adamlıktı ulan
babamın dibe vurduğu bir dönemdi tabi ailece dibe vurmuştuk.bir gün dışarı bir arkadaşımın yanına çıkıyordum.ben birazdan gelirim dedim babam o ara elini yavaştan cebine doğru uzattı ama yok yani meteliği yok biliyorum. yüzüme baktı kaş göz yaptı 'hani çıkıyonda ne gibime çıkıyon rezil olma paran var mı gibik' diyo.

tabi laf etmesine fırsat vermedim daha doğrusu elini tamemen cebine sokmasına fırsat vermeden 'baba var param' dedim. çünkü o eli cebine gitse gittiği gibi boş çıkacak.ama o benim karşımda yıkılmamak baba figürünü zedelememek için o hareketi yapmak zorunda hissetti kendini. işte tam da burda babamın kendi gibi adamlık mirası devreye girdi. çünkü beni o şekilde yetiştirmeseydi ben orda 'baboş ateşle bi yirmilik deseydim' o adamı oracıkta öldürürdüm.

ya o benim 'baba param var' diyeceğimi bildiğinden yine de son bi hamleyle yeltendi ya da ben soracağını bildiğimden kendimi 'var baba' demeye hazırlamıştım bilmiyorum ama bıraktığı miras bi ömür yeter heralde bana.

sağol be baba paramızı yine çalışıp kazanırızda bu bıraktığını kazanamazdım ben. alın teri değil bu bıraktığın baba yadigarı.

tiyatro değil be olm hayatın gerçekleri bizler sürekli fedakarlık yapmak zorunda olan adamlarız