Başlığın içine sıçtım ama devam ediyorum;
Babamı aldıkları zamadan birkaç saat önce halamlar misafirliğe gelmişlerdi. Olaydan sonraki gün annem ne yapacağını bilemediği için halamı aradı ve durumu anlattı. Yatağımdan bu telefon görüşmesi sesiyle uyandım. Annem telefonu kapattığında ona ne olduğunu sorduğumda "halanlar gelecek oğlum." Dedi. Halamı çok severdim. Ama hep tutarsız davranışlar sergilerdi, neyse. Saat öğlene gelmek üzereydi halamlar geldiğinde. Ellerinde poşet poşet marketten alınan erzakla girdiler içeriye. Mahçup bir şekilde teşekkür ettim. Birisi bana karşılıksız bir şey verdiği zaman hep mahçup olurum. Salona geçtik. Annem durumu anlatırken sürekli sözünü kesip yatak odasına gidiyordu. Sözde bize fark ettirmemeye yansıtmamaya çalışıyordu üzgünlüğünü. Zavallı kadın bu davranışı onu daha da parçaladı. Hayatımda gördüğüm en iyi oyuncu oldu annem birden bire. Her an gülebiliyordu, ama mecburiyetinden. insanlara karşı güçlü görünmek için gülüyordu. Ama kimse onun içindeki yangınları bilmiyordu. Halamların gelmesinden çok geçmeden dayımlar ve teyzemler geldi. Anladım ki herkesin haberi olmuş. Herkes bir destek olmak için seferberlik ilan etmiş. Dayımla annem karakola gittiler babamı görmeyi umut ederek. Annemle dayım evden ayrıldıktan sonra evde kalan kişiler ben, teyzem, teyzemin oğlu, babaannem, halam kaldı. Babaanmem halamla birlikte gelmişti. Salonda koltukta oturuyorduk halam sağımda oturuyordu. Ben de çaresizlikten sevgilime yazdım. Durumu anlattım. Kendime bir dert ortağı arıyordum. Beni anlayabilecek birisini arıyordum ve sevgilimin beni anlayabileceğini düşündüm. Bana destek olabileceğini düşündüm. Anlattıktan dört gün sonra ayrıldı orası ayrı mesele oraya sonra gelicem. Halam telefonu elimde görünce bana "bırak artık şu oyunları ders çalış biraz." Dedi. Bu cümleyi duyduktan sonra adeta delirdim.