anlatılabilecek veya anlatmak istediğim anılarımı derliyorum.
Bu 3. başlık açışım. Eğer bu da okunmazsa daha da uğraşmam

En arkadaki bin benim bu arada. Nereye gidiyoruz ki biz orda ? Ben yukarıya bakıyorum. Peki orada ne var ? Neyse orası Balıkesir/Akçay. Yani oranın içinde bir yer. Koordinat mı vereyim ? Ne istiyorsunuz ?
Arkadaki bin benim, bir önümdeki Dubai prensi ağabeyim, En öndeki Harley Davidson süren arkadaş'da kuzenim. Sanırım o sırada fizyolojik ve patolojik sarılıklar hakkında konuşuyorduk.

Bu arada eğer bu başlığı takip edecekseniz çok bir şey beklemeyin. Altı üstü 5,670 günlük bir hayat. Şöyle bir baktığında Lost'ta ki Fransız kadın daha uzun süredir adada mahsur kalmıştı.

Neyse anılara başlıyayım. Zaten az buçuk bişi hatırlıyorum.
Bağcılar'da bir aile binamız vardı. Yani ilk başlarda biz zemin katta, dayımlar ve dedemler en üst katta ayrı dairelerde. Bir süre sonra dedemler dayımlara taşındı, biz de dedemlerin evine.
Biz sokakta ben, kuzenim, ağabeyim ve arada sırada Olcay ve Tayfun adında iki kardeşle takılıyorduk. O sıralar çatapat çok modaydı, herkes patlatıyordu. Çok sinir bir sesi vardı onun. Ne saçma bir şeydi o ya?

Bizim binanın yanında bi arsa vardı. Sürekli orada oynardık. Yeri kazardık, top oynardık, ona buna laf eder saklanırdık. Bir gün ben, big brother, kuzenim ve yunus emre adındaki son derece bin bakkalın oğlu ile birlikte ordayız. Biz yunus emre'den haz etmezdik. Çocuk ayaklı binti. Arsanın arkasında binalar var. Biz o binaların birinden bu tarafa doğru bakan tahminen liseli, hafif kilolu bir çocuk gördük. Yunus bini çocuğa sövmeye başladı. zütünde kurt mu var yavşak ? Niye sövüyorsun çocuğa ? O çocuk mu çıkartacak o kurdu oradan ? Ağabeyimde sövmeye başladı. Kuzen sövüyor mu, sövmüyor mu hatırlamıyorum. 5-10 dakika sonra çocuk geldi. indi aşağıya konuşmaya başladı. Yunus bini "Benim çişim geldi bakmayın buraya" diyip bi köşeye geçti. Yemin ediyorum tam şerefsiz bu çocuk. Ben de o sırada ne yapacağımı düşünüyorum. Nasıl kurtulacağım bu ayının elinden? Çıktım öne "Abi ben küfür etmedim sana. Ben gidebilir miyim ?"dedim. Çocuk kafasını sokağa geriye attı git dercesine. Ben fırladım hemen, eve gittim. Anneme anlattım olanları tabi hemen, sonuçta ben bir ajanım! Bizim bir pencere o arsaya bakıyordu, annem ordan çocuğu azarladı. Herkes evine dağıldı.
Not: Ben bu Yunus'u hiç sevmiyordum

Bizim sokaktaki çocuğun biri ben 10da ki Gwene aşıktı. Çizgi filme aşık olunur mu lan hiç? Çocuğun mürekkep mi olacak ? Çizerek mi uzatacaksın çocuğu ?

Bu arada anlatacaklarım kronolojik sırayla olmayacak. Günlükten mi geçiyorum sanki ?

