Hikayenin başından okumak isteyenler
(bkz: elimden kayıp gidişini anlatıyorum)

Alt tarafı Seni ilk gördüğüm gündür bana bir şey oldu, senden gözlerimi alamaz oldum. Senden hoşlanıyorum, benimle çıkar mısın ? diyecektim. Bunu yapmak ne kadar zor olabilirdi ki. Bunu yapabilirdim. Film bitmek üzereydi ama benim ağzımdan tek bir kelime bile dökülmemişti. Artık bu lanet olası cesaret gelmeliydi. Şimdi gelmeyecekti de ne zaman gelecekti. Kafayı yemek üzereydim. Film umurumda bile değildi ama o heyecanlı heyecanlı izliyordu. Ben bu tatlılığı bozup da ne diyecektim ki. Allah'ım bu nasıl bir ikilemdi. Ben nasıl bir ikilemin içine düşmüştüm. Belki teklifimi edersem sevgilim olacaktı ama kabul etmez ise onu kaybedecektim. Ne yapmam gerekiyordu. En ufak bir fikrim yoktu. Filmin bitmesine çok ama çok az kalmıştı. Ya şimdi söyleyecektim ya da hiç. Hadi dedim kendi kendime...

Edit: Hikaye bitmiştir

Beyler eğer yeni bir hikaye yazmamı istiyorsanız bu entry'i şukulayın istemiyorsanız cügüleyin

Ben: Deniz

Deniz: Efendim

Efendim demesiyle, gözleri gözlerime geldi. Cesaretim fıs diye sönmüştü.  Hayır ya şimdi olmazdı, olamazdı. Cesaretim şuan gidemezdi. Konuşamadım, yine dilim tutulmuştu. Gözleri beni sarhoş ediyordu, diyecek bir şey bulamıyordum.

Deniz: Görkem bir şey mi oldu ? 

Demesiyle irkildim. Ne diyecektim, bir şey söylemem lazımdı. Hemen başka bir şey bulmalıydım. 

Deniz: Ama sonra ne ?

Sözümü kesmişti ama iyi ki de kesmişti onun beni böylesine dikkatlice dinlemesi bana daha da cesaret vermişti

Ben: Annen sana ilk seslendiğin de "hadi kızım geç kalıyoruz" seni gördüm gözlerine tutuldum asansör de ilk sesini duydum" bekle" sesine tutuldum bana ilk kez güldün Gamzene ve gülüşüne tutuldum her sabah senin için seni görmek için uyanmaya başladım artık iğrenç bir sabah olarak değil de bugün yine onu göreceğim diye uyanıyordum. Seninle vakit geçirmek seninle konuşmak beni mutlu ediyordu. Sen gittiğin de üstüme bir yalnızlık çöküyordu sen geldiğin de hayat yeniden başlıyordu. Sana bunu bir çok kez söylemek istedim ama cesaret edemedim bunun adı ne bilmiyorum ama ben seni seviyorum sabah benimle güne başlayıp akşam gününü benimle bitirmek ister misin ? Benimle zaman geçirip elimi tutmak ister misin ? Benimle çıkar Mısın ?

Beyler kahvaltı yapıp geliyorum

Film bitmişti. Bitmişti bitmesine ama ben de bitmiştim. Teklifimi edemeden film bitmişti. Mutsuzdum, onun yüzü gülüyordu ama benim suratım asıktı. Belli etmemeliydim yoksa benimle gezmek istemiyor düşüncesine kapılabilirdi. Ben onunla gezmeyi her şeyden herkesten çok istemiyordum ama iki arkadaş olarak değil iki sevgili olarak. 

Acaba çok mu şey istiyordum ? Olmayacak hayaller mi kuruyordum ? Bu korku, bu kaybetme korkusu neydi ? Bu yaşadığım, içinde bulunduğum durum neydi ? Aşk mıydı bunun adı...

Garip bir sessizlik oluştu sanki hava akışı durmuştu. Sessizlik içimi yiyip bitiriyordu hadi artık bir cevap ver diyordum içimden...

Deniz: Şey Görkem aslında benim biraz düşünmem lazım.

Düşünmem lazım... evet dememişti üzülmüştüm hatta yıkılmıştım demek ki benden hoşlanmıyordu ama hayır da dememişti belki de kendimi teselli etmek için böyle diyordum ama hayır da dememişti bir umut vardı sanki yine hayal dünyama dalıp denizi unutmuştum

Deniz: Tekrar görüşürüz

Ben: Gö-görüşürüz

Yüzüne bile bakamadan kapıya doğru yöneldim. Kapının kilidini açarken o çoktan açmıştı kapının kapanış sesini duyarken o sesi bastıran bir ses duydum.

Deniz: Görkem

Arkama döndüm ve kapının arasından çıkardığı başını gördüm cevap vermeme bile fırsat vermeden

Deniz: Bende seni seviyorum

Seninle vakit geçirmek güzel mi demişti ? Ben mi yanlış duymuştum. işte aradığım adım buydu Deniz benimle vakit geçirmeyi güzel buluyordu evet evet güzel buluyordu sessizliğimi dalmışlığımı ve içten içe kendimle konuşmamı yine o bozmuştu.

Deniz : O zaman görüşürüz

işte gidiyordu yine ben hiçbir şey demeden yine cesaretsizliğimin arkasına sığınırken gidiyordu. Birazdan kapısını kapatacaktı ve ben yine söyleyemediğim için kendi kendimi bitirecektim. Artık buna bir dur demeliydim yoksa bunun bir sonu olmayacaktı.

