bugün aklımdan geçen garip düşünceler

sabah tuvalete girmiştim ve az önce işemek için girdiğimde sabah bıraktığım emanetin yerinde durduğunu gördüm.
ya dıbına koyayım o kadar su dökmeme sifon çekmeme rağmen bir türlü gitmedi resmen ikimizin arasında bi savaş olduğunu düşündüm ve bazı zaman sıçtığımız takların ruhu ya da kişiliği olabileceğini düşündüm. yoksa neden gitmesin ki? 10 dakika uğraştım ulan.."takun yerinde olsam" diye düşündüm sonra..ben olsam, ben de tanrının var olmamı istediği için geldiğim o dünyadan, o delikten öylece gitmek istemezdim, savaşırdım.
bunu düşünürken bir yandan da "olm ne tanrısı lan sen yaptın onu o senin ürünün ne saçmalıyorsun" diye düşündüm ve azimle yolcu ettim takumu, sinirlerimi bozdu dıbına koyayım.

tüm bunlar yaşandıktan sonra bir daha benden ayrılan hiç bir sevdiğimin arkasından su dökmeyecem dedim, su dökenlere de "ben tak muyum da lan" diye sormayı düşünüyorum.
öyle.. şimdilik bu kadar.

http://inciswf.com/gy.swf

zaman geçtikçe değişen diğer insanlarla beraber değiştiğimi, omurgasızlaşma yolunda emin adımlarla yürüdüğümü düşünüyorum bilmem neden, acayip rahatsız edici lan.
belki sadece sanıyorumdur bilmiyorum ama içimi kemiren bu şeyden bir an önce kurtulmam gerek.

yaşamak için bir sebebe ihtiyacı var mıdır insanın?
insanın da değil, herhangi bir şeyin.
sebepler olmazsa olmazımız mıdır?
yaşamak için yaşanmaz mı hiç dıbına koyayım?

boş paranoya bu, her yüzü eşit damalı bi zarı sallayıp olmayanın geleceğini düşünmek gibi.
mide bulantısı da beyin bulantısı da iğrenç.
insanlar da.

çok yoruldum.

öyle..

eskilerimi kurcalıyordum ki

"Bilmem ki ne demeli…
Ne kıtlığım kaldı ne de kış…ve kurak bir çölün ortasında en kısır kumdan daha kısır…

kayboluş

Gözlerim ağır geliyor yuvalarına ve sağır olmaktansa ölmeyi yeğlerim, söylemiş miydim bunu?

Bi parça çalıyor…nasıl bir frekans, nasıl bir kaos anlayamadan; içimi saran, ezen buzların parçalandığı fikrine kapılıyorum ve çölün ortasında bir çay ve çayın ortasında bir salın üstünde buluyorum kendimi…sırt üstü uzanmış ve gökyüzü sahra…yıldızlar, kum taneleri gibi doluyor gözüme, gözlerim doluyor ama uyanamıyorum."

demişim çok zaman önce, okuyunca ne dinledim de yazdım diye düşündüm, bulamadım.

bu da garip değil sanırım ama bunu burada görmek istemem garip kısmen.

öyle..

bende son günlerde tuvaletten çıkarken hadi görüşürüz diyorum panpa, hep yalnızlık bunlar..

sorunlu bi insanım ve sorunlu olan başka bi insan ile dialog halindeyken şunu fark ettim:
ağzımız aynı dili konuşuyor olmasına rağmen algılarımızın farklı çalışmasından ötürü sürekli bi huzursuzluk, gerginlik modunda olduğumu, aslında birine bir şey anlatırken bu şeyi kendi bildiğim gibi değil de onun benim istediğim gibi görebileceği şekilde anlatmam gerektiğini vs. vs.
"bir lisan, bir insan" sözü geldi aklıma bunların ardından ve bunun aslında böyle değil de "her insan ayrı bir lisan" şeklinde olması gerektiğini düşündüm.
gerçekten de karşımdaki her insan için ayrı bi dil kullanmam gerektiğini düşünmek inanılmaz derece yorucu, uyuyan insanları seviyorum bu yüzden, uyumayı da.
öyle..

kanatlarım olsa nasıl olurdu diye düşünüyordum
sonra kanadı olan hiç bir varlığın sırtüstü yatamadığını fark ettim
sırtüstü yatamazsam göğü de tavanımı da izleyemem değil mi?
ama uçabilirim, en azından göğe doğru.
eğlenceli olabilirdi bu cidden ama sırtüstü uzanabilmek vazgeçebileceğim bir şey değil sanırım. cidden çok kararsızım.

öyle..

https://soundcloud.com/ko...di?in=komodor/sets/1-up-1

bir zaman bunu dinleyip hüzünlenmek istemiyorum, bu garip değil kabul ama gibimde değil.. istemiyorum.

