ben de anlatıyorum AMK. hemde harfi harfine.

burda çoğu kişi kuzenini, çoğu kişi üvey annesini gibti.
hep trend, hep trend. bunlar yalan dolan yazılar olmasına rağmen trend oldu hep. bende gerçeklerimle trend olacağım. hikâye de gib, sok yoktur. ağırbaşlı bir hikayedir. kah gülüp, kah üzüleceğiniz türden. o yüzden 31 malzemesi arayanlar lütfen hemen gibtir olup gitsin.

hikâyede ki isimler ve mekanlar değiştirilecektir.

lütfen seri part at demeyin, kafamı toplayarak yazacağım tane tane doğruluğu açısından.

şimdiden okuyan, dinleyen herkese teşekkür ederim.

24 ekim 1997 tarihine dönelim, dört yaşında bir bebeyim daha. karapınar trafik kazasının olduğu gündür 24 ekim, annemi babamı ve abimi kaybettiğim kaza.

araştırırsanız 4 yaşında murat isminde bir çocuğun kazadan burnu bile kanamadan kurtulduğu yazar.

o kaza'yı o zamanlar idrak edememiş, sürekli annem babam anım nerde diye ağlarmışım. anneannem bakıyordu bana. ben 9 yaşına gelmiş, yavqş yavaş bir şeyleri idrak ediyordum.

3. sınıfa. geçmiştim, anneannemin ölüm haberiyle 11 yaşıma kadar ağzımı bıçak açmamış, okula felan gitmemiştim. teyzem bakıyordu bana. kendisinin rahminde olan bir sıkıntı dolayısıyla çocuğu olmuyordu.

öz be evladı gibi, ablasından ona kalan son hatıraya gözü gibi bakıyordu.

21 aralık 2004, 2002 den beri konuşmadığım için 2 yıl sonra konuştuğum gündü 21 aralık 2004.