o gece nedensizce zerrin ablayı aramak istedim. central parkın çimlerine oturup onu aradım. telefon 3 defa çaldıktan sonra açıldı.

zerrin abla:yüzüme kapattıktan sonra bir daha aramazsın diye düşünüyordum.

ben:tartışmak için aramadım.

zerrin abla:iyi misin sesin kötü geliyor.

ben:fena değil. senden naber? orada işler nasıl gidiyor?

zerrin abla: burada her şey bıraktığın gibi. ben de öyle. asıl haberler sende. nasıl eğleniyor musun?

ben:pek sayılmaz. yani bambaşka bir yer burası. insanlar farklı.

zerrin abla:üzüldüm senin için ne umutlarla gitmiştim.

ben:...

zerrin abla:...

zerrin abla:özledim seni eren. gerçekten özledim.

ben:şey ne diycem buraya gelmeye ne dersin?

zerrin abla:nereye new yorka mı? yok artık!

ben:yani neden olmasın bi kaç hafta... bilmiyorum gezersin.

zerrin abla:yani hiç düşünmedim. sen gelmemi istediğinden emin misin?

ben:yani değilim aslında ama burası hislerimi değiştirdi sanki bilmiyorum ya karışık işte. tek bildiğim seni çok özlediğim.

zerrin abla:vizeyi alır almaz yanındayım.

o gece aşağı yukarı böyle bir konuşma geçti. diğer konuşmalar çok önemli değil ama napmıştım ben? zaten buraya ondan kaçmak için gelmiştim ama gidip onu da buraya çağırdım. cidden bazen inanılmaz salak olabiliyordum. aklımla değil duygularımla hareket ettiğim zaman hep zararlı çıkıyordum. öyle ya da böyle buraya gelecekti...