordum. her gece bira alıp ağlıyordum birayla kalkıp birayla ağlıyordum hayat benim için bitmişti artık dönüm noktam yoktu gülmüyordum gülemiyordum ve ağustosda memlekete gidiyorduk taşnıyorduk resimleri hala aklımdaydı vede geldik memleteke kiraya verdigimiz evimizi 1 ay önce boşaltma emri vermişti ben odamı toparladım ve yine bakmaya başladım yine tavana yine ağlamaklı ve resmini arıyordum resmi yoktu delirmiştim evdekilere çatmıştımr resim yoktu kayıp olmuştu nereye gittigini bilmiyordum sadece resimlerini istiyordum onla motivasyon olmaya çalışıyordum bulalamıştım artık iyice darma duman olmuştum özlemden hiçbir eser yoktu bunun üstüne hattımda kapanmıştı hattı bi gayretle açtırdım annesinden yeni bir resim isteyecekdim fakat olumsuz çıktı ne annesinin neden babasının numarası yoktu hat kullanılmaktaydı artık tamamen bitmiştim hayatım özlemin gözlerine bakarak geçiriyorken bitmişti acı duyguyla bundan sonra ne olacakdı onu düşünüyordum özlemi düşünerek bu şehirdeki hayatımı düşünüyordum...

Hayatım böyle geçmişti 2-3 arkadaşım var şimdi oda giblediği zamanlar işleri oluyordu şimdi benim o günki kıza neden mutlu oldugumu anladınızmı binler? ben çok yalnızlık çekiyorum içine kapanık biriyken özlem herşeyimi değiştirmişti hayatımın aşkıydı kimseye kanmamam gerekirdi fakat telefon numarmı isteyince şaşırmadım değil doğrusu hafifte olsa mutlu olmuştum ve 6 ay önce sonkez rüyama girmişti beyler uzun zaman sonra ilk defa girmişti ve artık gelmeyeceğini kendime başka hayat kurmamı istediğimi söyledi inanamıştım ve kalkıp yeniden ağlamıştım hayat beni üzüyordu hiçbirşeyi giblemeyeyi öğrendim fakat biri bana şefkat gösterince her zaman mutlu oluoyordum hâlâda öyleyim kimseyi üzme gibi bi derdim yoktu fakat hayat herkese eşit davranmıyordu bunun farkındayım ama gerçekten dayanamıyorum artık herkesin istedğimi gibi değilim ben bile kendi istedğim gibi değilim özlemi hâlâ görmek için canımı verebilirim ama gelmiyor işte. Hayatı giblemeyin moralinizi gibin kimseye güvenmeyin utanmayın dayak yemekten korkmayın yediğiniz dayagın acısını çıkartırsınız ben böyle kendim büyüdüm büyütmediler beni kendi ayaklarımın üstünde durdum şimdi sorsanız güçlümüsün diye asla güçlü değilim ben hayata yenik düştüm beyler o günden sonra ankaraya özlemin mezarına birdaha gitme şansım olmadı şuan yerini bile hatırlamıyorum fakat özlemi hâlâ özlüyorum belki şimdi olsa evlenebilirdik harika olurdu şuan dünyanın en mutlu insanı olarak size özlemle hayatımı yazmak isterdim fakat şartlar müsait olmadı mutlu olmak bana haram gibi geliyordu yada Allah beni böyle sınıyordu ama kaderime hep sövüyordum hiçbir zaman istediklerim yanımda olmuyordu ilk aşık oldugum kızdan haber alamıyorum, adaşım nerde bilmiyorum, beratı o ev taşındıkdan sonra birdaha görmedim bazen aklımda hâlâ sevdigim kızı cezalnadırmadıgım için kendimi parçalamak gelsede ben alıştım beyler özlemin yokluguna dahi alışmak istiyorum yanımda olmasını istiyorum hâlâ öyle olmasını istiyorum Allah kimsenin başına vermesin böyle olayları kimse bu kadar ağır yükü taşıyamaz ben ağlamaktan kuduruyordum uykusuzlugum ise dert olmuştu üstüne yetmez gibi alerji olmuştum. Fakat bazen yaşadıklarım aklıma gelir para arar bulur yine 2-3 birayla özlemin şerefine içerim çünkü hâlâ onu seviyorum ağlıyorum eskisi kadar ağlamıyorum artık beyler arada bir yada bazen hiç bunları yaşayan bir gençten ibaret alın seveceğiniz kişiyi sevin doğru yolu bulun dua edin. Benim diyeceklerim bu kadar beyler Hepinize Teşekkür Ediyorum Beni Dinlediğiniz için çok sağolun ilk defa birine açtım bu konuyu ve azda olsa rahatladım gibiyim sözlük ailesini seviyorum gerçek ailemden daha çok cana yakınlar.
-
SON
-