(bkz: Part 45)

Bernayı koluma takıp okulda gezmesi, o kadar güzel geliyordu ki bana. Ancak ben kızın yanında fazlasıyla sönük kalıyordum. Bu durumdan aynı zamanda sinir sistemimde yıpranıyordu. Çünkü aklınca bernaya yazılmaya çalışanlar oluyordu ve ben bu duruma uyuz oluyordum. Okulların kapanmasına son 3 hafta kadar falan vardı, Bir gün öğlen arasında berna,ben, kübra,ahmet, ferdi kantinde oturup geyik muhabbeti yapıyorduk yine. Dönen muhabbet şu şekildeydi;

(f)-ya hacılar benim akbilde para yok nakit paramda yok
(k)-ben veririm yol paranı aşkım
(ben)-ya şuna vermeyin para mara akbilini satmıştır yine yürüsün akıllansın
(a)-bilader 2 kere akbil verdim sana daha zırnık çalışmaz
(f)-mancherster bu akşam yensin, hiç birinize 5 para yok
(ben)-lan sen ailenden aldığın parayı napıyosun hergün?
(f)-manchestera basıyorum.
(b)-baydınız yeminle

O ara muhabbet devam ederken, bernanın telefonuna bir mesaj geldi. Kayıtlı olmayan bir numaraydı. "seni çıkışta, sahilde bekliyorum" yazıyordu. Aslında bana ne yazdığını söylememişti önce, ben göz ucuyla okudum. Sonra "kim o" dediğimde, sapığın biri olduğunu söyledi. Vermek istemesede telefonunu elinden zorla aldım, mesajı okudum, numarayı beynimin bir kısmına yazdım. Berna ise "gitme sakın, başına birşey gelsin istemiyorum" dedi ancak bunu takmayacağımı kendide az buçuk anladığını düşünüyorum. Mahalleden savaşı aradım, "kanka böyle böyle bir durum var gelir misin?" Aslında ona ihtiyacım yoktu ferdiyle ahmet yeterdi bana, Ahmet önceki dayak yediğimizde birşey yapmamıştı ama, bu sefer aynısını yapmaz heralde diye umuyordum. Ancak savaş yanımda bulunsun istedim her ihtimale karşı çünkü, mesajı atan kişide yalnız olmayabilirdi. Okuldan çıktık, savaş okulun kapısındaydı, onuda yanımıza aldık 4 kişi sahile doğru yola koyulduk. Savaş mahallenin bıçkın delikanlısıydı, güvenirdim ona. Sahile vardığımızda numarayı aradım, etrafı kolaçan ederken telefonu çalan kişiyi gördüm. Tek kişiydi, bizimkilere "siz ellemeyin" dedim.