j.f.k havaalanında misafir salonunda oturmuş amerikanomu içerken ne kadar iğrenç bir insan olduğumu düşünüyordum. sanırım ben de zamanla tıpkı babama hatta babamdan daha beter bir karaktere bürünmüştüm. dışardan insanlar benim ne derece iyi, karakterli, güven duyulan birisi olduğumu düşünüyolardı fakat ben babamın eski karısı ve ailemizi parçalayan bir fahişeye aşık olmuş yetmemiş bir de onu amerikaya davet etmiştim.

karakter anlamında dibe vurmuştum. fakat sonra da düşündüm de etrafımda kaç tane karakterli insan vardı? bu kadar çok huur ve huur çocuğu karakterli bir ereni hakediyor muydu? amerikanın daha ilk günlerinde tanıştığım bianca hemen ertesi sabah başka birisini yatağına atmadı mı? çok uzun zamandan sonra ilk kez güvendiğim kişi olan nergis "lanet olası bir zenci"ye vermedi mi? murat abi? tamam fişek gibi adam. zeki yakışıklı ve başarılı. örnek aldığım bir adam ama o da epey karaktersiz. babamı zaten tanıyorsunuz.

peki ben neden bu kadar karakter yoksunu arasında karakterli ve dik duruşlu kalacaktım ki? kalmalı mıydım? kalırsam bir şeyler kaybeder miydim? yoksa bu bana çok şey mi kazandırırdı? kalmalıydım belki de... etrafa göre değil kendime göre şekillenmeliydim.

yine o 9 yaşındaki erenin tahayyülatına dönmüştüm. kafamda çelişkili birçok düşünce sinüziti artmış bir beyni daha da yoruyordu. kafam patlayacak gibi ağrıyordu. uçağın inmesine daha 1,5 saat vardı. derhal bir ağrı kesici bulmalıydım.