Benim kafamı sürekli kurcalıyor ama hayatın stresinden böyle şeyleri başkalarına pek açamıyor insan, ailemize olan sevgimiz bir ihtiyaç mı? bir bağımlılık mı? bir mecburiyet mi? şimdi okuduğum ünide öğretim görevlisiyim paramı kazanmaya başladım ama kendimi hâlâ özgür bir birey gibi hissedemiyorum, insan tek başına yük almazsa omuzlarına bir süre sonra bir kibrit çöpü kaldırmayacak hale geliyor aileniz sizin yerinize düşünür, sizin yerinize alır, sizin yerinize çevrenizi entegre eder, sizin yerinize ders çalışır, sizin yerinize para kazanır size değer verdiğini söyler ama karneniz kötü geldi mi sanayiye verecem bundan bi halt olmaz işe yaramaz adam der acaba aile sizi bir para gibi faize mi yatırdı geri dönüşümü bekliyor başarılarınızı kendi yaratmış gibi övünmeyi mi? yoksa gerçekten bir birey kazandırıp kendi hayatını yönetmesini mi istiyor?