O yıl ölmeyi beklediğim yıldı aslında. 53. Doğum günümü tıpkı diğer günlerim gibi geçirmiş, tüm gün insanların saçma sapan dertlerini dinlemiştim. Yine de bugünün doğum günüm olması bana ölümlü olduğumu hatırlattı. Başarılıydım. Yani ben öyle umuyordum. Artık insanları dinlemek canımı sıkmaya başladıysa da doğum günüm bile olsa onlara yardım etmeyi tercih ediyordum. Asistanım son hastayı içeriye almam için bana haber vermişti. Derken zil çalmıştı ve bugünün son hastası ile uzun bir konuşmadan sonra rutinim bitmişti. Saat 6ya geliyordu. Yorgun vücudum ile biraz yanlız kalmayı istiyordum. Tavana dalmış zihnimi dinliyordum. Beklenmedik bi sekilde aniden zil çalmıştı. Biraz irkildim ve çok şaşırdım. Çünkü Asistanım bana haber vermeden kimse bugüne kadar zile basmamıştı. Ayrıca zile birinin dokunması için önce Asistanımın ofisini geçmesi gerekiyordu. Ayağa kalktım ve kapımı aralayarak açtım. Buyrun dedim fakat kimse yoktu. Etrafa biraz göz gezdirdikten sonra tekli koltuğun üstünde duran o zarfı gördüm. Tedirgin olmaya başladım. Asistanıma seslendim fakat bana cevap vermiyordu. Ofisine baktım kimse yoktu. Biraz daha tedirgin olmaya başladım. Hemen odama girdim kapımı kapattım. Zarfı elime aldım. Üstünde ismim yazıyordu.