Olur dememle denizin yüzü düşmesi bir olmuştu. O güldüğün de çıkan muhteşem gamzelerin yerini somurtkan bir yüz ifadesi almıştı. Olur neydi lan sanki kızla vakit geçirmeyi istemiyormuş gibi. içimden kendi kendime küfür edişlerimi durduramıyordum. Her şeyi her planı bir çırpıda mahvetmiştim. Salondan çıktıktan sonra taksiye binip eve döndük. Kapının önüne geldiğimiz de bana doğru dönüp ;

Deniz : Bugün için teşekkür ederim

Ben: Geldiğin için ben teşekkür ederim

Deniz : Seninle vakit geçirmek güzel

Deniz: Görkem bir şey mi oldu ? 

Demesiyle irkildim. Ne diyecektim, bir şey söylemem lazımdı. Hemen başka bir şey bulmalıydım. 

Ben: Beğendin mi filmi ? 

Deniz: Evet ama daha bitmedi

Ben: Haklısın

Ne kadar uyumaya çalışsam da uyuyamıyordum. Onu düşünmekten beni sevdiğini düşünmekten uyuyamıyordum. Düşünceler beynimi tırmalarken uyuyakaldım

Dıt dıt dıt... alarmın sesiyle uyandım dün akşamı hafızamdan geçirdikten sonra bugünün büyük gün olduğunu hatırladım. Elimi yüzümü yıkadım, dişlerimi fırçalayıp kahvaltı yaptım, üstümü giyindim. Saatime baktım her şeyi çok çabuk yapmıştım zaman geçmemişti ve daha erkendi. Evin içinde daraldığını için aşağıda bekleyeyim diye düşündüm. Kapıya doğru yöneldim, kapıyı açtım ve karşımdaydı. Bugün o da erken çıkmıştı. Annesi de yanındaydı

Beyler kaç kişi burada ses verin ona göre yazayım

Neden böyle oluyordu. Planlarımı yapıp her şeyi uygulayacağım zaman neden birdenbire cesaretim kayboluyordu, acaba söyleyemeyecek miydim ? Acaba hiçbir zaman cesaretim olmayacak mıydı ? Beynim sadece bu konuya odaklanmışken Denizin sesiyle kendime geldim;

Deniz : Görkem neyin var

Şimdi ne diyecektim ? Ben sana çıkma teklifi edecektim senden hoşlanıyorum ama bir türlü cesaret edemiyorum mu diyecektim çok saçma olurdu

Ben : Yok ya biraz başım ağrıyor

Deniz : O zaman eve gidelim

Ben : Olur

Ben: Deniz

Deniz: Efendim

Ben: Sözümü kesmeden sadece dinle tamam mı ?

Deniz: Tamam

Ben: Siz buraya ilk tanıştığınız da ben eski sevgilimin acısını çekiyordum onun boşluğun da onun kırılmışlığın da yaşam mücadelesi veriyordum her sabah yine iğrenç ( tak ) gibi bir sabaha uyandım diye yakınıyordum günlerim bilgisayar başında oyun oynamakla geçiyordu yeni bir sabaha uyanmak içimden gelmiyordu. Ama sonra...

Susmuştum, konuşmak gelmiyordu içimden, tek kelime bile etmek istemiyordum. Tüm hayallerimi , tüm yaşamak istediklerimi berbat etmiştim. iyi tak yapmıştım. Lanet okuyordum kendime. içten içe sinirliydim, kime sinirliydim ? Kendime mi ? Başka sinirlenecek biri yoktu ki orta da. Her şey kendi ellerimle berbat etmiştim. Biri veya başkası değil ben yapmıştım. Belki de onu sonsuza kadar kaybetmiştim. Buna dayanabilir miydim? Bilmiyordum, hiçbir şey bilmiyordum. Şuan şu dakika hiçbir şey bilmiyordum. Ölmek istiyordum. Kalbim dursun, bir daha atmasın, gelsin bir araba çarpsın istiyordum.

Beyler ilk entry şuku ya da cügü atın da üste çıksın

Hiç düşünmeden sarıldım. Sımsıkı sarıldım. Kemiklerini kırarcasına sarıldım. Yavaş yavaş elleri belime doğru gitti ve o da sarıldı. Asansör gelmişti ama umurunuzda bile değildi. Bir an öhö diye bir ses ile toparlandık alt komşularımız asansörü bekliyorlarmış utandık, kızardık hızlı hızlı çıktık. Gülüyorduk ama bir miktar korkuyorduk. Bu yaşlıların ağızları açıldımı susmazlardı , denizin annesine söylerler diye düşünüyorduk. O düşünceyi kafamızdan atıp keyfimize bakmalıydık.

Burada Mısınız beyler ?

Beyler hazır partlarım bitti o yüzden yazıp yazıp atıyorum

Ben : Günaydın Ümran teyze

Ümran T. : Günaydın evladım

Ayakkabımı yavaş yavaş giyerek denizle aynı anda asansöre binmeyi sağladım. Asansöre beraber bindik ve aşağıya inmeye başladık. içeri de rahatsız edici bir sessizlik vardı. Sanki dilim tutulmuşcasına konuşamıyordum, sesim çıkmıyordu. Her zaman sessizliği bozan o olmuştu ama bu sefer hiç de öyle olacakmış gibi değildi. Yavaş yavaş iniyorduk 5.kat 4 3 2 ... artık sessizliği bozmalıydım