öyle..

dışarıda kocaman bi boşluğa asılı, el işi kağıdından yapılma bi güneş -aydınlatmıyor- , bir kaç ay ve bir sürü yıldız vardı son nefeslerini vermiş olan, ben ise düşüyordum evet, gözlerimle gördüğüm son ışık gözlerinde olandı.. elimi uzatsam da dokunamadım yüzüne biliyor musun? daha şimdiden o şaibeli sonu düşünüp elimi gücüm yettiğince uzatıyordum.. uzanamıyordum..özlüyordum..ö..

sonrası ise :

ben : sığmadı.
o : ne karamsar bi cümle yine! neden öyle şeyler yazıyorsun?
ben : ben çıkıyorum.
o : huwm.. sebep?
ben : çünkü
o : "çünkü dedi ve bastırıp içinde ki tıkabasa gerilmiş kırgınlığı pencereyi kapatıp gitti."
o : kabul etmiyorum! etmeme hakkım var, kullanıyorum.
o : riayet edersin - etmezsin, sana bırakıyorum.
ben : peki.
ben : yatağın altına saklanıyorum o halde, bu da biat etmek.
o : kabul!
ben : ben seni çok özledim
ben : ve eğer olacaksa öyle,
o : buradayım.
ben : pencereyi sil, kapıyı da, yatağı da.
ben : karşıma geçip otur, bağdaş kurarak; başka türlüsünü kabul etmiyorum.

...

öyle..

bir kazık ve üç ayrı zincirle esir edilmiş biri ve yarım yamalak bi rüyanın hatırda kalan tek kısmı, maddeleşmiş ama hala yarım.
ve şimdilik anca etimizden sıyrılıp astral boyutta bulabiliyoruz birbirimizi.
binlerce yılın ardından ölememiş, kanatları kırık, gözleri bezgin -yarı uykulu- ve çok bilmiş bakan bir ejderha ve onun en değerli hazinesi.
metamorfozdan hep kötü şeyler mi çıkar anne?
"sen güzelsin" dediğini duydum bir tek..
koynunda uyuyakalmışım, alevli gözleri saçlarımı okşarken.

-hadi biraz daha sevişelim, terbiyeye ihtiyacı var ruhumun.-

gerçekliğe uyanmak ne iğrenç..
gerçeklik..
yok öyle bir şey!
kaçmalıyım.

öyle..

sa

çok garip yahu
insan ırkı: popülasyonu durdurulamıyor, yok ediyor, zaman geçtikçe çok garip şeyler üretiyor, aya çıkıyor, evrene açılıyor vs. ama gel gör ki diğer hayvanlar gibi kendine has bi uyku durumu yok!
yok dıbına koyayım yahu, kendi kolunun üzerine uyuyakalırsan kolun ağırır, boynunu çevirip kafanı bi yerine yaslayamazsın, ayaklarını sarkıtarak uyusan bacakların uyuşur vs. vs.
neden yahu? reva mı bu?
gibeyim öyle adaletsizliği.

öyle..

işten dönüyordum, akşam idi.
dolmuşun camından dışarıyı izlerken üst üste yığılmış binaların bazı odalarının ışıklarının yanmaya başladığını gördüm ve bu bana gündüz uyuyup gece uyanan bi canavarın gözlerini açmasını çağrıştırdı bilmem neden.
sadece bir kısmını gördüğümüz ve binlerce gözü olan kocaman bi canavarın.
insanların kendilerini güvene almak için geceleri evlerine çekilmesi ve gerçekten de güvende olmaları durumu iyice içinden çıkılmaz yapıyor çok garip;
belki de onlar da canavarın birer hücresi haline gelmiştir, korkmasam da tiksindim. sanırım gitmeliyim.
öyle işte..

yazım tarzın bana birini hatırlattı, o da böyle karmaşık cümleler ve kelimelerden mugibi tadında nağmeler çıkarırdı. beni seviyordu herhal ama ona kötü davranıyordum. yetmezmiş gibi ona aşık olduğum insandan bahsediyordum. açıkçası bunu hak etmemişti. şimdi karşısına çıkıp konuşmaya da yüzüm yok, uykum da var. belki daha sonra.

denizin başladığı/bittiği yerde uzanıp yukarıyı izliyordum, dolunay var.
uzun zamandır odamın tavanı olsun, güneş olsun, ay ya da yıldızlar olsun; sık sık elimi yukarı doğru kaldırıp parmaklarımı açarak beklediğim olur, bunu yapmayı seviyorum.
bunu yaptığım zamanların birinde, yanımdan geçen biri "yakalamaya mı çalışıyorsun?" diye sordu bilmem neden, komikti.
az önce de yaptım aynısını ve aklımdan şu geçti:
onlar da ellerini uzatıp elimi tutsa ya
gökyüzü dostum, çok yüksek..

öyle..

suku panpa aynı duyguları yasıyorz

tanışmamızın üstünden bir yıl geçmiş oldu bugün
ne kadar taktan, lağımvari olsa da insanın hayatı bunu çekilir kılan birilerinin olması ne güzel lan.
uzak da olsa önemli değil amk
çay alıp balkona çıkayım, sigara yakayım yüzünü gökyüzüne yayıp.
müziğimiz yine heavy horses hadi..

canım şarap çekiyor ama alacak param yok
böyle olmasının sebebi de benim sanırım
bu pek garip değil ama öyle..

http://www.youtube.com/watch?v=jTVYY-P0o3I

http://inciswf.com/1297462008.swf

okumadım