ben amacın kendisini sorguluyorum. "dünyadaki amaç" dediğinde "dünyada bir amacımız var" düşüncesini ön kabul almış oluyorsun. halbuki öncelikle "amaç diye bir şey var mı? insan hayatında anlam var mı?", bunları sorgulamamız lazım. biz amaçlar ve anlamların ürünü müyüz, yoksa amaçlar ve anlamlar bizim ürünümüz mü? insanların günlük hayatlarında ve ömürleri boyunca yaptıkları yapay işlere, önlerine koydukları yapay hedeflere bakınca bunu daha iyi anlıyoruz.
deniz yosununun amacı var mı? insanın niye olsun? benim 5 sene sonra bulunacağım nokta neden büyük önem arz etsin? bir sınavdan yüksek puan almam neden bir önem taşısın? vs vs... tüm bunlar insanın ürettiği yapay, gerçekte olmayan hedeflerdir. bu "insanın, hayatın amacı" meselesi bence insan denen canlının kendisini evrenin, her şeyin merkezinde görmesinden kaynaklanıyor. halbuki evrenin ücra bir köşesinde savrulup gidiyoruz belki de... büyük ölçekte bakıldığında belki de hiçbir önemimiz, değerimiz yoktur. kendimize kendi penceremizden bakınca önemliymişiz ve bir amaca tabi olmalıymışız gibi geliyor... elimizde bugün, bu an var, başka bir şey yok. amaç ve anlam kargaşası elimizdekinin uçup gitmesine sebep oluyor sadece.