Ailem sürekli beni babannemlere bırakıyordu. Bazen aralarından ağlaya ağlaya sokağın sonuna kadar koşuyordum. Caddeye çıkınca geri dönüyordum. Bir gün ben yine oradayken ağabeyime araba çarpmış. Bacağına platin taktılar.
Herhalde kontrol edeceklerdi bacağını tam olarak hatırlamıyorum, ben de hastanedeydim. Kimi görsem beğenirsiniz? Şahsen ben Matthew Perry'yi gormeyi isterdim. Ama onun yerine Survivor'a katılan, Lost dizisindeki Hugo'ya benzeyen adamı gördüm. Sadece uzaktan baktım. Keşke "dombili" diye bağırsaymışım. Daha güzel olurmuş.
Not:O zamanlar çok sıkılıyordum. Şimdi biraz daha azaldı

Annem bir gün geldi yanıma -Kalk okula gidiyoruz- dedi.
Hayırdır ? Ne gerek var şimdi buna ? Evin iq seviyesini mi düşürüyorum ben ?
Neyse zorla zütürdü beni okula. Ağabeyimin eski önlüklerini giydirdi. Bari yeni önlük alın da hevesim açılsın.
1-D. Girdim sınıfa Selamün Aleyküm, Aleyküm Selam işte. Dediler Allah kurtarsın, dedim Allah varsa bizim burada ne işimiz var. Şukular şelale tabi hemen. Şaka bir yana annemin yanımda olmaması koymamıştı. Zamanında annem yanımda yok diye ağlamıştım zaten.
Teneffüs zili çaldı. Ben ne yapacağımı bilmiyordum. Herkes kudurdu tabi. Beyler abartmıyorum, veletlerin çıkardığı ses jetlerde yok. Kulağım acımaya başlamıştı. Birden ağlamaya başladım, kendimi tutamıyordum. Yine bir zil çaldı, dedim ne takum oldu gene. Öğretmen geldi herkes yerine oturdu ama ben ayağa kalktım. Sonra kimse fark etmeden yerime oturdum. Hayat bilgisinde öğretmen girince ayağa kalkıyorlardı, onlardan özenmiştim. Tabi ben o sırada hala ağlıyorum, şoktayım hala. Öğretmen yanına çağırdı. Dedi hayırdır ? Hocam bunlar çok ses çıkartıyo bizimki de kafa. Hoca birine el kol yaptı, Ferhat gel yavrum buraya dedi. Tahminimce 1 metreden daha kısa bi lavuk geldi. Hoca sen Petiböre göz kulak ol dedi. Sanırsın Ferhat buranın yetkilisi aq. Zoruma gitti ama bozuntuya vermedim. Biz bu binle arkadaş olduk, ya da ben öyle sanıyordum

Ben 1. sınıf boyunca okula geç başladığımı sanıyordum. Her yeni harfe geçtiğimizde hoca kursa gidenlere ilk önce soruyordu. Ben bu harfi daha önceden öğrendiklerini sanıp geriliyordum. Bu arada ilk okulda, 200 gün okula gidiliyorsa ben 100 gün gitmiştim. Fakat okumayı ilk öğrenenler arasında vardım. Ben evden okula ekmek arası filan zütürmezdim. Bir tane bisküvi bir tane meyve suyu. O bisküvilerin yarısını nedense Ferhata verirdim. Eğer eşit bölünmezse 1 tanesini başkasına verirdim. Neden bilmiyorum.
Bu arada 1. sınıfın ilk döneminin yarısına kadar çişim gelince öğretmene söylemezdim. Yanımda oturan çocuk kıvrandığımı görünce
Hocam Petibörün çişi gelmiş derdi öyle giderdim. Ne utangaçmışım beğ.

2. Sınıfta bizim okul tadilata girdi bizi başka yere attılar. Ücretsiz servis ile gidip geliyorduk. Bir keresinde annem beni bırakırken servise girdi. Geç gittiğimiz için yer kalmamıştı. Annem arkadan birilerini kaldırıp beni oraya oturttu. Hayatımın en utanç dolu anıydı.
Hoşlandığım bir kız vardı okulda. Nursel. Bir keresinde öğretmen sayesinde istiklal marşı okunurken elimi tutmuştu. Neyse ki o zamanlar elizabeti bilmiyordum. Herhalde sabaha kadar tuttuğu elimle elizabet yapardım.
Birde bizim yandaki caddede oturan kız vardı. Aramızda bina var yani. Ondan sürekli ödev alırdım. Sürekli okula gitmediğimi düşürsek bu kız sayesinde ilk okulu adam akıllı tamamladım. Adı sanırım Zişandı. Sürekli türkü söylerdi sınıfta. Sesi güzeldi zillinin.

Oha lan böyle bir başlığım varmış. Yazacak o kadar çok şeyim vardı yauv