Cenaze günü çok kalabalıkltı. birkaç istanbul milletvekili mustafa sarıgül vs. gibi isimler de vardı. babam aslında çok büyük ve zengin bir işadamı falan değildi. biz de zengin değildik. fakat bir iş addıbının rusyada ölmesi siyasilere de malzeme çıkarmıştı..

annem ve zerrin abla yan yana saf tutuyorlardı. ilginç bir tabloydu. herkes çok üzgündü. aldatılmış annem bile. kardeşlerim hüngür hüngür ağlıyorlardı. durumun farkındaydılar.

peki ya ben? neden hiçbir şey hissetmiyordum? bu kadar mı nefret etmiştim ondan? yoksa şokta mıydım hala? zerrin ablaya bir kaş bakış attım ama benimle göz göze gelmemeye özellikle çalışır gibiydi. cenazeyi omuzladım. hala bir şey hissetmiyordum.

cenaze bitmiş başsağlığı dileklerini kabul etmiştik. ertesi gün bir asistan kız arayıp ofiste babanızın sizin için ayırttığı birkaç eşya var gelip alırsanız iyi olun dedi. hiç gitmek istemiyordum ama nedense kendimi babamın ölümüne hiçbir şey hissetmediğim için suçlu hissediyordum.

ofise gidip asistan kızla görüştüm beni eski arşiv deposuna zütürdü. büyükçe bir koli gösterip bunlar dedi tamam siz çıkın ben bakıp işime yarayanları alırım dedim soğuk bir tavırla.

kolinin içerisinde beni ofisine ilk getirdiğinde başına oturttuğu ve anlam veremediğim o bilgisayar vardı. deli gibi volfied oynadığım o bilgisayarda babamın bana söylediği "bak oğlum ilerde tüm dünyayı bunlar yönetecek o yüzden şimdiden alıştır kendini" sözleri kulaklarımda yankılanıyordu.

bilgisayarın haricinde eskiden ofisinde oynadığım ufak basketbol topu vardı. eskiler beynime zühur ederken bunların ikisine de ihtiyacım olmadığını fark ettim. tam koliyi kapatıyordum ki bilgisayarın altında bir zarf gördüm. 27 aralık 2003 tarihli bu zarfta "Oğlum'a" yazıyordu.

Zarfı alıp oradan çıktım...