neyse, biramı içip bir an önce kalktım. zaten tek kelime konuşmamıştım.ne konuşacaktım amk caddeli kızla. yol boyu kafama takılan şeyler oldu yalnız.ne işi olurdu şeytanla bu hatunun?hem onun yaşı da benden büyük görünmüyordu.ben 15 e yeni girmiştim işte. hadi bizde her yol olurdu da ii aile çocuğunun bizle anı masaya gelmesi bile yanlıştı.

utancımı düşündüm sonra uzun uzun. artık başıma gelen konusunda yapılacak bir şey yoktu, intikam dışında. ama belki artık bu kadar iğrenç görünmeyebilirim diye düşündüm. okulun yolunu tuttum. sınıfta kalmıştım kalmasına ama devam edebiliyordum. devam etme kararı aldım. başka çare gelmiyordu aklıma. şeytan gibi olamazdım. herşeyden nefret ediyordum etmesine de,kendim dışında kimseye zarar vermek huyum değildi amk. muallak değildim, öyle hissetmiyordum ve bir daha olmasına izin veremezdim. belki bir umut okur da iş bulurdum normal insanlar gibi.bu karar beni rahatlattı.bir dahaki okul yılına kadar para bulmak sorundu yalnız. ulan dedim, utanmaya alışkınsın nasıl olsa. kararttım yüzümü o bizim mahallenin en fakirlerini okutan hacının kapıyı çaldım. bayramda gitmiştik bir kere evine, bize hayrına yemek yedirmişti.