o gün basketbol idmanında ayağımı burkmuştum. buz tedavisi yaptıktan sonra en iyisi eve gideyim dedim. zaten kimse yok cips-kola yapar heman izlerim hem biraz da kafamı dinlerim diye düşündüm.

soyunma odasında üzerimi değiştirip eve doğru yola çıktım. yolda sosisli sandviçleri harika olan büfeden 3 tane sosisli yedim. giderken 2 paket cips ve 1 litrelik de kola aldım.

o an uzun zaman sonra nedense anlamsız bir mutluluk doğdu içime. keşke bunlar hiç olmsaydı olsa bile keşke hiç bilmeseydim diye düşündüm.

çocuk aklımda türlü türlü hayaller kuruyordum. yeri geliyor zerrin ablayı benim yaşımda bir ilkokul öğrencisi yapıyor kırmızı kurdelalı kızıl saçlarına dokunuyor beyaz ellerini tutuyordum. yeri geliyor kendimi 20li yaşlarda bir üniversite öğrencisi yapıyor onunla kampüste çimlere yatmış sarıldığımızı hayal ediyordum. hatta ayrı bir eve çıktığımızı iki üniversiteli sevgili olarak inanılmaz mutlu bir hayatımızın olduğunu düşünüyordum.

böyle çocukça hayallere dalmış yolda yürürken yolun nasıl bittiğini farkına bile varmadım. siteye girdim. sitede güvenlik hasan abiyle selamlaştıktan sonra "oo eren bey artık büyüdünüz tabi babadan ayrı geliyorsunuz eve" diyince "o işte ya ben erken döndüm biraz" dedim ama hasan abi bana babamın geldiğini hatta selam vermemesine şaşırdığını söyledi. söylediğine göre her zaman siteye girerken siyah filmli cdıbını açıp hasan abiye selam veren babam bu kez direk geçip gitmişti. bunu iş yorgunluğuna bağladığını söyledi. saçmasapan bir tebessümle görüşürüz hasan abi deyip eve doğru yola koyuldum.

aklıma gelen şeyler ayaklarımı geri geri itiyordu...