Pişmanlıklar. Bi anlık hevesler...

Rizörvıd

Rez bakılır

Rez bakarım boş zamanımda

Beyler yeni başlık açıyorum, orada yavaştan bir rez alın başlayacağım. Bu çok daha uzun bir hikaye, kısa kesmeden tamdıbını anlatmak istiyorum.

(bkz: #205519411)

Bekliyoruz cok bekletme

yeni hikayelerini bekliyoruz panpa, harika yaziyorsun

Başka hikayelerim var dostlar, birkaç parazit hariç paylaşmak isteyenler olursa anlatacağım.
Ciddi pgibolojik sorunlarım vardı, şimdilerde büyük oranda atlattım. Bu anlatacaklarımın tabi ki büyük etkileri oldu hem o problemlerin oluşmasında, hem de atlatabilmem de.

bittimi rez

ARTIK gibiŞ HiKAYELERi BiLE SEViNÇTEN AĞLATIYOR HiKAYE YAZIN ULAN YAZIN YAZIN ŞEREFSiZLEEER 😢

Bunu benimle paylaşanlara teşekkür ederim. Ben bu pişmanlığımı anlatmak istedim. Yukarıda bazı binler ciks hikayesi falan filan demişler, ancak o yaz ilkayla ben en az 30 kere buluştuk, 30 kere gibiştik, gibmediğim deliği kalmadı. Ben tek sahnede geçtim o olayı. Osbir çekenlere helal-i hoş olsun, pişmanlığımı paylaşanlara selam olsun

Rezervasyon

kardeş daha önce ilkay ablayı kim zikmiş??

insan onları bir sorar niye bu yollara düşmüş olm ne bicim şerefsizsin lan sen.

Bi de dar mıydı kanka? nerdeyse 40 yaşında karı mk motoring katkılı motor gibi olmuştur o iş yerinde vs vs

O an hayat dursun istedim beyler, ya da öleyim istedim. Bu an hiç yaşanmasın istedim. Söylediklerini idrak etmeye çalışıyordum. Ev-le-ne-ce-ğim. Yaşı gelmiş geçiyordu. Bizim evlenmemiz zaten olanaksızdı. Onu hala sevdiğimi hissettim, ancak ona bu kötülüğü yapamazdım. Gerçekçi olursak eğer, kısmetini beğendiysen evlenmelisin. Bizim bir geleceğimiz yok farkında mısın ? dedim. Seni hiç unutmayacağım, hep seveceğim…
Yalan söyledim beyler. Özür dilerim. Aslında hiçbir şey hissetmedim. Öyle bir huur çocuğu ve karaktersizim ki o yaşadığım tüm heyecan bitmiş ve onunla ayrılmışız ayrılmamışız o evlenmiş yada evlenmemiş, son sanşı ilk şansı gibimde bile olmadı. içimde zerre bir kıpırtı olmadı.
+ Kısmetini beğendiysen evlen.
- Allah senin belanı versin.
Belki de verdi, ya da verecek. Bu ilkay’la son konuşmamız oldu. Daha sonra annemlerden haber aldım, kısmetiyle evlenmeye karar vermişler. Aylar sonra sarhoşken aklıma geldi, aradım.. Telefonunu değiştirmiş. Düğüne tabi ki onur konuğu olarak davetliyiz. Ben gitmedim. Gidemedim. Bizimkilere 80 tane yalan uydurdum, babamdan küfür bile yedim. Ama gidemedim. Daha sonra ilkay’ın kardeşleri de evlendi, onlara da gitmedim. Sanırım yaşım ilerledikçe utanma katsayımda artış olmuş. Normal ve gururlu bir adamın yapması gerektiği gibi yaptım sanırım. Ya da kendimi avutuyorum.
Bir müddet sonra çocuğu olacağını öğrendim. Yıllar sonra uzaktan aldığım bu haber beni gerçekten sevindirdi. Ancak çocuk doğduktan sonra aldığım haber beni paramparça etti.

Çocuğa benim adımı vermişler.

Hayat seçtiklerimizden mi ibaretsin, yoksa bizi mecbur mu bırakıyorsun ?

Bir gün ilkay beni aradı, açmadım. Bir daha aradı, sonra bir daha ve bir daha. Sonunda açtım.
- Ne oluyor ?
+ Ne ne oluyor ?
- Neden konuşmuyorsun, yazmıyorsun ? Yanlış bir şey mi yaptım ?
+ Yoo, hayır. Ancak müsait olmuyorum.
- Bak babaanne, eğer istemiyorsan artık söyle, anlarım. Ama bana böyle davranma, vaktimi çalma, köpek gibi oldum peşinde.. Bir talibim var. Eğer beni istemiyorsan, ben evleneceğim. Bu belki de benim son şansım..

