Hasanı ambulansa verirken komşular X bebeğiyle birlikte arabama bindiler. içimdeki tüm öfke nefret sanki silinip gitmişti. Direkt büroma gittik ve olayları anlatmaya başladı. Dinledikçe hem kendimden hem ondan nefret ettim.

X: Belki diyeceksin yıllar sonra seni bırakıp gitmiş birine neden yardım etmeliyim diye. Belki bu sürr içinde bana karşı öfke doldun kin güttün. Kim bilir?

B: Doğru tahmin ama bir farkla güttüğüm kin veya öfke sana değil kendimeydi. Çok çabaladım. Uğraştım. Herşeyi bitirdim kendi gözümde. Sen yoksun diye herşeyi sildim ben hayatımda. Eğer bırakıp gitmeseydin kabul etseydin bu durumda olmazdın biliyorsun değil mi?

X: Biliyorum ama bunu yapmak zorundaydım. Elimde değildi anlasana artık beni.

B: Neyi anlayım ha? Hayatımı karartmanı mı yoksa o şerefsizle evlenmeni mi? Söyleee(burada bağırdım ona)

Aradan bir süre geçti suskun bir vaziyette bekliyordu. Ağlıyordu ama sessizce gururlu bir ağlayıştı. En sonunda sessizliğini bozdu.

X: Neden seni reddettim biliyor musun? Seni düşündüğüm için bunu yaptım. Seninle en son buluşmamızdan önceki hafta mezuniyet vardı hatırlıyor musun? Lise mezuniyeti. O günün çıkışında sen beni evime bıraktıktan sonra Hasan geldi. Senin gidişinden 5 dk sonra. Ben sen döndün diye kapıyı açmamla Hasanın içeriye girmesi bir oldu. Zorla bana sahip oldu. Çırpındım didindim ama olmadı. Irzıma geçti. Bu şekilde seninle birlikte olamazdım. Sana bunu yapamazdım anla artık...

Duyduklarım karşısında dilimi yutmuştum sadece ağzımdan onun ismi döküldü sessizce.

B: X...