olduğu halde Türk futbolu yeterince gelişmiş değildir. Neden dünya çapında göze batan ciddi bir başarımız yok. Neden yıllar öncesine ait, tüm dünyanın unuttuğu birkaç başarı ile avunup duruyoruz.
Türklerin gözünde iki spor dalı vardır: Futbol ve diğerleri.
Türkiye'de hemen herkes futbolla yakından ilgilidir. Mutlaka herkes bi takım tutar. Özellikle derbi maçlarında herkes işi gücü bırakıp ekran başına sıralanır. Stadyumlar, kıraathaneler, kafeler dolar taşar. Sırf lig tv için evine digitürk bağlatan insanlar vardır. Her ortamda yapılan muhabbetlerin büyük bölümü futbol üzerinedir. Maçlardan sonra herkes futbol yorumcusu kesilir. Bir derbinin ardından yaklaşık bir hafta halk arasında ve televizyonlarda yorumları yapılır, görüşler ortaya konulur, maç didik didik edilir.
Bir Türkün tuttuğu takıma verdiği değeri bir Avrupalı vatanına bayrağına vermiyor. Türkiye'de futbolla haşır neşir olmayan hiç kimse yok gibidir.
Ancak neden futbola bu kadar önem ve değer verilen bir ülkeden Brezilya, Arjantin misali dünya tarihine geçmiş ya da geçecek onlarca yıldız futbolcu çıkmamaktadır. Ya da neden takımlarımız veya milli takımımız art arda dünya kupaları, Avrupa kupaları, şampiyonlar liği kupaları kaldıramamaktadır.
Bunun en belirgin nedeni enerjimizi icraatdan çok lafa harcıyor olmamızdır.
Türkiye'de herkes futbol konuşur ama kimse futbol çalışmaz. Herkes analiz eder, yorumlar ama kimse yeni teknik ve stratejiler geliştirmez.
Türk halkının futbol anlayışı pratik değil teoriktir.
Taraftar ne kadar ateşli olsa da oyuncular işlerini hakkıyla yapmadıkça Türk futbolu gelişemez.
Oyuncularımızın çoğu en ufak bir zaman boşluğunda bile kendilerini gece kulüplerine atıp kızlarla para eziyorlar. Yalan yanlış bir antrenmandan sonra yatışa geçiyor, işlerini ciddiyetle yapmıyor, kendilerini işlerine vermiyorlar. Aldıkları paranın hakkını vermeye çalışmıyorlar.
Yenilgilerden sonra da "hakem hakkımızı yedi, yapabileceğimiz bi şey yoktu" deyip geçiyorlar. Böyle bi bahane yok kardeşim. Sen at bakalım 10 tane gol, hangi hakem senin hakkını yiyebiliyor.
Örneğin hepimizin hayranlıkla takip edip örnek gösterdiği Ronaldo belli bi yaşa kadar hiç tatil yapmaksızın gece gündüz futbol çalışmış, kendine ait onlarca teknik geliştirmiş ve hala da bu çizgi üzerinde devam eden bir insan. Ronaldinho'lar Messi'ler, Neymar'lar öylesine. Avrupa ve Latin Amerika'da örnekler çok.
Biz de şimdilik sülalenin okuyan tek çocuğu olarak gördüğümüz Arda'yla övünüp duralım.
Ya da Mesut veya Nuri gibi Avrupa'da yetişen yıldızların Türk asıllı olmalarıyla teselli bulalım.
Lafla peynir gemisi yürümüyor beyler. Gece gündüz futbol konuşup ateşli sloganlar atmakla futbol gelişmiyor.
Milli takımımızın ya da ligdeki takımlarımızın Avrupa'da destanlar yazmalarını istiyorsak attığımız slogan kadar teknik çalışmalı, yeni yıldızlar yetiştirmeliyiz.
Tribündekilerin ve ekran başındakilerin yaşadığı coşku ve heyecanı sahadakiler de yaşamadıkça ancak 15 sene önceki UEFA kupalarıyla, 10 sene onceki Avrupa üçüncülükleriyle övünür dururuz.
Öneri ve düşüncelerimizi, coşku ve heyecanımızı teoriden pratiğe, fikirden fiile aktaramadıkça yabancı kulüplere çuvallar dolusu para vererek forvet transfer etmeye devam eder ya da Avrupalı yıldızların yaşlanıp da Türkiye'ye gelmelerini bekler dururuz.
Türk futbolunun gelişmesi için taraftarın coşkusundan çok oyuncuların gayreti gerekir.
"Biz futbolcu muyuz" demeyin. Futbolcu degiliz ama halkız, taraftarız. Taraftar sahadaki on ikinci adamdır. Onları var eden biziz. Bizim coşku desteğimizle para ve şöhret kazanıyorlar. Öyleyse bizi utandırmamaları lazım.
Bizim haftalarca nice umutlarla heyecan içinde beklediğimiz Avrupa maçlarından 6-0, 8-0 mağlup ayrılan ve "önümüzdeki maçlara bakıcaz" deyip geçiştiren takımlarımıza haddini bildirip yola getirmek de bizim elimizde.
Ya adam gibi alt yapı kurup daha çok gayret edip yerli yıldızlar yetiştirsinler, ya da takımı komple kapatıp, istifa edip bizim gibi asgari ücretli bir işe girip şerefleriyle yaşamayı öğrensinler.
Biz tuttuğumuz takımın ya da milli takımımızın galibiyetlerinden beş kuruş kazanmadığımız halde bu kadar coşkulu ve heyecanlıysak, galibiyetlerden trilyonlar kaldıran futbolcuların da aynı coşkuyu yakalamaları lazım.
Yoksa Türk futbolu yerlerde sürünmeye devam eder.