içeri girip 4 adım ileri ve 1 adım sağa gittiğimde sağ omzumun hizasında yarım kol uzaklıkta olurdu benden. Ne duvar oradaydı, ne de düğme. Kollarımı açıp yavaşça etrafımda gezdirirken hiçbir şeye dokunamayışım beni daha büyük bir paniğe sürükledi. Cebimden çakmağımı çıkarıp karanlığa doğru çaktım. Çakmağın aleviyle ancak ellerimi görebiliyordum. Çakmağı ileri uzatarak yavaşça ilerlemeye başladım. Yavaşça bir adım. Bir adım daha. Belki bir yarım adım daha? Elimi yakmaya başlayan çakmağı düzeltil tekrar çaktım ve adımlarıma devam ettim. Daha da hızlandım. 10 adım, 15 adım derken koşmaya başladım. Hâliyle çakmak da söndü. Her adımımda daha çok korkuyor ve daha da hızlanıyordum. Yorulana kadar devam ettim. Yere oturup bu işe bi anlam vermi denerken çoktan yarım saat boyunca biraz ileri, biraz sağa, biraz sola ama asla geri olmayacak şekilde koşmuş ve giderek artan korkup bir andan sonra merağa dönüşmeye başlamıştı...