20 yaşındayım. Tıp öğrencisiyim.
Her sabah kalkıyorum yüzümü yıkıyorum benim olduğu üzerine etiketle tutturulmuş bardağımdan su içiyorum evimden çıkıyorum ve her şey suretinin suretinin sureti gibi önümde akıyor insanlarla tokalaşıyorum bir şeyler anlatıyorlar ama sonra anımsayamıyorum sanki insanlık akıyor ve ben tüm hızlı hareket içerisinde sabit duruyorum. Arkadaşlarım var ama yalnız hissediyorum bana ilgi duyan güzel kızlar var ama sevilmiyor hissediyorum tıp okuyorum ama bir şey ifade etmiyor gelecek belirsiz ve beklentilerimi karşılayacak gibi durmuyor genel olarak insanlar hüzünlü bakıp hüzünlü güldüğümü söylüyorlar, sürekli yorgun olduğumu
artık ölümü bekliyormuşum gibi geliyor.Ölümün bana kendiliğinden gelmesini arzuluyorum.
Geleceğe bakıyorum hayatım çalışma zorunluluğuyla kısıtlanmış gibi geliyor, aynaya bakıyorum ve suretimden bir şey çıkaramıyorum.
Aranızda yaşı büyükler var böyle bir dönem yaşadınız mı? nasıl atlattınız?

hayatın bir anlamı olmadığı içidir.

Hayatta bi anlam bulamamak yaşla alakalı değil. insan bazen bu dönemden geçiyor. Geçmiyorsa anormal asıl. Yürümek, yemek yemek, okula gitmek, bunların hepsi hamallık gibi geliyo dimi. Bu duyguyu o kadar iyi anlıyorum ve biliyorum ki. Bir süre sonra anlam aramaktan da vazgeçiyorsun, sonra ot gibisin. O dengeyi kırmak gerek. Hayatı anlamı falan düşünme. Her şey yolundaymış yap. Güzel kızlarla dolaş, bırak anlamsız olsun. Meslek edinince yorul, bırak o da anlamsız olsun. Anlam arama yaşa sadece. Bırak

Bende aynı durumdayım ölümü bekliyorum

Aynen kardeşim

@2 kşp

Panpa bende öyleyim ve gördümki bu şekilde bir sürü insan var ama yazılanlara bakınca sadece yaşa anlam arama diyorlar. Anlam aramayı bırakmak bana ölümden daha çok koyar muhtemelen. Sıradan bir şekilde o anlam veremediğimiz hayatın içinde kaybolup gitmek CANIM YANIYOR CANIMMM