Telefonum çaldı, arayan Esra'ydi. Yaşanan olayın hakkını veren resmi soğuk bir sesle baş sağlığı diliyordu. Cenaze işlemlerini başlamış ve aile mezarlığımız da kızım için yer açtırılması hususunda gerekenleri yapmaya başladığını söylemişti. Nasıl olabiliyorda yaşamla ölüm arasındaki o ince mesafe benim canımı almak yerine kızımın hayatını elimden alıyordu? Tam anlamıyla hissedemesemde bu duyguyu ben bir babaydim ve içim açıyordu! Üşümeye başladığımda ellerimi ceplerime koydum. Elime ufak bir kağıt parçası geldi. Bakmak için çıkardım, defalarca katlanmış neredeyse artık katlanamayacak hale gelmiş kadar küçük bir şeydi. Okunamayacak kadar küçük bir yazıyla karşılaştım. "Küçücük bir yazıyı okumak zahmetinde bulunduğuna göre senin için asıl zor olanı yapmış ve defalarca katladigim bu kağıdı açmışsın demektir. Altta yazan numara tamamen bana ait olup, insan olduğunu hatırlamak istediğin zamanlarda arayabilecegin dertlesebilecegin bir numaradır ve inan hizmetimiz kdv dahil sadece saf dostluktur." 'Sahra'