Dakikalar sonra herkes uyanmış, dün kaybettiklerimizi anmadan işlerine koyulmuşlardı. Kimisi bir misina ile balık avlamaya çalışıyor kimisi bir çeşme bir su kalıntısı arıyordu. Doğrusu hayretler içerisindeydim. Çok tuhaf bir olay dönüyordu etrafımdan benim gibi hissiz bir adamın bile ruhu rahat değilken bu insanlar senelerce beraber yaşadıkları insanları hemen unutmuşlardı.

içimden "Orduda bunun eğitimi veriyor olmalılar" diye geçirerek öylece kalakaldım. Şimdi anlıyordum ki insanın en çok değer verdiği şey canıymış daha 24 saat öncesinde canlı canlı yanan insanlar görmeme rağmen olayı akışına bırakmış, sadece sıranın bana gelmesini bekleyerek. Hazırlanan sofraya oturdum.

13 kişi kalmıştık halbuki daha dün sabah ki kahvaltımız 18 kişiyleydi.

Kılçıklı limonsuz az tuzlu iğrenç bir balığı mideye indirdikten sonra kalktık. Alnımın sol üstünde kızıl bir yara vardı. Pıırtılaşan kan zaman zaman sızdırıyor, başımı derin bir ağrı alıyordu.