Son bi iki attırıp uyumam lazım.

Böyle böyle derken iyice inançsız bi insan olup çıktım ben. Harbiden hiçbir gibe inanmıyordum beyler. Sevgiye, aşka, yaratıcıya kimseye dıbınakoyayım bi idealim bi hayalim bile yoktu. Bu dıbına koyduğumun dünyasından göçüp gitmeden önce sadece izimi bırakmak istiyordum. Ne bileyim dıbınakoyayım piramit yapsam bile olurdu. En azından dünyada bir izim olurdu. Arkadaşlar cidden ölmüyoruz. insan sadece unutulunca ölüyor. Biri eğer sizi hayatından çıkarıp siz yokmuşsunuz ve hiç olmamışsınız gibi davranırsa bunu çok iyi anlarsınız. Mutfağa geçtim bu düşüncelerle. Bi kahve yaptım. Yaktım bi sigara. Oturdum yine o 30 yıllık kanepeye aldım gitarı elime. Çaldım söyledim kendi kendime ama tatmin olmadım. Sanırım sürekli daha fazlasını istiyordum bu kanaate vardım. Eski sevgililerim geldi aklıma lise anılarım felan. O an farkettim yaşadığım her sene kendime birşeyler katmıştım. Hep değişmiştim ama iyi anlamda. Hiç eksi bulamadım hayatımda hep artıydı. Sanırım ilhamım bitmişti beyler. Şarkı bile yazamaz olmuştum. Almak için binbir türlü taklalar attığım gitarımın suratına bile bakmıyordum artık. Biyerlere gidip tek başıma bir tatil yapmam gerekiyordu ama yalnız olamazdı yinede. Bir hatun bir araba bir köpek. Yazlığa gidiyorsunuz... Hatun yan koltukta uyuyor ayaklarını bacaklarınıza uzatmış, köpek kafasını camdan çıkarmış. Yola bakıyorsunuz iki tarafıda ağaçlarla kaplı dümdüz asfalt. Şaşırmayın. Bildiğiniz asfalt.