https://www.youtube.com/watch?v=7YzW1nMB9fk

kulaklıklarımı kulağıma takmış, altın vuruşu damarlarıma enjekte etmiştim. hayat, yaşamak ne kadarda boş geliyordu herşeyini kaybettiğini düşünmek, karamsarlaşmak ve artık bir geleceğin olmadığını düşünmeye başlamak ne taktan bi durumdur panpalar.

insanın birdaha erişemeyeceğini düşündüğü hayaller kurması ne de berbat bi durum. bir gün öleceğini bildiğin halde yaşamaya devam etmek neden ki? ölüm eylemini daha erkene çekmek, yaşadığını düşündüğün bütün bu acılara son vermek çaresiz bir insan için iyi bir seçenek olabiliyor.

üsküdarın arka mahallelerinden birinde parkta banka uzanmış gözlerimin yavaş yavaş kapandığını hissederken kulağımda, Madonna - la isla bonita parçası çalıyordu.

her saniye biraz daha batıyor, sonuma biraz daha yaklaşıyordum. Kim bilebilirdi ki, müzik bitince araya giren radyo sunucusunun kurduğu cümleyle benim hayatımı değiştirebileceğini?

Radyo sunucusu araya girdi ve şöyle dedi;
Hayatta başarı,para,mutluluk üçgeni sadece şanslı olan insanlar için mi var sevgili dinleyenler? Bunlardan yoksun kalan kesimler neden işi hep depresyona sürüp bazende intihar eder?
insanlar çoğu zaman pes ederler, yanıldıkları nokta ise aslında pes ettiklerinde kaybederler.

Edit : Hikayenin bazı kısımlarında 1 Yıl sonrasından kesitler veriyorum.
(bkz: flashfoward)
(bkz: bir yıl sonra)

2. Edit : Hikaye bitmiştir panpalar. Burdan bütün inci sözlük ailesine selam olsun.

3. Edit : Bir süre sonra hikayenin devdıbını yazmaya karar verdim, hikayenin devamı; (bkz: umut bizim mahalleden bi bin)