Ben üniversiteye döndükten sonra ister istemez günlük alışkanlıklarım ve ilgi alanlarım tekrar değişti. Arakdaşlarla takılıyor, yine esrar partileri veriyor ve düzenli gibiştiğim kızlarla ilişkim devam ediyordu. Başlarda gibişirken gözlerimi kapatıyor ilkayı hayal ediyordum, onu gibtiğimi düşünüyordum , bu tatmin seviyemi arttırıyordu. Ancak bir süre sonra bunu yapmaya da ihtiyac duymadım. Fransız dilinden bir kıza vurulmuştum. Sarışın, uzun boylu bir afetti. Kantinde kesişiyor, uzun bakışmaların sonunu bir tebessüm alıyordu. işte ben böyle aşağılık bir adamım. Maymun iştahlı, bencil, umursamaz ve gamsız. Bir süre sonra ilkayın mesajlarına geç cevap vermeye başladım, hatta bazen bir iki gün sonra dönüyordum. Telefonlarını açmamaya başladım, hep bir bahane buldum. Yanlızken bile, şuan arkadaşlar var, şimdi derse giricem diyip başımdan savuşturuyordum. ilkay bir terslik olduğunu tabiki anlıyordu. Bu süreçte ise biz Deniz’le aşkın doruklarını yaşıyor, yaptığımız küçük bir kavganın ben 3 gün ızdırabını çekiyordum.

Hadi amk bekliyoz yaz şunu

yok çok serseriymiş de yok filoloji kazanmış da. good will hunting mi çekiyoruz huur evladı? bu huur çocuğuna cesaret verip rezerved yazan ne kadar ilkokullu, liseli, ergen irisi huur evladı varsa onların da anasını gibeyim.

Ağustos ayının sonlarına yaklaşmıştık, ve benim birkaç haftam kalmıştı dönmek için. O gecenin sabahı güne ilkay’ın mesajıyla uyandım. “Günaydın erkeğim”
Bir gün ilkay’ın erkeği olabileceğim hiç aklıma gelmezdi. Ama uyandığım bu yeni günde, dün kadar azgın değildim ve yaşadıklarımızla ilgili içimde burukluk vardı.. Hafiften pişmanlık. “Günaydın kadınım” diye cevap yazdım. Yarım saat sonra aradı, köye gidiyorlarmış. Ahmet amcanın bir yakını evleniyormuş. Fethiye’de de evleri var bir müddet kalacaklarmış. insanın bazı durumlarda gereksiz yaşadığı acılar var. Şiddeti çok fazla olan, ancak dışarıdan sebebine bakınca çok saçma gelen.. Öyle bir acı hissettim. Elimden hiçbir şey gelmemesi acımı daha da arttırıyordu.
Üniversiteye geri dönene kadar günlük mesajlaşıyor, telefonda konuşuyorduk. Tam liseli aşıklara dönmüştük. Babam durumu fark etti, hatta bir iki espri bile yaptı kız mevzusuna.. Tabi nerden bilsin 45 yıllık dostunun kızı olduğunu..

Okulu hiç sevmedim, yıllarca sevemedim. Başarısız bir öğrenci de değildim aslında, ama matematik sınavından 4 aldım diye yarım saat dayak yediğim bu düzeni sevmiyor, hatta nefret ediyordum.
Lisede asla çalışan bir öğrenci olmadım. Sorunlu bir tip bile sayılırdım. Dil bölümü okuyor, hafta sonları dahil iş çıktıkça ekstra denilen işlere gidiyor, otellerde çalışıyordum. Bu ingilizcemi çok geliştirmemi sağladı, ancak yine de okulda sorunlu bir tiptim.
Süper lisede okudum ben, ancak okulun ilk gününden son gününe kadar iliklerime kadar hissettiğim bir şey vardı, ben oraya ait değildim. Birisinin hakkını gasp ediyordum sanki. Bir insan kendinden nefret ederek kaç sene yaşayabilir baylar ? Benim tam 12 senem kendimden nefret ederek geçti.

Öfke bir yüktür. Hayat sürekli kızgın yaşanmayacak kadar kısadır, buna kesinlikle değmez.